Φρενοκομείο

Του Γιάννη Πρετεντέρη

«Λυπάμαι , αλλά οι άνθρωποι πρέπει να αποτελούν κλινικές περιπτώσεις. Διότι μόνο σε κατάσταση υψηλής διαταραχής θα μπορούσαν κάποιοι (σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν!) να ζητούν από τη σημερινή Ελλάδα:

• Νέα μείωση των συντάξεων.

• Περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και νέες μειώσεις αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα.

• Αύξηση αντικειμενικών αξιών των ακινήτων – έπειτα από τέσσερις φόρους στα ακίνητα!

• Αύξηση των τελών κυκλοφορίας – μετά τον ήδη υπερτριπλασιασμό τους!

• Νέες αυξήσεις  στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης.

Και σταχυολογώ μόνο τα πιο...

προκλητικά από όσα θέλουν να επιβάλλουν οι «τροϊκανοί» - μετά τα όσα έχουν ήδη επιβάλει χωρίς καμία έως τώρα ένδειξη επιτυχίας…

Αναρωτιέμαι, δηλαδή,αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν αντιληφθεί ότι βρίσκονται σε μια χώρα με πάνω από 6% ύφεση για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, με μια γενική περικοπή των εισοδημάτων και των συντάξεων που προσεγγίζει ήδη (όταν δεν υπερβαίνει…) το 20%, με περισσότερους από 900.000 ανέργους και με μια πραγματική καταιγίδα φόρων, η οποία κατόρθωσε να διαλύσει τα οικονομικά της μέσης οικογένειας χωρίς να βελτιώσει τα οικονομικά του κράτους.

Διότι, κακά τα ψέματα, η Ελλάδα που επισκέπτεται σήμερα η τρόικα είναι μια χώρα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τότε που πρωτοπάτησαν το πόδι τους.

Και από αυτή τη χώρα ζητούν πρόσθετα μέτρα στην ίδια λογική με όσα ελήφθησαν έως τώρα και κατέστρεψαν τον τόπο. Νέες μειώσεις συντάξεων και αποδοχών. Νέες αυξήσεις φόρων. Η συνταγή της αποτυχίας.

Δεν ξέρω τι θα τους αντιτείνει η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου. Αλλά, μεταξύ μας, δεν βλέπω ποια ελληνική κυβέρνηση, με οποιαδήποτε σύνθεση και οποιονδήποτε πρωθυπουργό, θα διανοηθεί μέσα στους επόμενους μήνες να προχωρήσει σε τέτοιες επιλογές.

Ποια ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή θα προσφέρει στην τρόικα ένα άλλοθι στην αποτυχία της.

Διότι αυτό είναι η ουσία της υπόθεσης. Το Μνημόνιο απέτυχε στη λογική του, όχι (μόνο) στην εφαρμογή του. Και αυτοί που το συνέταξαν προσπαθούν αν βγάλουν από πάνω τους τις ευθύνες της αποτυχίας. Πηγαινοέρχονται, λοιπόν, κουβαλώντας όλο και πιο σκληρά μέτρα, με τη δικαιολογία ότι τα προηγούμενα δεν απέδωσαν επειδή δεν ήταν όσο σκληρά έπρεπε.

Με άλλα λόγια, έχουμε ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου και κανένας δεν προσπαθεί να την κλείσει. Κανένας δεν προσπαθεί σοβαρά να κατανοήσει τους λόγους της αποτυχίας μιας πολιτικής και να σχεδιάσει μια πειστική εναλλακτική λύση.

Θα μου πείτε, ότι αυτό είναι δουλειά της (εκάστοτε) ελληνικής κυβέρνησης. Σωστό. Διότι έως τώρα, που εναποθέσαμε τις τύχες μας στους στόκους με τους χαρτοφύλακες, δεν είδα καμία προκοπή.»