Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Γιατί οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου προετοιμάζουν έξοδο από το ευρώ και κατάλυση του ελληνικού κράτους


Ομιλία του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου σε εκδήλωση-συνέντευξη τύπου που οργανώθηκε στην ΕΣΗΕΑ στις 15.11 με πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη και συμμετοχή του ομότιμου Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Κασιμάτη
Θέλω να ευχαριστήσω τον Μίκη Θεοδωράκη για την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του και να του εκφράσω τον τεράστιο και ανυπόκριτο θαυμασμό μου για το απαράμιλλο ένστικτο και τη ζωτικότητα που διαθέτει, το εφηβικό πάθος που τον διακρίνει. 
Προχτές του μιλούσα για τις συνέπειες των αποφάσεων της 26.10. ‘Όταν με άκουσε μούπε: «πρέπει αμέσως να κάνουμε κάτι, να δώσουμε μια συνέντευξη τύπου».

Η ιδέα ξεκίνησε πριν από δέκα μέρες. Διάβαζα έκπληκτος ένα άρθρο του New York Times, που αναφερόταν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και έγραφε περίπου ότι το ελληνικό δίκαιο στο οποίο τώρα υπάγεται συνιστά ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα έναντι του αγγλικού δικαίου. Και ότι η συμφωνία αναδιάρθρωσης ήταν περίπου λεόντεια, δεν τόλεγε έτσι, το άφηνε όμως να φανεί καθαρά, υπέρ των τραπεζών. Ξαφνιασμένος άρχισα να τηλεφωνώ στους υποτιθέμενους ειδικούς των κομμάτων και του Μνημονίου και τους αντίθετους. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι τα ελληνικά κόμματα, ενάμισυ χρόνο μετά την είσοδο της χώρας σε μια φοβερή κρίση με αφορμή το χρέος, δεν διαθέτουν καμιά σοβαρή, σε βάθος γνώση των ρυθμίσεων που το αφορούν!
Είναι αλήθεια ότι μου έχει ξανατύχει. Θυμάμαι ότι στην περίοδο τουΣχεδίου Ανάν ουδείς, ή σχεδόν, δεν είχε καν φυλλομετρήσει, όχι μελετήσει ένα σχέδιο που καθόριζε δια παντός το μέλλον, την ίδια την ύπαρξη κυπριακού κράτους! Επιχειρηματολογούσαν στις τηλεοράσεις χωρίς να ξέρουν τι περιείχε αυτό το σχέδιο.

Μπορείτε άλλωστε να το διαπιστώσετε και σεις αν μπείτε στο ίντερνετ. Θα βρείτε εκεί δεκάδες μελέτες για την Ελλάδα, θα δείτε εξέταση σεναρίων εξόδου ή παραμονής στο ευρώ, θα δείτε ινστιτούτα και πανεπιστήμια να δημοσιεύουν μελέτες επί μελετών, στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Βέλγιο. Εμείς εδώ σχεδόν τίποτα. Προφανώς περιμένουμε να μας πουν τι θα κάνουμε!
Μετά τις 26 Οκτωβρίου, τα πάντα συζητήθηκαν σε αυτή τη χώρα εκτός από ένα: τι περιέχουν και ποιές θα είναι οι συνέπειες εφαρμογής των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου. Η προσφυγή στη λαϊκή βούληση που επιβάλλει το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του Συντάγματος, παρακάμφθηκε, τρία κόμματα που αλληλλομισούνται αποφάσισαν, άραγε υπό την πίεση ποιάς ισχυρής, υπέρτερης δύναμης, διερωτάται κανείς, να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, ο κ. Σαμαράς έπαιξε το πολιτικό κεφάλι του κορώνα γράμματα και όλα αυτά γιατί; Για να εφαρμοσθούν οι ουσιαστικά άγνωστες στην Ελλάδα ως προς τις συνέπειές της, και μεταξύ των βουλευτών μεν, άβουλων δε, αποφάσεις της 26.10 και να ψηφισθεί από τη Βουλή, με 180 ψήφους η δεύτερη δανειακή σύμβαση.

