Στον αέρα είναι η επόμενη χρηματοδότηση της τρόικας.
Οι δεύτερες σκέψεις των Ευρωπαίων λένε ότι ίσως είναι προτιμότερο, αντί τα 89 δισ. ευρώ του Μαρτίου να δοθούν στο αναξιόπιστο ελληνικό πολιτικό σύστημα, να πάνε στις ευρωπαϊκές τράπεζες για να καλύψουν τα ανοίγματά τους στην Ελλάδα. Γιατί όμως η ευρωζώνη ανησυχεί;
Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Παπαδήμου για την ανταλλαγή ομολόγων (PSI) πάνε κατ’ ευχήν γι’ αυτούς, αφού μέχρι τώρα η Ελλάδα έχει συμφωνήσει στα εξής:
● «Οι ομολογιούχοι, για κάθε 100 ευρώ χρέος που κατέχουν, θα χάσουν τα 50 ευρώ ως αποτέλεσμα του “κουρέματος” και για τα υπόλοιπα 50 ευρώ θα πάρουν 15 ευρώ σε μετρητά και 35 ευρώ σε νέα ομόλογα».
● «Σύμφωνα με τη συμφωνία της Παρασκευής, τα νέα ομόλογα θα έχουν το ίδιο νομικό καθεστώς με το δάνειο των 30 δισ. ευρώ που θα χορηγήσει στην Ελλάδα το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) για να πληρώσει η χώρα μας τα μετρητά στους πιστωτές της».
(«Αυτό σημαίνει ότι τα νέα ομόλογα θα θεωρούνται ασφαλέστερα επειδή σε περίπτωση αδυναμίας της Ελλάδας να αντεπεξέλθει και πάλι στις υποχρεώσεις της δεν θα αποζημιώνεται πρώτα το EFSF και στη συνέχεια (αν έχει άλλα χρήματα η Ελλάδα) οι ομολογιούχοι αλλά θα παίρνουν όλοι από κάτι. Αυτό καθιστά τα ομόλογα ασφαλέστερα και ως εκ τούτου περιορίζονται οι απώλειες των τραπεζών»).
● «Στα νέα ομόλογα θα υπάρξουν GDP warrants, που σημαίνει ότι οι πιστωτές θα πάρουν υψηλότερη απόδοση αν το ΑΕΠ της χώρας αυξηθεί πάνω από ένα ποσοστό».
● «Οι νέοι τίτλοι θα εκδοθούν με βάση το αγγλικό δίκαιο και όχι το ελληνικό, που σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έχει την ευχέρεια να αλλάζει το νομικό τους πλαίσιο κατά το δοκούν».
Έτσι ως οι μόνες εκκρεμότητες φέρονται το επιτόκιο και η διάρκεια των νέων ομολόγων, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θα εξασφαλιστεί η συμμετοχή του 100% των πιστωτών στο PSI.
Γιατί λοιπόν δυσανασχετούν οι Ευρωπαίοι; Τα πιο σημαντικά από όσα θα ήθελαν να πάρουν οι τράπεζές τους ως εγγύηση από την ελληνική κυβέρνηση τα έχουν ήδη πάρει. Και στα υπόλοιπα δεν φαντάζεται κανείς ότι θα τους κακοκαρδίσει. Προς τι η φασαρία;
Διότι, λέει, «οι Ευρωπαίοι καλούνται να δώσουν ένα μεγάλο ποσό σε μια κυβέρνηση η οποία όχι μόνο έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα αλλά το έργο της υπονομεύεται από τα κόμματα που την απαρτίζουν».
Το καταλάβατε ή να κάνουν και κακά τους;
Όλο το θέμα είναι να μην υπάρξουν εκλογές και η κυβέρνηση Παπαδήμου να απαλλαγεί από περιττά πολιτικά εμπόδια. Το φλέγον ζήτημα όμως σε αυτή την περίπτωση μάλλον δεν είναι τα κόμματα που υπονομεύουν την κυβέρνηση, αλλά ο ελληνικός λαός, που ήδη την απορρίπτει, όπως μας έδειξε πολύ χαρακτηριστικά η έρευνα της MRB την περασμένη εβδομάδα.
