«Είμαστε πολύ μικροί για να μην ονειρευόμαστε και πολύ μεγάλοι για να ακούμε τις μαλακίες σας»

Δύο βδομάδες κινητοποιήσεων, καταλήψεων, πορειών και την ματαίωση της παρέλασης της 28ης από τους μαθητές στα Χανιά, δεν θα μπορούσαν να περνούσαν απαρατήρητες, ούτε να θεωρηθούν απλά μια φούσκα. 

Έτσι ήρθαμε σε επικοινωνία με μαθητές από τη Μαθητική Κοινότητα Χανίων, τους συναντήσαμε και κουβεντιάσαμε για 2 1/2 ώρες. 

Να τονίσουμε ότι τα διάφορα περιστατικά που κατατίθενται είναι κυρίως από δυο σχολεία, που πηγαίνουν οι συγκεκριμένοι μαθητές. Δυστυχώς η έλλειψη ...

μαγνητοφώνου δεν μας άφησε περιθώρια να παραθέσουμε τη συζήτηση σε στυλ συνέντευξης, όπως θα θέλαμε.

Οι Καταλήψεις

Οι καταλήψεις ξεκίνησαν στις 18/10. Τα σχολεία που συμμετείχαν άγγιξαν περίπου τα 19. Αφορμή ήταν το νέο «πολυνομοσχεδίου για την παιδεία», η έλλειψη βιβλίων, η αύξηση του αριθμού μαθητών στα τμήματα, η μείωση των τμημάτων άρα και των καθηγητών, το κόψιμο της ενισχυτικής διδασκαλίας το οποίο οδηγεί στην παραπαιδεία, η ελλιπής χρηματοδότηση των σχολείων με πόρους για τα απαραίτητα (όπως το πετρέλαιο θέρμανσης), η υπεράσπιση της δωρεάν παιδείας και τέλος η «πράξη νομοθετικού περιεχομένου» που ποινικοποιεί τις κινητοποιήσεις των μαθητών και εφαρμόστηκε στη Λάρισα. Όπως μας είπαν, δε φτάνει που οι πανελλήνιες είναι σε ένα αγχωτικό πλαίσιο, δύσκολα περνάς και μπαίνεις στο πανεπιστήμιο για να βγεις άνεργος, σου στερούν ακόμα και τις προϋποθέσεις για αυτές, όπως είναι τα βιβλία (κάποια από τα οποία έφτασαν την προηγούμενη βδομάδα της συνέντευξης). Επίσης τόνισαν ότι μεγάλη αντίφαση είναι το γεγονός ότι ενώ οι σχολικές υποδομές είναι χάλια, σχεδόν ανύπαρκτες, το νέο νομοσχέδιο μιλάει για διαδραστικούς πίνακες.

“Στο εσωτερικό των καταλήψεων πρώτη φορά υπήρξε τέτοια οργάνωση και το αίσθημα της αλληλεγγύης, του σεβασμού και της συνεργασίας ήταν πολύ δυνατό”. “Πρώτη φορά ξυπνούσαμε το πρωί χαρούμενοι για να πάμε στο σχολείο”. “Όλοι είχαμε συνειδητοποιήσει τους λόγους της κατάληψης και υπήρχε συμμετοχή και υπευθυνότητα”. “Η καθαριότητα ήταν καθημερινή και συλλογική”. “Όσοι πηγαίναμε το πρωί καθαρίζαμε από μόνοι μας, αναγνωρίζοντας την κούραση εκείνων που είχαν μείνει το βράδυ να φυλάξουν την κατάληψη”. “Δεν υπήρχαν καθόλου φθορές και με τη λήξη των καταλήψεων τα σχολεία παραδόθηκαν όπως πριν αναγνωρίζοντας ότι διαφορετικά θα επιβαρύναμε την καθαρίστρια”. “Υπήρχε μαζικότητα τα βράδια, ακόμα και από παιδιά που διαφωνούσαν με την κατάληψη, αλλά συμφωνούσαν με τα αιτήματα”. “Κάθε πρωί γινόντουσαν μαζικές γενικές συνελεύσεις σε όλα τα σχολεία, όπου ψηφίζαμε αν θα συνεχιστεί η κατάληψη και συζητούσαμε διάφορα θέματα”. “Σε μερικές αίθουσες μαθητές διαβάζαμε συλλογικά βλέποντας για πρώτη φορά πόσο ωραίο είναι να ανταλλάζουμε γνώσεις ο ένας με τον άλλο και να συζητάμε τις απορίες μας μέσα σε ένα κλίμα αλληλεγγύης και συνεργασίας”. “Σε άλλες παίζαμε χαρτιά και άλλοι έξω έψηναν”. “Για το τελευταίο κατηγορηθήκαμε από ορισμένους ότι κάνουμε καταλήψεις για να ψήνουμε, αλλά δε γίνεται να είσαι ένα εικοσιτετράωρο στο χώρο της κατάληψης και να μην ψήσεις για να φας!”.

Οργάνωση – Συντονισμός

Οι γενικές συνελεύσεις των καταλήψεων γινόντουσαν καθημερινά την ίδια ώρα. Σε αυτές οι μαθητές ψήφιζαν για τη συνέχιση ή όχι των καταλήψεων, θέματα που πρότεινε το συντονιστικό των σχολείων (το οποίο γινόταν κι αυτό καθημερινά αλλά το βράδυ), προβλήματα που προέκυπταν στην κάθε κατάληψη και βασικά μέσα από τη συζήτηση σε αυτές βοηθιόταν να ξεπεραστούν τυχόν δισταγμοί και φόβοι για τη συνέχιση του αγώνα που προέκυπταν από συζητήσεις με γονείς κ.τ.λ.

Ο βασικός πυρήνας του συντονιστικού ήταν πέντε σχολεία, τα οποία ξεκίνησαν τις καταλήψεις και στην πορεία μπήκαν κι άλλα. Αρχικά υπήρξε η ιδέα να είναι στο συντονιστικό ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του δεκαπενταμελούς κάθε σχολείου, αλλά μετά αυτό καταρρίφτηκε στην πράξη. “Δεν είχε σημασία αν ήσουν πρόεδρος, ταμίας ή εκτός δεκαπενταμελούς”, “κατέληξε να συμμετέχουμε οι πιο ενεργοί, όποιοι ενδιαφερόντουσαν”. “Σε αυτά συζητούσαμε πώς πάει κάθε σχολείο, αν θα συνεχίζαμε τις καταλήψεις, άλλες προτάσεις και οργάνωση πορειών”, “ό,τι αποφασιζότανε στο συντονιστικό ψηφιζόταν την επόμενη μέρα στις γενικές συνελεύσεις”. Κάθε Σάββατο γινόταν και ένα συντονιστικό πιο διευρυμένο (γύρω στα 100 άτομα) που μπορούσαν να έρθουν ακόμα και μαθητές που διαφωνούσαν με την κατάληψη και να συζητήσουν όλοι μαζί. Όπως είπαν: “ήθελε γερά νεύρα, αλλά υπήρχε διάλογος και όλοι ακουγόντουσαν”.

Οι αγώνες τους, όπως τόνισαν και οι ίδιοι, δεν είχαν καμιά κομματική επιρροή, όπως διατυμπάνιζαν τα M.M.E. και κάποιοι επιτήδειοι. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι άνθρωποι από κόμματα προσπάθησαν να τους προσεγγίσουν, αλλά οι μαθητές όντας επιφυλακτικοί, το αντιλήφθηκαν και το διαχειρίστηκαν ώριμα. Στα πλαίσια αυτής της λάσπης, περί κομματικοποιημένων αγώνων, το συντονιστικό είχε πάρει απόφαση οι πορείες τους να είναι καθαρά μαθητικές και η παρουσία αυτών που δεν ήταν μαθητές και ήθελαν να τη στηρίξουν να είναι διακριτική. “Φοβούνται να είναι η νεολαία συνειδητοποιημένη”, “νομίζουν ότι οι μαθητές δεν είναι ικανοί από μόνοι τους να οργανωθούν, άρα είναι υποκινούμενοι” μερικά από τα λόγια τους.

Ο δρόμος

Στα πλαίσια του αγώνα των μαθητών ήταν και οι συχνές πορείες στο κέντρο της πόλης, με ταυτόχρονο μοίρασμα του κειμένου τους με τα αιτήματα τους. Σχεδόν κάθε δυο μέρες κατέβαιναν στο δρόμο, ξεκινώντας πορεία από τα σχολεία τους, ενωνόντουσαν στην αγορά και συνέχιζαν όλοι μαζί. Ο αριθμός τους συνήθως ήταν γύρω στους 300-500. Το κεντρικό τους πανό έγραφε “για ποια παιδεία μιλάτε;” ενώ κάποια άλλα πανό έγραφαν “οι μαθητές δεν είναι τρομοκράτες”, “όχι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας” κ.τ.λ. Ακόμα μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν ήταν “ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73”, “δωρεάν παιδεία για κάθε μαθητή δε δίνουμε από την τσέπη μας δεκάρα τσακιστή”, “με σφαίρες και βία δε γίνεται παιδεία πουλήστε κανά πύραυλο να πάρουμε βιβλία” κ.τ.λ. Ακόμα και το σχολείο του Αλικιανού έκλεισε για μια μέρα και οι μαθητές έκαναν πορεία στο χωριό τους. Τις τελευταίες πορείες τους μάλιστα οι μαθητές ριζοσπαστικοποίησαν τον αγώνα τους με τη διακοπή της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου και το πέταγμα αυγών (29/10) στα γραφεία της δευτεροβάθμιας και συγκεκριμένα στον Κανδαράκη (πρόεδρο), ο οποίος σε συνάντηση που είχε μαζί τους ήταν ειρωνικός και χλευαστικός και είχε πρωτοστατήσει στη λασπολογία των αγώνων τους με τη βοήθεια των ΜΜΕ.

Η ματαίωση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου

“Η ιδέα για μια παρέμβαση τη μέρα της παρέλασης έπεσε στο τραπέζι από πολύ νωρίς, από το 3ο συντονιστικό”. “Ήμασταν πολύ επιφυλακτικοί”, “υπήρξαν διάφορες ιδέες”, “όπως να απέχουμε από την παρέλαση ή να συμμετέχουμε σε αυτήν και απλώς να στρίψουμε το κεφάλι από την άλλη όταν περνάμε μπροστά από τους επισήμους”. Τελικά παρ’ όλους τους φόβους, για το αν θα είναι ώριμοι να τα καταφέρουν, για το τί θα γίνει με τους μπάτσους, αποφάσισαν να μην συμμετέχουν στην παρέλαση, αλλά να μπούνε σε αυτήν μετά τα σχολεία και πριν το στρατό και να κάνουν πορεία.

Οπότε άρχισαν να οργανώνονται. Αυτά που τους απασχόλησαν στις συζητήσεις οργάνωσης ήταν πολλά και υπήρξαν πολλές διαφωνίες μέχρι να καταλήξουν στο τελικό σχέδιο. “Πόσοι είμαστε; Πού θα συναντηθούμε και πώς;”, “στοιχισμένοι σε αλυσίδες για να μην μας σπάσουν”. Ακόμα κάποιοι θεώρησαν ότι υπήρχε κίνδυνος να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά των αποφάσεων τους από “προβοκάτορες”, όπως λένε.

Εν τέλει κατέληξαν να δώσουν συγκεκριμένη ώρα και μέρος συνάντησης (βίλα κούνδουρου) και να πάνε σκόρπια. “Φτάνοντας στο σημείο του ραντεβού οι πρώτοι, είδαμε ότι ήταν γεμάτο ασφαλίτες, μερικοί έκαναν τους ψαράδες κιόλας!”. “Αποφασίσαμε λοιπόν αμέσως να αλλάξουμε το σημείο του ραντεβού”. “Έπεσαν τηλέφωνα για να ειδοποιηθούν οι υπόλοιποι και μερικοί μείναμε στο σημείο και όσοι ερχόντουσαν τους στέλναμε στο νέο σημείο συνάντησης”. “Οι μπάτσοι είχαν μπερδευτεί βλέποντας μας να μαζευόμαστε σε 2 σημεία, δεν ήξεραν τι ετοιμάζαμε και τους μπερδέψαμε χειρότερα από τα στενά που στρίβαμε πηγαίνοντας!”. “Ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν αναπάντεχος, νομίζαμε ότι θα ήταν λίγος, αλλά στη διαδρομή συνεχώς αυξανότανε”. “Πέσανε τηλέφωνα και ήρθαν γονείς, καθηγητές, από την ελμε, από το στέκι μεταναστών, τη ρόζα νέρα και άλλοι για να μας στηρίξουν και να βοηθήσουν σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι”, “σημαντική ήταν και η συμμετοχή από γυμνάσια”. Οι μαθητές ξεκίνησαν και μέσα από στενά προσέγγισαν την οδό Δημοκρατίας, απ’ όπου περνούσε η παρέλαση και ανοίξανε το πανό της Μαθητικής Κοινότητας Χανίων (συντονιστικό) που έγραφε: για ποια παιδεία μιλάτε;