Μας λένε ότι αν δεν εφαρμοσθούν οι αποφάσεις της 26.10 θα μας διώξουν από την ευρωζώνη. Θα επιχειρήσουμε να σας δείξουμε, εξετάζοντας τον συνδυασμό νομικών και ρυθμίσεων οικονομικής πολιτικής που επιβάλλονται στην Ελλάδα, ότι σκοπός, ή πάντως αποτέλεσμα των αποφάσεων αυτών, θα είναι ακριβώς να διευκολύνουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Σήμερα, το χρέος είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να κόψει την Ελλάδα, μπορεί να κόψει και τους πιστωτές. Αν όμως εφαρμοσθούν τα συμφωνηθέντα, η Ελλάδα θα «αφοπλισθεί» από τα κυριότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της.

Η συμφωνία δεν είναι φτιαγμένη για να κάνει βιώσιμη την Ελλάδα, είναι φτιαγμένη για να την οδηγήσει σε κατάσταση δουλοπάροικου, οικονομικής αποικίας των πιστωτών, που δεν θα έχει φυσικά κανένα περιθώριο να διαπραγματευθεί τη θέση της στην ΕΕ ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να παραμένει ένα τύποις ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, θα έχει όμως στερηθεί από κάθε δυνατότητα άσκησης της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας του. Οι πιστωτές θα έχουν γίνει ιδιοκτήτες μιας χώρας που θα μοιάζει, όλο και πιο πολύ, με ένα Μπαγκλαντές στην Ευρώπη, μια χώρα που θα διώχνει όσους ‘Ελληνες μπορούν να φύγουν.

Για να εξασφάλιζε μια τέτοια συμφωνία την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα έπρεπε να οδηγεί σε μια οικονομία και ένα κράτος βιώσιμα. Αυτό που κάνει η συμφωνία είναι να λύνει τα προβλήματα των πιστωτών, προτού πετάξουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ.

Καταστρέφουν για να εκβιάσουν
‘Όπως έγινε σε κάθε φάση, μέχρι τώρα, της κρίσης ο ελληνικός λαός τίθεται και πάλι ενώπιον ενός τρομοκρατικού και εκβιαστικού διλήμματος: είτε κάνουμε αυτό που μας λένε οι ξένοι, είτε οδηγούμεθα σε καταστροφή. Κανείς στην Αθήνα δεν έχει δώσει προσοχή σε αυτό που έγραψε ο Νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν: «κάντε αυτό που κάνουμε, όχι αυτό που σας λέμε να κάνετε». Μέχρι τώρα, κάνουμε αυτό που μας λένε να κάνουμε, αλλά οι καταστροφές όχι μόνο δεν αποφεύγονται, πλησιάζουν όλο και πιο κοντά.

Στην αρχή μας έλεγαν ότι πρέπει να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, τώρα μας λένε την έξοδο από το ευρώ, Κύριος οίδε τι θα πουν αύριο. Αν στην αρχή ισχυρίζονταν, όχι πολύ πειστικά, ότι η υπακοή οδηγεί στη σωτηρία, π.χ. ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2011, τώρα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να περιγράψουν πως, π.χ., οι αποφάσεις της 26.10 θα οδηγήσουν όντως σε σωτηρία. Δεν τους απασχολεί καν να είναι ελάχιστα συνεπείς με τον εαυτό τους, ή να εξηγήσουν το βουνό από αποτυχημένες προβλέψεις και εκτιμήσεις.

Μήπως δεν θα σωζόμαστε με τις αποφάσεις του Μαίου 2010, του Μαρτίου και του Ιουλίου 2011, προτού διαπιστωθεί ότι δεν σωζόμαστε και χρειάζονται οι αποφάσεις του Οκτωβρίου; Παρεμβαίνοντας στον δημόσιο διάλογο και υποστηρίζοντας τις θέσεις της «αυτοκρατορίας των τραπεζών» και της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, εναντίον της Ευρώπης, στις 23 Οκτωβρίου, τρεις μόνο μέρες πριν τη σύνοδο κορυφής, ο κ. Παπαδήμος περιέγραφε ως καταστροφικό το κούρεμα 50%. Τώρα σχημάτισε κυβέρνηση με κύρια αποστολή να εφαρμόσει τη συνταγή που ο ίδιος χαρακτήριζε καταστροφική. Αν συνεχισθούν αυτά, φοβούμεθα ότι είναι θέμα λίγου χρόνου μια βιβλική καταστροφή του ελληνικού λαού.