Εξ άλλου τα κόμματα οι Ευρωπαίοι ούτε καν τα υπολογίζουν. Τέτοιους άχρηστους και τόσο ξοφλημένους είναι αμφίβολο αν έχουν ξαναδεί τα μάτια τους εδώ και πολλά χρόνια – και τέτοιους κωλοτούμπες και μπλοφαδόρους επίσης.
Ας
ψάξουμε αλλού λοιπόν για το πραγματικό τους πρόβλημα, πέρα και από το
γεγονός ότι θα ήθελαν πράγματι ο Παπαδήμος να είναι ο συνομιλητής τους
για πολύ καιρό ακόμη.
Οι κύριες κατευθύνσεις για να βρούμε ένα δράμι αλήθεια σε αυτή την ιστορία είναι δύο: ένας ακόμη εκβιασμός για να περάσουν χωρίς προβλήματα οι όροι του PSI, αλλά και η αδυναμία της ευρωζώνης να χρηματοδοτήσει πειστικά τους μηχανισμούς «σωτηρίας».
Συνεχείς εκβιασμοί
Κατ’ αρχάς ο εκβιασμός δεν είναι μια άγνωστη κατάσταση την τελευταία διετία. Αντιθέτως αποτελεί μονιμότητα και μάλιστα μια σειρά εκβιασμοί έχουν αποδειχθεί απολύτως αποτελεσματικοί. Ύστερα από δύο χρόνια καταστροφής, η Ελλάδα σύρεται πλήρως ετεροκαθοριζόμενη, άβουλή και υποταγμένη στους δανειστές της. Και επί Παπανδρέου και επί Παπαδήμου.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου παρέδωσε κυριαρχία, ασυλία, περιουσία, οικονομία, εργασιακά δικαιώματα και πολιτική εξουσία στην τρόικα εφαρμόζοντας παράλληλα μια – συμφωνημένη και συνυπογεγραμμένη με την τρόικα – δολοφονική πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» που οδήγησε στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο.
Επομένως το μεταγενέστερο παιχνίδι απόδοσης ευθυνών (blamegame) μεταξύ τροϊκανών και κυβέρνησης είναι μια άθλια φαρσοκωμωδία εξαπάτησης και παραπλάνησης των Ελλήνων και τίποτε περισσότερο.
Για να περάσει με τα λιγότερα προβλήματα αυτή η επιλογή – η οποία είχε βέβαιο και προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα την εν εξελίξει οικονομική καταστροφή, όπως άλλωστε έχει συμβεί όπου αλλού εφαρμόστηκε – η ελληνική κοινωνία τελεί συνεχώς υπό εκβιασμό με τη μορφή διλήμματος:
● «Να χτυπηθεί η διαφθορά ή να την πληρώσουν πάλι οι συνεπείς φορολογούμενοι;». Τελικά και οι συνεπείς φορολογούμενοι λεηλατούνται και η διαφθορά και η φοροδιαφυγή ενισχύονται.
● «Να χτυπήσουμε το διεφθαρμένο κράτος ή να την πληρώσουν μόνο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα;». Τελικά και περισσότεροι από 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα βρεθούν χωρίς δουλειά και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες.
● «Να πάμε σε ιδιωτικοποιήσεις ή να κόψουμε μισθούς και συντάξεις;». Τελικά γίνονται και τα δύο. Με δραματικούς όρους.
● «Να ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο ή να μας διώξουν από το ευρώ;». Το ψηφίσαμε, αλλά ακόμη καθόλου δεν είναι σίγουρο ότι θα μείνουμε στο ευρώ.
