Τι συζητάμε;

Έχοντας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε με τις ώρες το ελληνικό κοινοβούλιο, να συνεδριάζει σε ολομέλεια και να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, πρώτα με την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου και στη συνέχεια στη βάση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Παπαδήμου, 

ένα συμπέρασμα μπορεί να προκύψει.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί όσο ραγδαίες και αν είναι οι εξελίξεις ή οι ανατροπές ,τα γεγονότα.
Διαφορετικά δεν βγαίνει συμπέρασμα για την ασφάλεια που αναφέρονται αρχηγοί κομμάτων , υπουργοί και φυσικά βουλευτές, για την ευρωπαϊκή δομή. 

Κάθε ώρα που περνά η κρίση στην ευρωζώνη εντείνεται. Μετά την Ιταλία ο πυρετός της ύφεσης και της δημοσιονομικής έκρηξης των χρεών ακουμπά την Αυστρία, το Βέλγιο και φυσικά τη Γαλλία...

Η απάντηση και η αντίδραση της Γερμανίας είναι η ίδια όπως πριν . Μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, αντιαναπτυξιακά, αντιπληθωριστικά αδιέξοδα. Πίσω από αυτά η κρίση διάσπασης του Γερμανογαλλικού άξονα, που παρά την προσπάθεια του Σαρκοζί ,να συμβεί ,μετά τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία τον Μάιο, αρχίζει να διαφαίνεται ήδη.

Οι τραπεζίτες αντικατέστησαν τους στρατιωτικούς

Στην Ελλάδα τα κόμματα εξουσίας παρέδωσαν την διακυβέρνηση της χώρας στον κ. Παπαδήμο. Έναν έμπειρο κεντρικό τραπεζίτη, που έχοντας τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής , απ’ όλες τις πτέρυγες πλην Αριστεράς, αναλαμβάνει τη διαχείριση κρίσης που έρχεται. εφόσον ειδικά αυτή εξελιχθεί μέσα στο επόμενο 3μηνο ή 6μηνο. Κάποιοι μιλούν για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Εμείς θα πούμε ότι όπως κάποτε, ειδικά στον Μεσοπόλεμο, ειδικό ρόλο είχαν οι στρατιωτικοί, σήμερα που οι πόλεμοι γίνονται στα ταμπλό των χρηματιστηρίων, τον ρόλο αυτό έχουν αναλάβει οι τραπεζίτες.

Πως μας δεσμεύει η δανειακή σύμβαση

Το πρόβλημα όμως είναι ότι το έργο που έχει αναλάβει η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι προβληματικό από τη βάση του, από τις ίδιες τις παραμέτρους των εξελίξεων. Ποιες είναι οι προτεραιότητες; Πρώτον να δοθεί η 6η δόση του πρώτου Μνημονίου. Ας υποθέσουμε ότι αυτό επιτυγχάνεται. Από τους κύκλους του Βερολίνου και των Βρυξελλών όμως , αυτός συνδέεται, με ένα νέο Μνημόνιο τουλάχιστον δεκαετούς διάρκειας, με θλιβερά προβλεπόμενα αποτελέσματα για την ελληνική οικονομία. Το κυριότερο ότι το Μνημόνιο αυτό και η δανειακή σύμβαση που θα το συνοδεύει, μοιάζει σαν εφαρμογή επί της ουσίας , του Γερμανικού σχεδίου «Εύρηκα», που είχε έρθει στη δημοσιότητα τους προηγούμενους μήνες. Συμφέρει κάτι τέτοιο την Ελλάδα ; Και αλήθεια πως το πολιτικό σύστημα δεσμεύεται εκ προοιμίου για ένα Μνημόνιο και μια δανειακή σύμβαση που δεν έχουν συγκροτηθεί , ότι θα τα στηρίξουν και μάλιστα με πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο , άνω των 180 βουλευτών;

Για ποια Ευρώπη μιλάμε;

Αλλά πέραν αυτών για ποια Ευρώπη μιλάμε ; Γι΄αυτή που διαλύεται; Και σε κάθε περίπτωση θα υπάρξει προετοιμασία για το σενάριο εκείνο, που η επόμενη του Παπαδήμου, μάλλον πολιτική κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης ή συνασπισμού, λόγω των εκλογικών αποτελεσμάτων θα κληθεί να αντιμετωπίσει ; Μιας Ελλάδας που ύστερα από 30 χρόνια θα πρέπει να ανακαλύψει αιφνίδια τον εθνικό προσανατολισμό και ταυτότητα, αλλά και δομή- κράτος – κοινωνική συγκρότηση- διεθνή πολιτική, σε μια ευρωζώνη που κυριολεκτικά θα καταρρέει και κάθε έθνος θα οργανώνει το κράτος και την κοινωνία του; Και πως θα συμβεί κάτι τέτοιο όταν οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι δημόσιοι διανοούμενοι, τουλάχιστον την πλειοψηφία τους , συνεχίζουν να μιλάνε για μια ισχυρή Ευρώπη, στην οποία η Ελλάδα , θα πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη ταχύτητα. Τι εννοούν ; Τη Γερμανική υπερδομή ; Το ζωτικό χώρο του ευρώ-μάρκου; Μα αυτοί ούτε μας θέλουν ,ούτε τους θέλουμε , ούτε μπορούμε.

Θα αρχίσουν κάποιοι στο Κοινοβούλιο να συζητούν σοβαρά για το τι θα κάνουμε ή θα συνεχίσουμε πεισματικά να κοιτάμε αλλού από την πραγματικότητα και να δεσμεύουμε τη χώρα σε χείμερες, που θα μας κοστίσουν και πάλι ακριβά, όπως η ιδέα της ένταξης στην ευρωζώνη; Η Ευρώπη διαλύεται. Εμείς τι συζητάμε ; Για την επόμενη δόση; Μα δεν μπορεί να υπάρξουν άλλες δόσεις, γι’ αυτό τόση φασαρία για την 6η του πρώτου Μνημονίου.

Του Μενέλαου Τασιόπουλου