Για να είναι πειστικό κάθε φορά το δίλημμα προς τον ελληνικό λαό, παίρνονται μέτρα, συνειδητά ή όχι, για να το κάνουν πραγματικό. Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση, με τον τρόπο που χειρίσθηκε το οικονομικό πρόβλημα, έκανε ότι μπορούσε για να προκαλέσει την «επικοινωνιακή» επίθεση κατά της χώρας, στα τέλη του 2009 και, στη συνέχεια, την κερδοσκοπική επίθεση της άνοιξης του 2010. Η Τράπεζα της Ελλάδας διευκόλυνε την κερδοσκοπική επίθεση κατά των ελληνικών τίτλων τριπλασιάζοντας την προθεσμία ακάλυπτων συναλλαγών όπως αποκάλυψαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, η Στατιστική Υπηρεσία κατηγορήθηκε από υψηλόβαθμα στελέχη της ότι φούσκωσε το έλλειμμα, η Αθήνα αρνήθηκε να απευθυνθεί στη Γερμανία και στη Ρωσία για βοήθεια, προκειμένου να δημιουργήσει τις συνθήκες που έφεραν τελικά το ΔΝΤ στην Ευρώπη και την Ελλάδα στο Μνημόνιο. Τότε, η Αθήνα «απειλούσε» δήθεν με το «πιστόλι» του ΔΝΤ, δηλαδή απειλούσε να αυτοκτονήσει μήπως την σκοτώσουν. Αργότερα, και ενώ ήδη είχε ωριμάσει η ιδέα ότι πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση, η Ελλάδα σαμπόταρε την υλοποίησή της. Θέμα εξόδου μιας χώρας από το ευρώ ήταν αδιανόητο πριν ένα μήνα. Εξαγγέλλοντας δημοψήφισμα με το παραπλανητικό ερώτημα «26η Οκτωβρίου ή έξοδος από το ευρώ», ο κ. Παπανδρέου εισήγαγε μόνος του το θέμα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, όπου το διευκόλυνε να εγκατασταθεί η στάση των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων της χώρας, που απέφυγαν να απαντήσουν στα ιταμά και παράνομα ευρωπαϊκά τελεσίγραφα. Δημιούργησε δηλαδή η ίδια η Αθήνα την πολιτική συνθήκη για να γίνει κάποια στιγμή εφικτή η έξοδος, με τους όρους μάλιστα των πιστωτών και των Γερμανών. Με άλλα λόγια, προκειμένου να δικαιολογηθεί το δίλημμα «κάντε ότι σας λέμε ή θα καταστραφούμε», οργανώνεται όντως η καταστροφή, απομειώνονται τα νομικά, οικονομικά και πολιτικά διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και αυξάνεται κάθε φορά το τίμημα ενός ενδεχόμενου ‘Όχι, ώστε να διστάζει να το επιλέξει ο ελληνικός λαός. Το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας δεν μπορεί να είναι παρά ο εθνικός όλεθρος. Δεν θέλουμε τώρα να κάνουμε δίκη προθέσεων ή ψυχανάλυση των πρωταγωνιστών, για όποιο λόγο όμως κι αν το κάνουν, αυτό ακριβώς κάνουν οι αρμόδιοι, διεθνείς και εγχώριοι, που εκπονούν σχέδια σωτηρίας της Ελλάδας εδώ και ενάμισυ χρόνο.

Στην αρχή μας είπαν μνημόνιο ή χρεωκοπία, σήμερα έχουμε μνημόνιο και χρεωκοπία. Αυτό που συζητάμε πλέον δεν είναι πως θα αποφύγουμε μια ήδη συντελεσθείσα χρεωκοπία, αλλά τους όρους της. Τώρα μας λένε 26η Οκτωβρίου ή θάνατος. Πολύ φοβούμεθα ότι αν τους ακολουθήσουμε θα έχουμε «και 26η Οκτωβρίου και θάνατο». ‘Όχι μόνο θα φύγουμε από το ευρώ, αλλά και θα τεθούμε προ του διλήμματος να κάνουμε μια επανάσταση κατά όλου του διεθνούς συστήματος, που δεν είναι βέβαιο ότι θέλουμε και ότι μπορούμε, ή ότι θα την κερδίσουμε, ή να αποδεχθούμε το τέλος του ελληνικού κράτους.