● «Να δεχτούμε την ανταλλαγή ομολόγων, το PSI, ή να χρεοκοπήσουμε και να φύγουμε από το ευρώ;». Δεχτήκαμε την ανταλλαγή ομολόγων, η οποία θα συνιστά μορφή χρεοκοπίας είτε πετύχει (ενδεχομένως ελεγχόμενη) είτε αποτύχει (ενδεχομένως ελεγχόμενη). Αλλά ακόμη δεν είναι σίγουρο ότι θα μείνουμε στο ευρώ.
● «Να κάνουμε δημοψήφισμα – ίσως και εκλογές – ή να δεχτούμε τη δοτή κυβέρνηση του τεχνοκράτη, για να κάνει αυτός το PSI και να μείνουμε στο ευρώ;». Δοτή κυβέρνηση αποκτήσαμε, αλλά και το PSI είναι στον αέρα και καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι θα μείνουμε στο ευρώ...
Όσο για το PSI, υποτίθεται ότι ήταν προϋπόθεση για να γίνει το χρέος βιώσιμο και να συνεχιστεί η χρηματοδότηση από την τρόικα. Τώρα που το PSI βαίνει προς ολοκλήρωση με τους όρους των δανειστών, η προϋπόθεση (και ο εκβιασμός) πάλι άλλαξε: ξεχάστε την πολιτική διαχείριση και δώστε τα κλειδιά στους «τεχνοκράτες», αλλιώς νέο δάνειο γιοκ.
Το μέχρι σήμερα αποτέλεσμα αυτών των εκβιασμών, τους οποίους η πολιτική ηγεσία αποδέχεται και μετουσιώνει στην πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», το βλέπουμε ήδη στις στατιστικές για την ανεργία και τη φτώχεια, για το χρέος και τα ελλείμματα. Το βλέπουμε στα κατοχικά συσσίτια, στα κλειστά μαγαζιά, στην εγκληματικότητα, στους άστεγους, στα παιδιά που πάνε πεινασμένα στα σχολεία και στους δασκάλους που κάνουν απελπισμένες εκκλήσεις σε γονείς που αντέχουν για τρόφιμα και ρούχα.
Το βλέπουμε στους φίλους και τους γνωστούς μας, στον κοινωνικό μας περίγυρο. Το βλέπουμε ακόμη και στις οικογένειές μας.
Οι κύριες κατευθύνσεις για να βρούμε ένα δράμι αλήθεια σε αυτή την ιστορία είναι δύο: ένας ακόμη εκβιασμός για να περάσουν χωρίς προβλήματα οι όροι του PSI, αλλά και η αδυναμία της ευρωζώνης να χρηματοδοτήσει πειστικά τους μηχανισμούς «σωτηρίας».
Συνεχείς εκβιασμοί
Κατ’ αρχάς ο εκβιασμός δεν είναι μια άγνωστη κατάσταση την τελευταία διετία. Αντιθέτως αποτελεί μονιμότητα και μάλιστα μια σειρά εκβιασμοί έχουν αποδειχθεί απολύτως αποτελεσματικοί. Ύστερα από δύο χρόνια καταστροφής, η Ελλάδα σύρεται πλήρως ετεροκαθοριζόμενη, άβουλή και υποταγμένη στους δανειστές της. Και επί Παπανδρέου και επί Παπαδήμου.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου παρέδωσε κυριαρχία, ασυλία, περιουσία, οικονομία, εργασιακά δικαιώματα και πολιτική εξουσία στην τρόικα εφαρμόζοντας παράλληλα μια – συμφωνημένη και συνυπογεγραμμένη με την τρόικα – δολοφονική πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» που οδήγησε στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο.
Επομένως το μεταγενέστερο παιχνίδι απόδοσης ευθυνών (blamegame) μεταξύ τροϊκανών και κυβέρνησης είναι μια άθλια φαρσοκωμωδία εξαπάτησης και παραπλάνησης των Ελλήνων και τίποτε περισσότερο.
