Χορεύοντας με τους κάφρους

Οι πολιτικές πρωτοβουλίες του Έλληνα πρωθυπουργού, κυρίως μετά την πρότασή του για δημοψήφισμα, συνιστούν καταλυτικές παρεμβάσεις για τις οποίες θα αποφανθεί στο μέλλον η Ιστορία, κι όχι η Όλγα Τρέμη με τον απίθανο Πρετεντέρη… 

Είναι απορίας άξιος ο ασυγκράτητος πατριωτισμός που επιδεικνύει το σύνολο των στελεχών των τηλεοπτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι οποίοι – όλοι τους ξεφτέρια της πολιτικής ανάλυσης – έσπευσαν να...
δαιμονοποιήσουν όχι τις πολιτικές του πρωθυπουργού, αλλά τον ίδιο τον πρωθυπουργό. 

Τις τελευταίες μέρες ζήσαμε το παράδοξο μια συμφωνία που στις 27 Οκτωβρίου κρίθηκε ως ατιμωτική από το σύνολο του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου και από ένα σημαντικό μέρος της συμπολίτευσης, να γίνεται δεκτή, δυο μέρες μετά, ως η μοναδική σωτήρια λύση που υπάρχει για τη χώρα!... 

Όλη αυτή η παρωδία που εξακολουθεί να παίζεται μπροστά στα μάτια μας δίχως ντροπή, είχε ως επίκεντρο την πολιτική πρωτοβουλία του Παπανδρέου για το δημοψήφισμα. Μια πρωτοβουλία υψηλού πολιτικού ελιγμού που έβγαλε τη χώρα από το αδιέξοδο, εξανάγκασε τον αντιμνημονιακό «αντάρτη» Αντώνη Σαμαρά να δεχτεί την «επικίνδυνη συμφωνία» στο σύνολό της και να… συρθεί στο ύψος των περιστάσεων που αρμόζει σε έναν στοιχειωδώς υπεύθυνο ηγέτη της αντιπολίτευσης. 

Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι οι πολιτικές πρωτοβουλίες του Γιώργου Παπανδρέου, που τόσο ενόχλησαν την εγχώρια και ξένη χριστιανοδημοκρατία, έγιναν αφορμή για ευρύτερες εξελίξεις στον χώρο της ευρωπαϊκής πολιτικής και για ζυμώσεις στον χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. 

Αυτά όμως για το μέλλον. 

Τώρα, ας γυρίσουμε στο θλιβερό παρόν μας, χορεύοντας με τους κάφρους και περιμένοντας τις εξελίξεις που σέρνουν τη χώρα μας σε μια αμφίβολη πλέον σωτηρία.

Το Ποντίκι