Προκειμένου να αποφασίσουμε αν πρέπει ή δεν πρέπει να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, πρέπει να εξετάσουμε κατ’ αρχήν τις συνέπειες αυτής της εφαρμογής. Στις 15 μέρες όμως που ακολούθησαν τη σύναψη των συμφωνιών αυτών, η Ελλάδα έχει συζητήσει τα πάντα, εκτός από το πραγματικό αποτέλεσμα της ενδεχόμενης εφαρμογής των συμφωνιών αυτών.

Οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου
Οι συμφωνίες αυτές εμπεριέχουν μια σειρά κρίσιμων ρυθμίσεων δικαίου και οικονομικής πολιτικής, οι οποίες δεν έχουν τύχει πλήρους επεξεργασίας ακόμα και τις αγνοούμε στην τελική τους μορφή, όχι όμως ως προς την κατεύθυνσή τους. Εφαρμοζόμενες, θα στερήσουν την Ελλάδα από κρίσιμα διαπραγματευτικά χαρτιά, που ακόμα διαθέτει, θα την αλυσοδέσουν με τρόπο μη αντιστρέψιμο, που θα χρειάζεται πλέον καθολική ρήξη για να επιβιώσει. Με άλλα λόγια, η 26η Οκτωβρίου, προβλέπει μια δραματική επιδείνωση των όρων αποπληρωμής του ελληνικού χρέους και ολοκληρώνει την πορεία μετάβασης της Ελλάδας από ένα σχετικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος σε μια ιδιόμορφη οικονομική αποικία.

Η ψήφιση της δεύτερης δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία, σε συνδυασμό με τη συμφωνία αναδιάρθρωσης θα οδηγήσει στην υπαγωγή του συνόλου του ελληνικού χρέους από τη δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου στη δικαιοδοσία του πολύ δυσμενέστερου αγγλικού. ‘Όπως σημειώνουν όλοι οι ξένοι και ‘Ελληνες ειδικοί που έχουν αρθρογραφήσει επ’ αυτού, περιλαμβανομένης και σχετικής μελέτης του Πανεπιστημίου Duke των ΗΠΑ, η υπαγωγή του χρέους στο ελληνικό δίκαιο είναι ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί, είδος «ατομικού όπλου» στους πολέμους χρέους. Επιτρέπει στην ελληνική Βουλή να καθορίσει εκείνη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων. Της επιτρέπει επίσης, αν η χώρα αποφασίσει ή αναγκαστεί να πάει σε εθνικό νόμισμα, ή αν διαλυθεί το ευρώ, να καθορίσει κυρίαρχα την ισοτιμία αποπληρωμής των ομολόγων και να πληθωρίσει το χρέος της μαζί με το νόμισμά της. Η Ελλάδα δεν επιθυμεί πιθανώς να φύγει από το ευρώ για να εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο, μπορεί όμως να απειλήσει ότι θα το πράξει, ώστε να αποσπάσει τη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους που έχει απελπιστικά ανάγκη. Σήμερα, και σε ότι αφορά το χρέος, η παραμονή ή έξοδος της χώρας από το ευρώ είναι όπλο στα χέρια της Αθήνας, αύριο θα είναι όπλο στα χέρια των πιστωτών της, που, αφού διασφαλίσουν με την 26η Οκτωβρίου τα συμφέροντα των τραπεζών θα αποφασίσουν αν θα την κρατήσουν ή όχι εντός ευρωζώνης. Μια ευρωζώνη άλλωστε που κινδυνεύει ήδη είτε να μην υπάρχει, είτε να μετατραπεί οριστικά σε φυλακή των εθνών και των λαών. Σήμερα άλλωστε συνιστά ρεαλιστική πιθανότητα τόσο η αποβολή της Ελλάδας, όσο και η διάλυση του ευρώ.