Για να περάσει με τα λιγότερα προβλήματα αυτή η επιλογή – η οποία είχε βέβαιο και προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα την εν εξελίξει οικονομική καταστροφή, όπως άλλωστε έχει συμβεί όπου αλλού εφαρμόστηκε – η ελληνική κοινωνία τελεί συνεχώς υπό εκβιασμό με τη μορφή διλήμματος:
● «Να χτυπηθεί η διαφθορά ή να την πληρώσουν πάλι οι συνεπείς φορολογούμενοι;». Τελικά και οι συνεπείς φορολογούμενοι λεηλατούνται και η διαφθορά και η φοροδιαφυγή ενισχύονται.
● «Να χτυπήσουμε το διεφθαρμένο κράτος ή να την πληρώσουν μόνο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα;». Τελικά και περισσότεροι από 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα βρεθούν χωρίς δουλειά και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες.
● «Να πάμε σε ιδιωτικοποιήσεις ή να κόψουμε μισθούς και συντάξεις;». Τελικά γίνονται και τα δύο. Με δραματικούς όρους.
● «Να ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο ή να μας διώξουν από το ευρώ;». Το ψηφίσαμε, αλλά ακόμη καθόλου δεν είναι σίγουρο ότι θα μείνουμε στο ευρώ.
● «Να δεχτούμε την ανταλλαγή ομολόγων, το PSI, ή να χρεοκοπήσουμε και να φύγουμε από το ευρώ;». Δεχτήκαμε την ανταλλαγή ομολόγων, η οποία θα συνιστά μορφή χρεοκοπίας είτε πετύχει (ενδεχομένως ελεγχόμενη) είτε αποτύχει (ενδεχομένως ελεγχόμενη). Αλλά ακόμη δεν είναι σίγουρο ότι θα μείνουμε στο ευρώ.
● «Να κάνουμε δημοψήφισμα – ίσως και εκλογές – ή να δεχτούμε τη δοτή κυβέρνηση του τεχνοκράτη, για να κάνει αυτός το PSI και να μείνουμε στο ευρώ;». Δοτή κυβέρνηση αποκτήσαμε, αλλά και το PSI είναι στον αέρα και καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι θα μείνουμε στο ευρώ...
Όσο για το PSI, υποτίθεται ότι ήταν προϋπόθεση για να γίνει το χρέος βιώσιμο και να συνεχιστεί η χρηματοδότηση από την τρόικα. Τώρα που το PSI βαίνει προς ολοκλήρωση με τους όρους των δανειστών, η προϋπόθεση (και ο εκβιασμός) πάλι άλλαξε: ξεχάστε την πολιτική διαχείριση και δώστε τα κλειδιά στους «τεχνοκράτες», αλλιώς νέο δάνειο γιοκ.
Το μέχρι σήμερα αποτέλεσμα αυτών των εκβιασμών, τους οποίους η πολιτική ηγεσία αποδέχεται και μετουσιώνει στην πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», το βλέπουμε ήδη στις στατιστικές για την ανεργία και τη φτώχεια, για το χρέος και τα ελλείμματα. Το βλέπουμε στα κατοχικά συσσίτια, στα κλειστά μαγαζιά, στην εγκληματικότητα, στους άστεγους, στα παιδιά που πάνε πεινασμένα στα σχολεία και στους δασκάλους που κάνουν απελπισμένες εκκλήσεις σε γονείς που αντέχουν για τρόφιμα και ρούχα.
Το βλέπουμε στους φίλους και τους γνωστούς μας, στον κοινωνικό μας περίγυρο. Το βλέπουμε ακόμη και στις οικογένειές μας.
Τα ίδια καθάρματα επαναφέρουν τους ίδιους εκβιασμούς με μικρές παραλλαγές.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν εκβιάζουν τον ανίσχυρο και προδομένο από θέση ισχύος, αλλά από θέση αδυναμίας.
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
http://topontiki.gr/
politika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου