ΕΜΕΙΣ..

Τέτοια ησυχία...

Κι αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν είναι πως οι άνθρωποι είναι «ήσυχοι». 

Αυτό που με τρομάζει σε αυτό το στάδιο αναμονής είναι ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ. 

Γιατί είναι άλλο πράγμα να είσαι σε κατάσταση αναμονής για να ετοιμάσεις την αντεπίθεσή σου, κι είναι τελείως άλλο να προετοιμάζεσαι απλά για να δεχτείς κι άλλα χτυπήματα..

Αυτή η ησυχία μοιάζει να κρύβει κάτι το πολύ άρρωστο. 

Είναι σαν να μας είχαν προετοιμάσει από καιρό στο μοιραίο κι εμείς καλά εκπαιδευμένοι, το αποδεχόμαστε.  

Ενα ολόκληρο σύστημα μελέτησε επάνω μας την ιδέα του «μοιραίου». Του αναπόφευκτου. Μέσα από την ματαιότητα της ύπαρξης, την ματαιότητα την αντίστασης σε νόμους προκαθορισμένους , την ματαιότητα να αντισταθείς σε κάτι πολύ ανώτερο, ο μικρούλης... άνθρωπος έχει πάθει μπλακ αουτ στη μνήμη του για το τι είναι σωστό και τι είναι παρανοϊκό να συμβαίνει. 

Δεν γνωρίζει πλέον τι είναι ζωτικής σημασίας να διαφυλάξει να μην του τα κλέψουν και τι πρέπει να πετάξει από πάνω του για να πάψει να είναι είναι μια καλοκουρδισμένη μαριονέτα. Υπάρχουν αξίες ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ που εξαφανίζονται σιγά σιγά με συνένοχο τον κουτό άνθρωπο που τις θεωρεί ΔΕΔΟΜΕΝΕΣ και θα συνειδητοποιήσει τι του έχει συμβεί όταν θα έχουν πατήσει το delete ακόμα και στο κάδο ανακύκλωσης....

Μου έρχεται στο μυαλό ένα απόσπασμα από το ανατριχιαστικό ΕΜΕΙΣ του Ζαμιάτιν ..

Έχω ακούσει και έχω διαβάσει διάφορα απίστευτα πράγματα για την εποχή εκείνη που οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα στην ελευθερία, σε αποδιοργανωμένη αγριότητα δηλαδή. Αλλά το πιο απίστευτο από όλα ήταν για μένα το πως η κυβερνητική ισχύς της εποχής, ακόμα και ας ήταν σε εμβρυακή κατάσταση, επέτρεπε να ζουν οι άνθρωποι χωρίς  τη δομή του Πίνακα, των υποχρεωτικών περιπάτων, των με ακρίβεια οργανωμένων γευμάτων και τους άφηνε να ξυπνάνε και να κοιμούνται όποτε ήθελαν οι ίδιοι. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν μάλιστα ότι εκείνη την εποχή οι λάμπες των δρόμων ήταν αναμμένες όλη τη νύχτα και άνθρωποι περπατούσαν και οδηγούσαν στους δρόμους ολόκληρη τη νύχτα.

Το έχετε διαβάσει αυτό το ΕΜΕΙΣ? Διαβάστε το. 

τα 2 δέκατα που επέζησαν ... γεύτηκαν τη γήινη ευδαιμονία στο λαμπερό παλάτι του ΜονοΚράτους...

Αναρωτιέμαι αν είμαστε ήδη έτοιμοι να υποταχθούμε στις κοινωνίες του μέλλοντος. 

Γιατί πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε εκείνη η δύστυχη μονάδα που θα ξυπνήσει μέσα στον απόλυτο εφιάλτη της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης και να μην σταματήσουμε τώρα τη πορεία προς αυτόν...

Σε εκείνο το γιατί που μένει αναπάντητο κρύβεται η ανησυχία μου για αυτή την ησυχία. Φοβάμαι πως είναι αργά εδώ και πολύ καιρό.

Κάποτε όταν ήμουν μικρή, στο δημοτικό, ένα πρωί κατέφθασε ξαφνικά στο σχολείο μια ομάδα από γιατρούς κι έβαλαν όλα τα παιδιά στη σειρά για το εμβόλιο της ευλογιάς. Εκείνο το σημαδάκι που κάποτε έφεραν όλα τα παιδιά στο μπράτσο.