Αν τώρα η Ελλάδα έχει ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα για μια καλή, βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης, δεν θα έχει κανένα τέτοιο όπλο σε περίπτωση επικύρωσης της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Σύμφωνα με τους όρους της πρώτης δανειακής σύμβασης, που θα επικυρωθεί μαζί με τη δεύτερη, η Ελλάδα δεν μπορεί να πειράξει το υπόλοιπο, παλαιότερο χρέος της, αν γίνει αναδιάρθρωση θα γίνει μόνο με τους όρους των συμβαλλομένων στην πρώτη δανειακή. Το λέμε αυτό γιατί τώρα, ακόμα, η πρώτη δανειακή σύμβαση είναι νομικά ανυπόστατη και κατά το ελληνικό και κατά το διεθνές δίκαιο και πολιτικά αμφισβητήσιμη γιατί δεν έχει ψηφισθεί από τη Βουλή. Θα γίνει όμως νομικά έγκυρη με τυχόν ψήφιση, αλλά και η δικαιοδοσία για την εξέταση προσφυγών κατά της εγκυρότητας της σύμβασης θα φύγει από τα ελληνικά δικαστήρια και θα πάει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Οι συνέπειες των νομικών ρυθμίσεων
Ποια σημασία έχουν αυτές οι νομικές ρυθμίσεις; Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της. Η 26η Οκτωβρίου θα καταρρεύσει, όπως και η 21η Ιουλίου και όλα τα προηγούμενα σχέδια σωτηρίας. Το πραγματικό κούρεμα που προβλέπει υπολογίζεται στο 28% και από αυτό μεγάλο μέρος είναι στα χέρια ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων. Αυτή τη στιγμή η αγορά υπολογίζει πιθανώς σε 35% την αξία του ελληνικού χρέους, θα χρειαζόταν κούρεμα τουλάχιστο 80% για να θεωρήσουν όντως αξιόχρεη οι αγορές την Ελλάδα.

Κατά τον Σόρος η κατάρρευση της συμφωνίας θα γίνει σε μία ημέρα έως τρεις μήνες. Δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης ήδη έκαναν δηλώσεις λέγοντας ότι η συμφωνία δεν είναι επαρκής, αλλά αν είναι έτσι γιατί να την εφαρμόσουμε;. Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά ύφεσης. Αλλά και οι ίδιοι οι συντάκτες των αποφάσεων τι λένε; ‘Ότι θα φέρουν το ελληνικό χρέος στο 120% το 2020. Η πρόβλεψη αυτή στερείται σοβαρότητας όπως και όλες οι προηγούμενες που διαψεύστηκαν παταγωδώς, πολύ περισσότερο όταν δεν ξέρουμε αν σε ένα χρόνο από σήμερα θα υπάρχει ΕΕ και δεν θα έχει ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση χειρότερη από το 1929. ‘Αλλωστε, η συμφωνία της 26.10 επιβάλλει τη συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής που οργανώνει την ύφεση και τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Ακόμα όμως κι αν επιβεβαιωθούν αυτή τη φορά, τι σημαίνει αυτό; ‘Ότι το 2020 θα έχουμε χρέος που δεν θα είναι βιώσιμο. Με 120% μπήκαμε στο μνημόνιο και καμία από τις συμφωνίες δεν περιέχει ρήτρα που να εξασφαλίζει την Ελλάδα σε περίπτωση που οι υπολογισμοί πέσουν έξω! Επιπλέον, η επικύρωση της δανειακής σύμβασης απαγορεύει πρακτικά στην Ελλάδα να δανειστεί από οποιονδήποτε άλλο και να αναζητήσει αλλού συμμάχους, αφού υποθηκεύει το σύνολο της περιουσίας της.

Από την καταστροφή στη λεηλασία
Συνοψίζοντας μέχρις εδώ. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου αφαιρεί από την Ελλάδα το κύριο διαπραγματευτικό της χαρτί και την αλυσοδένει ακόμα πιο σφιχτά στην πανθομολογούμενη, και από τους ξένους, καταστροφική πορεία που συνεχίζει ενάμισυ χρόνο τώρα. Οργανώνει μια αποτυχία, ακριβέστερα μια καταστροφή. Αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό: Οργανώνει και το ποιος θα ωφεληθεί από αυτή!

