Η φάρσα

Του Ανδρέα Πετρουλάκη 

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται αδικημένος.  

Ξαναβλέπει με άλλους πρωταγωνιστές το έργο που ο ίδιος είχε πρωτοανεβάσει το ΄04.  

Τότε που ορμητικός και καινοτόμος εμφανίστηκε σαν από παρθενογένεση στην δημόσια ζωή για να «τα αλλάξει όλα», σε πείσμα αυτών που τον θεωρούσαν βασικό συστατικό της προηγούμενης εποχής. 

Πρώτη του δουλειά ήταν να καθαρίσει στο γόνατο, αναίτια, 10 συναδέλφους του για το υποτιθέμενο σκάνδαλο του Πόρτο Καράς, το οποίο άρχιζε και τελείωνε στην εκπομπή του Μ.Τριανταφυλλόπουλου, απλώς για να υπογραμμίσει ότι ο άφθαρτος ηγέτης της νέας εποχής είναι εδώ.
Στη συνέχεια αργά και συστηματικά...

αποκαθήλωσε το έργο των κυβερνήσεων Σημίτη των οποίων, φυσικά, υπήρξε εξέχων υπουργός, για να εκδιώξει στο τέλος και τον ίδιο τον Σημίτη με την ανοχή, στην καλύτερη περίπτωση, των βασικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, υπουργών επίσης του Σημίτη. Οι μόνοι που είχαν αντιδράσει, για την ιστορία, ήσαν ο Αλέκος Παπαδόπουλος και ο Νάσος Αλευράς. Οι υπόλοιποι είχαν δείξει από τότε ότι μπορούν να κάνουν αυτά που κάνουν τώρα.

Τώρα ο στόχος είναι ο ίδιος ο τέως Πρωθυπουργός και δεν ξέρω τι συναισθήματα μπορεί να έχει όταν βλέπει τους βασικότερους συνεργάτες του αυτής της θυελλώδους διετίας του φορτώνουν αποκλειστικά τη ευθύνη της λανθασμένης πορείας, σαν οι ίδιοι να ήσαν αμέτοχοι και παρατηρητές. Με εκφράσεις βαρύτερες και λιγότερο προσεκτικές από αυτές που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος για τον προκάτοχό του (ίσως και  για λόγους διαφορετικής προσωπικής αγωγής) αλλά με την ίδια σαφήνεια και ουσία, της έκπληκτης αποστασιοποίησης δηλαδή από αυτά που τότε συνομολογούσαν στα υπουργικά συμβούλια και υποστήριζαν στα τηλεοπτικά παράθυρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Όχι σαν φάρσα, διότι φάρσα ήταν και την προηγούμενη φορά.

Είναι μάταιο και κωμικό ένας πολιτικός με την φθορά της πολυετούς παρουσίας του σε κεντρικούς ρόλους να προσπαθεί να εμφανίζεται σαν άσπιλος και ανυποψίαστος για τις λάθος επιλογές και φορέας του νέου και ρηξικέλευθου. 

Επιπλέον, αν δεν φαίνεται υποκριτής φαίνεται αφελής, εφόσον ισχυρίζεται ότι τα πράγματα εξελίσσονταν ερήμην του χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, αν και παρών. 

Η μόνη επιλογή που έχει είναι να αποδεχθεί την συλλογική ευθύνη, να περιγράψει με καθαρότητα και όχι με τα συνήθη γενικόλογα την ατομική του ευθύνη και να προτείνει το διορθωτικό σχέδιό του που προκύπτει και από την εμπειρία του λάθους. Και όποιον πείσει.

Η διακυβέρνηση δεν είναι ατομικό σπορ, είναι συλλογικό, με πρωταρχική βέβαια ευθύνη του Πρωθυπουργού αλλά και ακέραια συνευθύνη των υπουργών. Όσοι διαφωνούν φεύγουν. Ισχύει ό,τι και στην τελετή του γάμου των Καθολικών. 

Αν έχεις μια διαφωνία τη λες τώρα, διαφορετικά σιωπάς για πάντα.