Εγώ φυσικά δεν ήξερα τι ήταν αυτοί οι γιατροί , ούτε είχα ιδέα τι θα μας έκαναν. Μόλις είδα τα παιδιά στη σειρά, να περνάνε ένα ένα με το χέρι απλωμένο έφαγα μια φρίκη χωρίς προηγούμενο.

Ετρεξα και κρύφτηκα στις τουαλέτες έτσι κι αλλιώς ακόμα δεν είχαμε προλάβει να μπούμε στις τάξεις δεν είχε πάρει η δασκάλα παρουσίες. Σκέφτηκα ότι αν έμενα εκεί κρυμμένη το πολύ πολύ να σκεφτόντουσαν πως δεν είχα πάει σχολείο εκείνη τη μέρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία μου κρυμένη μέσα στις τουαλέτες με το φόβο πως θα με ανακάλυπταν και θα μου έκαναν ότι έκαναν και στα άλλα παιδιά....

Πρέπει να ήταν και το πρώτο όχι που είπα στη ζωή μου σε κάτι που όλοι ΕΠΡΕΠΕ να κάνουν.  Δεν με βρήκαν αλλά από εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν πως όλοι είχαν κάτι στο μπράτσο που εγώ δεν είχα και φοβόμουν να το πω στους γονείς μου γιατί δεν ήξερα αν είναι καλό που δεν το είχα ή κακό...

Ολο το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί. Με ένα συνεχή βομβαρδισμό στη σκέψη μας έχουν εμφυσήσει πως αν δεν εμβολιαστείς με ότι έχει προκαθοριστεί για όλο το πληθυσμό, θα είσαι μόνος και απροστάτευτος στον ιό της διαφορετικότητας ο οποίος είναι τρομερός... Είναι το ποίμνιο που αμάρτησε κι ο θεός δεν θα το βοηθήσει. Είναι το παιδί που ξεστράτισε κι ο πατέρας θα το αποκληρώσει. Είναι ο άνθρωπος που οι υπόλοιποι θα αποφασίσουν πως καλύτερα είναι να μην έχουν πολλά πολλά μαζί του.

Και σε ακραίες επαναστάσεις του νου, όταν κατορθώσεις να ξεφύγεις από κάθε παραμύθιασμα που προωθούν οι πλασιέ της ανθρώπινης υποταγής, κινδυνεύεις να βρεθείς κλεισμένος μέσα σε ένα άσυλο με μια χούφτα χάπια συμόρφωσης ή απλά αποκλεισμένος από όλες τις «δυνατότητες» του συστήματος.

Κι ο εγκλωβισμός προχωρά σε τέτοια μέτρα ασφαλείας πλέον που ναι θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα για όσους θα τολμούν να κρυφτούν στις τουαλέτες.

Σκεφτείτε το αμέσως κοντινό μέλλον τι θα κάνει όποιος δεν θέλει καμιά συναλλαγή με τις τράπεζες αλλά θα έχουν απαγορευτεί πάσης φύσεως συναλλαγές με μετρητά....

Τι θα κάνει όποιος φοβάται τα φάρμακα αλλά θα υπάρχει κανόνας υποχρεωτικής λήψης κάποιου σκευάσματος που χωρίς αυτό δεν θα  μπορείς να προσλαμβάνεσαι σε καμιά δουλειά.....

Τι θα κάνει όποιος δεν επιθυμεί να φάει τυποποιημένα τρόφιμα όταν όλα τα τρόφιμα θα είναι υποχρεωτικό να είναι τυποποιημένα....

Κι ο κατάλογος ατελείωτος.

Πέρασαν χρόνια από εκείνη τη μέρα στις τουαλέτες και το είχα ξεχάσει πια. Είχα στογγυλοκαθίσει στο σαλόνι μου και παρακολουθούσα xfiles κι όταν έφτασε στο ζουμί η σειρά ξέρετε σε εκείνους τους αχανείς διαδρόμους με τους χιλιάδες φακέλλους των «εμβολιασμένων» ανθρώπων, θυμήθηκα το επεισόδιο στο δημοτικό κι έβαλα τα γέλια. Σκέφτηκα πως ίσως συνωμοσιολόγος γεννιέσαι δεν γίνεσαι!!

Ησυχία παντού... Ολοι κάτι περιμένουν. Κι εγώ έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι πως αν δεν παρέμβει ο όποιος από μηχανής θεός  στις 21.12.2012.. στις 22 θα είμαστε βέβαοι πως μπαίνουμε πανηγυρικά πλέον στην εποχή του ΕΜΕΙΣ. 

http://vasiliskos2.blogspot.com/