Αυτό το κάνει μέσω των όρων ήδη της πρώτης δανειακής, που θα αποκτήσουν αυξημένη νομική ισχύ με την ψήφιση της δεύτερης. Ειδικότερα, με την υποθήκευση όλης της τωρινής και μελλοντικής περιουσίας του ελληνικού κράτους, που προβλέπει, σε συνδυασμό μάλιστα με την πρόβλεψη του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου για εκποίηση σε τρέχουσες τιμές, που είναι δέκα ή εκατό φορές πιο κάτω από τις πραγματικές. Αυτό σημαίνει το ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας και των τραπεζών που θα κρατικοποιηθούν λόγω αναδιάρθρωσης και των όποιων ορυκτών και υποθαλάσσιων πόρων τυχόν ανακαλυφθούν. Εξ ου ίσως και το εντονότατο διεθνές ενδιαφέρον ορισμένων πλευρών για την ορθή, ίσως όμως όχι πολύ επίκαιρη ιδέα ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ, με την ελπίδα, μεταξύ άλλων, ότι σε αυτούς θα περιέλθουν τελικά οι πόροι της. ‘Όχι μόνο η δημόσια, αλλά και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων θα χαθεί, και λόγω της ανάγκης να την εκποιήσουν για να αποφύγουν την ατομική τους καταστροφή και λόγω συνειδητά ανέφικτων δημοσιονομικών στόχων που τίθενται και οι οποίοι ήδη οδηγούν στην εξόντωση όσων δηλώνουν στη χώρα μας το εισόδημα και την περιουσία τους. Ακόμα και οι διαπλεκόμενοι θα εξαφανισθούν και αντικατασταθούν από ξένους, όταν θα έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους.

Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο σε όλα αυτά και τίποτα μη αναμενόμενο, αφού αυτές τις συμβάσεις και τις αποφάσεις τις καταρτίζει το International Institute of Finance του κ. Νταλάρα, δηλαδή η «Διεθνής του Χρήματος», η παγκόσμια ένωση των τραπεζών, το πολύ πολύ λαμβάνοντας υπόψιν της και τις γνώμες της γερμανικής και αμερικανικής κυβέρνησης. Αν πιστέψουμε το περιοδικό Επίκαιρα, που δεν διαψεύστηκε, η πρώτη δανειακή σύμβαση καταρτίστηκε από το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου, που κατήρτισε και το σχέδιο Ανάν, που προέβλεπε την κατάλυση του κυπριακού κράτους ως μέσο επίλυσης του κυπριακού.

Μακάρι να μας διαψεύσουν οι κυβερνώντες, για να προλάβουμε άλλωστε, να προειδοποιήσουμε, να αποτρέψουμε δίνουμε σήμερα αυτή τη συνέντευξη. Είναι όμως γεγονός ότι τα πρόσωπα δεν είναι αυτά που θα μας καθησύχαζαν. Σήμερα η εφημερίδα Μοντ, σε ένα άρθρο από αυτά που συνήθως απηχούν το Μέγαρο των Ηλυσίων, υπογραμμίζει ότι η πολιτική εξουσία στην Ευρώπη περιέρχεται στα χέρια της Goldman Sachs, αναφέροντας χαρακτηριστικά τον κ. Παπαδήμο, τον κ. Μόντι και τον κ. Ντράγκι, επικεφαλής της ΕΚΤ. Στο άρθρο υπογραμμίζεται η συνενοχή Παπαδήμου στο μαγείρεμα, μαζί με την Goldman, των στοιχείων που επέτρεψαν την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, ενώ γίνεται αναφορά και στον άλλο πρώην υπάλληλο της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο, τον κ. Χριστοδούλου, που, αφού διέπρεψε σε τιτλοποιήσεις με τη Goldman από τη θέση του στην Εθνική Τράπεζα, ανταμοίφθηκε τοποθετούμενος επικεφαλής του ελληνικού οργανισμού διαχείρισης του χρέους. Προτού καν η νέα κυβέρνηση πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, ο κ. Παπαδήμος συνεργάσθηκε με τον κ. Χριστοδούλου και τον έστειλε στον κ. Νταλάρα του IIF να φτιάξει τη συμφωνία αναδιάρθρωσης. Προς τι τέτοια πρεμούρα; Δύο χρόνια περιμένει να ρυθμισθεί το πρόβλημα χρέους. Πρέπει να ρυθμισθεί σε είκοσι μέρες, προτού κανείς καταλάβει τι γίνεται, χωρίς να δοθεί η δυνατότητα στον ελληνικό λαό να ενημερωθεί σε βάθος και να αποφασίσει κυρίαρχα; Είναι αυτοί κατάλληλοι άνθρωποι για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας;

