Υποκριτές

Αντιδράσεις προκάλεσε το σχόλιό μου –στο κείμενο «Αριστερά στο Κόκκινο» για το τρένο που έχει ναυλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη Θεσσαλονίκη. 

Οργισμένα μέιλ με διαβεβαιώνουν πως το τρένο δεν το ναύλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά το ΕΚΑ – δηλαδή οι συνδικαλιστές που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης. 

Φαντάζομαι πως το ίδιο θα έκαναν με όλες τις ...

εφημερίδες και τα σάιτ που έγραψαν για το «τρένο του ΣΥΡΙΖΑ».

Είναι χαρμόσυνο πως –σε τόσο δύσκολες εποχές- οι συνδικαλιστές έχουν χρήματα να ναυλώνουν τρένα αλλά θα περίμενα έστω μια δήλωση συμπαράστασης στους εργαζόμενους στο ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» που είναι απλήρωτοι.

Πάντως, αναρωτιέμαι τι χαμός θα είχε συμβεί αν είχα γράψει πως ο ΣΥΡΙΖΑ –και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ- προσπάθησε με κάθε τρόπο να καπελώσει τις διαδηλώσεις του Συντάγματος. Οπότε, καλύτερα να μην το γράψω. Ή όχι;

Αρέσουν τα ψέματα στα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς. Ακόμα και τώρα. Γίνονται απολύσεις στον «902 Αριστερά στα FM», οι τεχνικοί στο ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» είναι απλήρωτοι, αλλά οι αγωνιστές της Αριστεράς που ουρλιάζουν και καταγγέλλουν το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία δεν συγκινούνται καθόλου. Υποθέτω πως αν είχαν απολυθεί –ή ήταν απλήρωτοι- οι ίδιοι, θα ήταν κάπως πιο ευαισθητοποιημένοι.

Θα περίμενα από αριστερούς μεγαλύτερη γενναιότητα. Αντιθέτως, βλέπω πως οι εργαζόμενοι σε μέσα των κομμάτων της Αριστεράς –που απολύονται ή μένουν απλήρωτοι- δέχονται και συκοφαντικές επιθέσεις. Αυτήν την Αριστερά και αυτούς τους αριστερούς να τους χέσω. Κομματόσκυλα. Θρασίμια που νοιάζονται μόνο για την καρέκλα τους.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνουν απολύσεις ή να είναι απλήρωτοι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσαν όλοι οι εργαζόμενοι να συμφωνήσουν σε μείωση των μισθών τους, ώστε να μην απολυθεί κανένας συνάδελφός τους. Επίσης, υπάρχουν οι μισθοί των βουλευτών των κομμάτων. Να τους δώσουν στους εργαζόμενους. Για αλληλεγγύη δεν μιλούν μέρα και νύχτα τα κόμματα της Αριστεράς; Ας την κάνουν πράξη. Αν όχι τώρα, πότε; Ας δείξουν στην πράξη αυτά τα συνθήματα που φωνάζουν επί δεκαετίες. Ας δείξουν στην πράξη πως είναι διαφορετικοί και ανώτεροι από τους αδίστακτους καπιταλιστές.

Βρε πιτσιρίκο, πόσο αφελής είσαι; Να ζητήσουν μείωση των μισθών τους οι εργαζόμενοι και να δώσουν τους μισθούς τους οι βουλευτές, για να βοηθήσουν αυτούς που μένουν άνεργοι; Δεν ξέρω πόσο αφελής είμαι αλλά ξέρω πως τα πιστεύω αυτά που γράφω. Αν δεν τα πίστευα, θα έγραφα άλλα.

Μιλήσαμε πολύ αυτούς τους τελευταίους μήνες για την κακή κυβέρνηση, τους κακούς μπάτσους, το κακό ΔΝΤ –και όλα αυτά τα κακά πράγματα-, αλλά ξεχάσαμε να μιλήσουμε για εμάς. Εμείς είμαστε αθώοι. Πάντα. Σε όλα.

Σε μια από τις δεκάδες πορείες που συμμετείχα τον περασμένο χειμώνα, συνέβη κάτι που με άφησε άναυδο. Νομίζω πως ήταν στην επίσκεψη του Στρος Καν στην Αθήνα. Ήταν απόγευμα, ήμουν στο μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων –θα μπορούσα να είμαι σε οποιοδήποτε άλλο μπλοκ-, συγκεντρωθήκαμε στην Κλαυθμώνος και κατευθυνθήκαμε στο Σύνταγμα.

Φτάσαμε στο Σύνταγμα, ανεβήκαμε την Όθωνος και μπήκαμε στην Αμαλίας. Την ίδια ώρα, μπροστά στη Βουλή είχε συγκέντρωση το ΠΑΜΕ. Έκαιγαν κάτι ομοιώματα – του ΔΝΤ κλπ. Με το πού εμφανιστήκαμε στην Αμαλίας, παράτησαν τα ομοιώματα, άρπαξαν τα πανό και έφυγαν τρέχοντας προς την Πανεπιστημίου. Λες και ήμασταν λεπροί.

Δεν ήθελαν να ενωθούμε, ούτε για ένα λεπτό. Να μην τους λερώσουμε την επανάσταση. Άλλοι αυτοί, άλλοι εμείς. Δυο λαοί. Τρεις λαοί. Πέντε λαοί. Δέκα λαοί. Εκατό λαοί. Τελικά, ο καθένας μόνος του.

Στο Σύνταγμα, έγινε μια μεγάλη προσπάθεια να γίνουμε ένας λαός. Στα κόμματα της Αριστεράς –αλλά και στα υπόλοιπα- δεν άρεσε καθόλου αυτό, επειδή χάνουν τους πελάτες. Προσπάθησαν να το καπελώσουν ή να το διαλύσουν με κάθε τρόπο – έχουν τους στρατούς και τις πρακτικές για να το κάνουν.

Η ευθύνη είναι δική μας. Αν τα κόμματα μας θέλουν χώρια, εμείς οφείλουμε να ενωθούμε. Κι αυτοί αναγκαστικά θα ακολουθήσουν. Το κομματόσκυλα δεν είναι ούτε σύντροφοι, ούτε αριστεροί, ούτε ελεύθεροι άνθρωποι – είναι μόνο κομματόσκυλα.

Σύντροφε, που δεν σε νοιάζει καθόλου για τους απολυμένους στον «902» ή τους απλήρωτους εργαζόμενους στον «Στο Κόκκινο», δεν είσαι καθόλου σύντροφος. Διαδήλωσε με οργή κόντρα στον Παπανδρέου και την παρέα του – θα σε βλέπω και θα γελάω γιατί ξέρω πως είσαι χειρότερος ακόμα κι από αυτούς.

(Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από κάποιους αναγνώστες που έχω την κακή συνήθεια να γράφω τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι. Πάντως, το κάνω επί έξι χρόνια και αποδείχτηκε πως έχει μεγάλο σουξέ. Τρελό σουξέ. Οπότε, λέω να συνεχίσω έτσι. Και ο Ριζοσπάστης με την Αυγή – εφημερίδες με ορδές αριστερών διανοούμενων-, ας αναρωτηθούν κάποια στιγμή πώς γίνεται το μπλογκ ενός (1) ανθρώπου να έχει μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα από τα σάιτ τους. Συνωμοσία θα είναι.)

http://pitsirikos.net