Αμέσως οι μπάτσοι τους ζήτησαν να μην μπουν στην παρέλαση και τους πρότειναν να τους αφήσουν, αν θέλουν μετά, να κάνουν την πορεία τους. Οι ίδιοι αρνήθηκαν και σταμάτησαν να τους μιλάνε γυρίζοντας το κεφάλι από την άλλη. Αφού περάσανε λοιπόν και τα τελευταία σχολεία (πολύ μικρή συμμετοχή), οι μαθητές μπήκαν μέσα στην παρέλαση σαν πορεία, με φόρα, αποφασιστικότητα, στοιχισμένοι σε αλυσίδες, φωνάζοντας ηχηρά συνθήματα. Στην αρχή κατέβηκαν στο δρόμο τα ΟΠΚΕ, για να τους εμποδίσουν να κάνουν πορεία. Μαζί είχε έρθει και ο αρχηγός της αστυνομίας για να τους ζητήσει να διαλυθούν ειρηνικά, “μας ζήταγε να περιμένουμε να φύγουν οι επίσημοι και εκτόξευε απειλές (του στυλ «εσένα θα σε βρω!») σε μια κοπέλα που ήτανε μπροστά”. “Ωστόσο από πίσω βλέπαμε να έρχεται μια διμοιρία των MAΤ”. Οι μαθητές χωρίς φόβο, με θάρρος και αποφασιστικότητα, απώθησαν προς τα πίσω τα ΟΠΚΕ, ενώ ο αρχηγός της διμοιρίας έπεσε κάτω και η πορεία πέρασε από πάνω του, “αυτός ήταν και ο υποτιθέμενος τραυματισμός αστυνομικού που έσπευσαν να ανακοινώσουν τα ΜΜΕ και η αστυνομία την επομένη”, “άλλωστε κάποιος «έπρεπε» να τραυματιστεί!”. “Αμέσως μετά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την διμοιρία”, “ήμασταν αποφασισμένοι να μην αφήσουμε τους μπάτσους να μας εμποδίσουν”, “σπάσαμε τη διμοιρία και αυτοί πήγανε από το πλάι προσπαθώντας να μας εγκλωβίσουν στο στενό”. “Ένας φοιτητής μπήκε μπροστά στα ΜΑΤ για να τα εμποδίσει”, “πήγαν να πιάσουν κάποιον και χώθηκαν γονείς, φοιτητές, μαθητές φωνάζοντας, σπρώχνοντας και παίζοντας ξύλο με τα ΜΑΤ για να τον αφήσουν”. Το σπρώξιμο συνεχίστηκε και στα όρια δεν προλάβανε οι μαθητές τους επισήμους, οι οποίοι φυγαδεύτηκαν από τους μπάτσους, τρέχοντας σα κυνηγημένοι. “Ποιους φοβάται η «υψηλή» κοινωνία; Τους μαθητές που αγωνίζονται για τα αιτήματα τους;”. “Δεν μπορούσαν να μας αντικρίσουν γιατί είμαστε οι καθρέφτες των πράξεων τους”, “φοβούνται γι’ αυτό που έχουν δημιουργήσει και τις συνέπειες αυτών που παραδίδουν”.

Τα συνθήματα δεν σταμάτησαν να ακούγονται. Ο κόσμος που είχε πάει για να παρακολουθήσει την παρέλαση έκραζε τους μπάτσους που χτυπούσαν και εμπόδιζαν τους μαθητές να διαμαρτυρηθούν και κατέβηκε στο δρόμο βοηθώντας τους και ακολουθώντας την πορεία τους. Η πορεία ενώ είχε ξεκινήσει με γύρω στους 300 μαθητές κατέληξε να μαζέψει πάνω από 1000 άτομα. Ο κόσμος τους χειροκροτούσε και τους έδινε τα συγχαρητήρια του. “Όση κι αν ήταν η κούραση τα συναισθήματά μας ήταν φανταστικά”, “νιώθαμε ότι αναγνωριζόταν επιτέλους ο αγώνας μας”, “είδαμε μεγάλους να ‘χουν βουρκώσει και να κλαίνε”, “ήταν μια εξιλέωση για μας, μια λύτρωση, κερδίσαμε το σεβασμό”.

“Την ώρα που προσπαθούσαν οι μπάτσοι να μας εμποδίσουν, νιώσαμε έντονο το συναίσθημα της αλληλεγγύης”. “Πιανόμασταν με το διπλανό μας που μπορεί να ήταν και άγνωστος μέχρι τότε και προχωρούσαμε όλοι μαζί με αποφασιστικότητα για να επιτύχουμε το στόχο μας”. “Δεν υπήρχε κανένας διαχωρισμός ανάμεσα μας”, “τίποτα δε μας χώριζε, ούτε το σχολείο, ούτε οι βαθμοί μας, ούτε η ομάδα μας, ούτε η ηλικία μας”, “ήμασταν όλοι ένα σώμα, μια ψυχή”.

Την επόμενη μέρα οι μπάτσοι σε ανακοίνωσή τους έλεγαν ότι άφησαν τους μαθητές να διαδηλώσουν ειρηνικά. Οι μαθητές σχολίασαν με ειρωνεία ότι αυτό συνέβη αφού πρώτα τους τραυμάτισαν (ξύλο, μώλωπες, σκισίματα κ.τ.λ.). Με την ίδια ειρωνεία αναφέρθηκαν και στη στάση των ΜΜΕ, την επομένη, που αποσιώπησαν το γεγονός.

Κοινωνία

Οι κινητοποιήσεις δημιούργησαν μικρή πόλωση στην κοινωνία, αλλά και μέσα στην οικογένεια. Από τη μία υπήρξε ένα τμήμα της που τους υποστήριζε και από την άλλη κάποιοι που διαφωνούσαν μαζί τους. Μετά το τέλος των καταλήψεων οι μαθητές ένιωσαν την αναγνώριση του αγώνα τους απ’ την κοινωνία και ότι κέρδισαν το σεβασμό της και την εμπιστοσύνη της. Ιδιαίτερα μετά από την παρέμβασή τους στην παρέλαση παρατήρησαν μια στροφή υπέρ τους, από ένα κομμάτι που ως τότε κρατούσε χλιαρή στάση ή ήταν εναντίον τους.

Πολλοί γονείς, ενώ στην αρχή τους πίεζαν να ανοίξουν τα σχολεία, αφού ανησυχούσαν επηρεασμένοι από τα ΜΜΕ μην τους καπελώσουν και φοβόντουσαν για το χρόνο που χάνουν από τα μαθήματα, καθώς περνούσε ο καιρός άλλαζαν προσφέροντάς τους στήριξη όπου μπορούσαν και ζητώντας τους να τους ενημερώνουν για την πορεία των αγώνων τους.

Οι καθηγητές τους ήταν στην πλειοψηφία μαζί τους, μερικοί κιόλας τους έλεγαν εξαρχής ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για να πάρουν βιβλία που δεν είχαν. Λίγοι ήταν αυτοί που ήταν είτε αδιάφοροι, είτε αρνητικοί. Οι περισσότεροι τους ενθάρρυναν και τους έδιναν συγχαρητήρια και μερικοί τους εξέφρασαν παράπονο που δεν τους ειδοποίησαν για την παρέμβασή τους στην παρέλαση, ώστε να τους στηρίξουν με την παρουσία τους. Σημαντική κίνηση ενίσχυσης του αγώνα των μαθητών από κάποιους καθηγητές ήταν η πρόταση των τελευταίων, να τους κάνουν μαθήματα αφιλοκερδώς μέσα στην κατάληψη, αφού πολλοί ήταν εκείνοι που λόγω του αγώνα έχαναν ώρες μαθημάτων (Γ’ λυκείου). Πρόταση που όμως δεν προχώρησε, αφού οι καθηγητές που το πρότειναν αυτό δέχθηκαν επίθεση από τους υπόλοιπους στα συμβούλια τους.

Μπάτσοι και ΜΜΕ

Τις τελευταίες μέρες των καταλήψεων και ενώ είχε αποφασιστεί η λήξη τους, είχε αρχίσει να προωθείται ένα κλίμα τρομοκρατίας. Ο διευθυντής της δευτεροβάθμιας κάλεσε σε συμβούλιο τους λυκειάρχες για να πιέσει τη λήξη των καταλήψεων και απείλησε ότι αν δε γινόταν αυτό θα έστελνε τον εισαγγελέα. Από την άλλη οι μπάτσοι, ενώ μέχρι τότε, όταν γινόταν μια πορεία μαθητών έκλειναν το δρόμο στα αμάξια και ρύθμιζαν την κυκλοφορία, στις τελευταίες πορείες σταμάτησαν εσκεμμένα να το κάνουν. Ο σκοπός αυτού ήταν, τα αμάξια να περνάνε μέσα από την πορεία εμποδίζοντας τους μαθητές και να δημιουργηθεί ένταση ανάμεσα σε οδηγούς και μαθητές Οι τελευταίοι όμως, κατάφεραν και το διαχειρίστηκαν μόνοι τους, χωρίς να έχουν την ανάγκη κανενός μπάτσου και μάλιστα επιτυχημένα. Ακόμα, στις τελευταίες πορείες του πολυκλαδικού, από το σχολείο προς το κέντρο (1 ώρα δρόμο), οι μπάτσοι γινόντουσαν προκλητικοί, αφού τους ειρωνευόντουσαν, λέγοντας στους μαθητές να πάνε από τα πεζοδρόμια και σε μία κιόλας από αυτές, ζήτησαν τα στοιχεία ενός παιδιού, το οποίο δεν τους τα έδωσε. Τέλος, δεν παρέλειψαν να τους επισκεφτούν και στα σχολεία τους, την ώρα της κατάληψης και κυρίως τις βραδινές ώρες. Έτσι σε μία κατάληψη, στις 04:00 τα ξημερώματα, πήγε μέλος της ομάδας ΔΙΑΣ ντυμένος με πολιτικά και τους απείλησε ότι αν δε τη λήξουν θα πάει με την ομάδα του και θα τη σπάσει. Μια άλλη φορά δέχτηκαν την επίσκεψη και ενός σεκιουριτά, ο οποίος τους πούλησε τσαμπουκά ζητώντας τα στοιχεία τους επιτακτικά. Οι μαθητές όμως δε μάσησαν καθόλου, τον αντιμετώπισαν επιθετικά, αρνήθηκαν να του τα δώσουν και τον έδιωξαν.

Αντίστοιχο ρόλο με των μπάτσων έπαιξαν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι μαθητές ενώ είχαν αποφασίσει από την αρχή στο συντονιστικό να μη μιλήσουν στα ΜΜΕ, για να μην εκμεταλλευτούν αυτά που θα έλεγαν και πάει στράφι ο αγώνας τους, αναγκάστηκαν να το κάνουν όταν δημοσιογράφος, στην πρώτη πορεία, τους εκβίασε ότι αν δε βγουν στην τηλεόραση, θα πει ότι κάνουν καταλήψεις για τις τυρόπιτες! “Η στάση που κράτησαν τα ΜΜΕ ήταν άθλια”, “έριχναν λάσπη για υποκινούμενους αγώνες”, “στην 28η έλεγαν ψέματα, ότι η παρέλαση ματαιώθηκε λόγω του καιρού και η αναφορά στην πορεία μας ήταν από μηδαμινή έως πολύ μικρή και διαστρεβλωμένη” και κατέληγαν ότι “για να φτιάξουμε κάτι πρέπει να διαγράψουμε τα κακώς κείμενα”.

Λήξη καταλήψεων

Οι καταλήψεις λήξανε στις 29/10, μετά την παρέμβασή τους στην παρέλαση και την πορεία με το ρίξιμο αυγών στη δευτεροβάθμια. Ήθελαν να δώσουν ένα τέλος, τη χρονική στιγμή που εκείνοι θα αποφάσιζαν από μόνοι τους, χωρίς να το κάνει κάποιος άλλος. “Άλλωστε η κατάληψη ήταν μια μορφή κινητοποίησης που με τη λήξη της δε σημαίνει ότι σταματάει και ο αγώνας. Ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά με άλλους τρόπους”. Είναι βέβαια λίγο δυσκολότερο τώρα να κάνουν όλα αυτά που θέλουν, αφού με την κατάληψη εξασφάλιζαν περισσότερο χρόνο και τη μη ύπαρξη των απουσιών. Όταν ξεκίνησαν ήξεραν ότι για να επιτύχουν κάτι, ήταν απαραίτητη η συμμετοχή και άλλων σχολείων από άλλες πόλεις, πράγμα που δεν έγινε. Η λήξη πάντως ήταν γενικώς αποδεκτή από το μαθητόκοσμο, ο οποίος είχε συμφωνήσει ότι έτσι όπως ακριβώς κλείσανε τα σχολεία όλα μαζί, έτσι ακριβώς θα ανοίγανε και όλα μαζί, όπως και έγινε.

Οι δύο βδομάδες καταλήψεων άφησαν πολλά στους μαθητές. “Αλλάξανε τα πάντα”, “δέσιμο μεταξύ μας”, “όλοι μια παρέα, καταλήψεις, πορείες, αλυσίδες, συντροφικότητα”. Δεν υπήρχε κανένας διαχωρισμός, αφού όλους τους ένωνε ο αγώνας για κάτι κοινό. Καλλιεργήθηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης και σεβασμού. Πήραν τα πράγματα στα χέρια τους, αυτοοργανώθηκαν. Όπως είπαν: “Δεν περιμένουμε κανέναν άλλον να ζητήσει για εμάς, άλλα το κάνουμε μόνοι μας. Κρίνουμε εμείς για εμάς και όχι οι εκλεγμένοι”. Τέλος όπως μας είπαν, μέσα από τους αγώνες τους έζησαν στο πετσί τους, έννοιες όπως η παραπληροφόρηση και η κατάχρηση της εξουσίας και συνειδητοποίησαν τι σημαίνουν.

Όμως τίποτα δεν έχει σταματήσει ακόμη. Τα συντονιστικά συνεχίζονται και στα σχέδια για τον αγώνα τους, ετοιμάζονται να κατεβούν στο δρόμο για πρώτη φορά οργανωμένα στην πορεία της 17 Νοέμβρη, ώστε να μην αναγκαστούν να μπουν πίσω από τα πανό κομμάτων. Για την ίδια μέρα νωρίτερα κανονίζουν και συναυλία. “Έχουμε και άλλα σχέδια, δε σταματάμε”, “δε θα αφήσουμε να εξαφανιστεί σα φούσκα όλο αυτό που ζήσαμε”.

Εξέγερση Δεκέμβρη 2008

Ένα πράγμα που επαληθεύτηκε με τις κινητοποιήσεις των μαθητών είναι ότι, τελικά αυτοί που υποστηρίζουν ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν ένα ξέσπασμα και τίποτα άλλο κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτό είχε αρχίσει βέβαια να φαίνεται από πέρυσι το Δεκέμβρη στα Χανιά, από το κλίμα και τις πρακτικές των μαθητών στο δρόμο στην πορεία της 7/12/09, αλλά και από τη μεγάλη συμμετοχή τους στην απογευματινή πορεία της ίδιας μέρας, αλληλεγγύης στον συλληφθέντα.

Όπως επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι, η επιρροή των τωρινών κινητοποιήσεων από εκείνες του Δεκέμβρη του 2008, μετά το θάνατο του Αλέξη, ήταν μεγάλη. Τότε αποκτήσανε για πρώτη φορά εμπειρίες από πορείες, οι οποίες τους βοήθησαν στην οργάνωση των τωρινών κινητοποιήσεών τους. Τότε είχαν γίνει για πρώτη φορά διευρυμένα συντονιστικά, αντίστοιχα και με το ίδιο κλίμα με αυτά που έγιναν τώρα. Εδώ να σημειώσουμε ότι τα συντονιστικά συνεχιζόντουσαν από τότε, έχοντας χάσει όμως το χαρακτήρα τους, αφού μετά το Δεκέμβρη ατόνησαν, αλλά τον απόκτησαν ξανά στις τωρινές κινητοποιήσεις τους. Για τους μαθητές, η δολοφονία του Αλέξη και αυτά που την ακολούθησαν ήταν ένα μεγάλο χαστούκι που τους ταρακούνησε και τους έκανε να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται γύρω τους. Όπως τόνισαν και οι ίδιοι: “Αλλάξανε οι συνειδήσεις μας”, “τότε ήρθαμε πρώτη φορά σε επαφή με τους συμμαθητές μας”, “συζητήσαμε για πρώτη φορά, για τα πάντα”.

tarantula

Άπατρις