Αυτό που κάνουν στη πραγματικότητα οι πιστωτές στην Ελλάδα είναι η κλασική μέθοδος του τοκογλύφου από καταβολής χρήματος. Με αυτόν τον τρόπο καταστράφηκαν εκατομμύρια επιχειρήσεις στον κόσμο που δανείστηκαν, χαρτοπαίκτες που κατέφυγαν στα κοράκια που περιμένουν στην κουζίνα της λέσχης την ώρα τους, άνθρωποι που έπαιξαν στο χρηματιστήριο, φτωχοί αγρότες που χρεώθηκαν στους κοτζαμπάσηδες και έγιναν δουλοπάροικοι. Στην περίπτωσή μας είναι ένας ολόκληρος λαός και μια χώρα που έχουν γίνει αντικείμενο «τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού» και ένα κράτος που θα απομείνει μεν τυπικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο, ένα άδειο κουκούλι χωρίς καμιά εξουσία δε.

Δεν θα περιγράψουμε τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια, αρκετά είπαμε, γιατί βέβαια κάποια στιγμή στην πορεία αυτή είναι πιθανό η ομαλότητα να διακοπεί και η χώρα να μπει στον κύκλο του αίματος. Αν η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» έχει προγραμματίσει τη διάλυση της ΕΕ και τη μετάβαση σε αυταρχικά καθεστώτα, πιθανώς οργανώνοντας αιματηρές προβοκάτσιες ή πολέμους, καθεστώτα ίσως απαραίτητα για ένα πρόγραμμα μαζικής φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών λαών, τότε, δυστυχώς, η χώρα μας προσφέρεται ως πειραματόζωο, με τις δομές και τις ηγεσίες που διαθέτει. Δεν το γνωρίζουμε, αλλά δεν το αποκλείουμε, το αντίθετο, έχουμε ισχυρές ενδείξεις. Επειδή όμως στον πυρήνα αυτής της Αυτοκρατορίας είναι τραπεζίτες, προτού αρχίσουν τα μεγάλα δράματα και οι περιπέτειες, σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, θέλουν πιθανώς να έχουν ήδη στο χρηματοκιβώτιό τους τίτλους ιδιοκτησίας της Ελλάδας και να έχουν εξασφαλίσει, κατά τον καλύτερο τρόπο, τις τράπεζές τους.

Ακόμα, τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, μπορούμε ίσως να προλάβουμε την καταστροφή. Δεν έχει ακόμα συντελεσθεί. Μετά θα καταβληθεί πολύ μεγάλο κόστος με αμφίβολα αποτελέσματα. Είναι εθνική ανάγκη η χώρα να αποκτήσει επειγόντως εθνική διαπραγματευτική γραμμή διεκδικώντας ένα βιώσιμο σχέδιο αναδιάρθρωσης και ανάταξης της οικονομίας της, να υπερασπιστεί διεθνώς τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή ιδέα με τρόπο συγκεκριμένο, να ετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα και τα σενάρια, να ετοιμάσει την διατροφική, ενεργειακή, αμυντική της επάρκεια για τουλάχιστο μερικούς μήνες, αναζητώντας επειγόντως αξιόπιστους συμμάχους εντός και εκτός ΕΕ. Θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει στη διεκδίκηση ευρωπαϊκής λύσης για το σύνολο του ευρωπαϊκού προβλήματος χρέους, που έχει γίνει ο μοχλός για τη διάλυση της ΕΕ, του επανελέγχου του συστήματος χρηματοδότησης της ευρωπαϊκής οικονομίας και ενός νέου, αναπτυξιακού New Deal για την Ευρώπη.

Αλλά πρέπει ταυτόχρονα και να εκπονήσει σχέδια έκτακτης ανάγκης για να επιβιώσει ότι κι αν συμβεί. Για ποιο λόγο π.χ. καταστράφηκαν συστηματικά οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία; Ποιος αποφάσισε και γιατί σε τέτοιες στιγμές την πρωτοφανή καρατόμηση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων; Πρέπει άμεσα να σταματήσει η καταστροφή των διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Πρέπει πάση θυσία και άμεσα να διακοπεί η πορεία προς τον εθνικό όλεθρο που εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 2010 και της οποίας μείζων σταθμός θα είναι η προβλεπόμενη συμφωνία αναδιάρθρωσης και η επικύρωση της δεύτερης δανειακής σύμβασης.

 Πηγή
Λόγιος Ερμής 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου