Όταν το ΕΓΩ έγινε ΕΜΕΙΣ

Γειά σας!
Είμαι ο Κωνσταντίνος.
Πριν από 29 μέρες είμουν κι εγώ στον καναπέ μου, χαμένος στη μιζέρια και τον μικρόκοσμό μου.
Πριν από 29 μέρες κατέβηκα στην πλατεία. Και συνέχισα να κατεβαίνω κάθε μέρα. 

Στην αρχή, τις πρώτες μέρες ένοιωσα χαρά. Σα μικρό παιδί που βρίσκει παρέα. 
Βρήκα ανθρώπους που μοιράζονταν παρόμοιες σκέψεις και προβληματισμούς. Κόσμο που μοιραζόταν τα ίδια αδιέξοδα. 
Ένοιωσα κάτι να με γεμίζει. Μια αχτίδα ελπίδας. 
Αλλά κατάλαβα σιγά σιγά πως αυτό δε μου φτάνει...


Μετά από μερικές μέρες άρχισα να αλλάζω μέσα μου. Να αισθάνομαι διαφορετικά. Άρχισα να νοιώθω μια κάποια σιγουριά. Κάτι γινόταν, και μέσα μου και έξω μου, αυτό ήταν σίγουρο. Αλλά δε μπορούσα να το προσδιορίσω. Κι αυτό δε μου φτάνει...

Πέρασαν οι μέρες και τα αισθήματα μέσα μου άρχισαν να αποκτουν υπόσταση. Δεν ήταν φευγαλαία και απροσδιόριστα πιά. Και σίγουρα δεν ήταν αμελητέα. Όμως ακόμη κάτι μου έλειπε. Ψάχναμε θυμάμαι εκείνες τις ώρες μεταξύ μας στα πηγαδάκια να βρούμε στόχους και σκοπούς, είχαμε ήδη εντοπίσει τις αιτίες που
βρισκόμασταν εκεί. Ούτε αυτό μου φτάνει όμως...

Και να οι κουβεντούλες, να τα πηγαδάκια, να οι συνελεύσεις, να και τα συνθήματα, να ο παλμός, να η ένταση, να και ο κόσμος. Όλοι εκεί. Πολλοί. Άλλοι κάθε μέρα, άλλοι πάλι όχι. Αλλά εκεί. Και πολλοί.
Κι ας ήταν από τις 4 μεριές του ορίζοντα. Δεν είχε σημασία. Άλλοι από δεξιά, άλλοι από αριστερά, άλλοι από τη μέση, άλλοι από τα άκρα. Άλλοι άνεργοι, άλλοι όχι, άλλοι φτωχοί κι άλλοι καλοστεκούμενοι. Δεν είχε σημασία. Αυτό που μέτραγε ήταν πως είμασταν όλοι εκεί να μιλήσουμε, να γνωριστούμε, να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας και να τολμήσουμε να προχωρήσουμε μπροστά μαζί!
Ακόμα όμως κάτι μου λείπει. Αυτά δε μου φτάνουν...

Ωραίες Κυριακές, με πολύ κόσμο να μαζεύεται πλέον εκεί, μαζί μας. Όμως μέσα μου τα πράγματα σιγά σιγά τελματώνονταν. Τις καθημερινές λιγότερος ο κόσμος κι εγώ να βλέπω που ήταν λιγότεροι από ότι θα ήθελα κι αυτό το βράδυ... Ένοιωθα στενοχώρια... Κι αυτό σίγουρα δε μου φτάνει...

Περνούσαν οι μέρες και σιγά σιγά άρχισε να παγιώνεται μια κατάσταση που ως ένα βαθμό ήταν κιαναμενόμενη. Πάρα πολύς κόσμος την Κυριακή, αισθητά λιγότεροι τα απογεύματα καθημερινών εκτος, ορισμένων. Και ξαφνικά ενώ όλα κυλούσαν ειρηνικά, ένα μεσημέρι Τετάρτης που είχε μαζευτεί και πολύς
κόσμος να'σου και τα επεισόδια με τους γνωστούς-άγνωστους, να'σου και τα ΜΑΤ με τα χημικά. Δάκρυσα δε λέω. Και δάκρυσα πολύ! Αλλά δεν έκλαψα. Αλλαλούμ στο Κοινοβούλιο, άνω κάτω οι πολιτικοί, κόντευε να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Ένοιωσα χαρά... για μια στιγμή όμως. Δε κράτησε πολύ... Αυτό δεν έγινε, η
προδοτική κυβέρνηση δεν παραιτήθηκε κι εγώ ένοιωσα απογοήτευση... 
Έ όχι αυτό κι αν δε μου φτάνει...

Τελικά που να ξεγαντζωθούν τα λαμόγια από τις καρέκλες τους. Που να ξεκουμπιστούν από τον ιερό χώρο του Κοινοβουλίου. Τσιφλίκι τους κι αυτό όπως και η Πατρίδα μου. Έτσι το νοιώθουν. Έτσι θέλουν να πιστεύουν. Έτσι φέρονται κι έτσι πράττουν. Σα τσιφλικάδες. Νομίζουν μάλιστα πως όλοι εμείς είμαστε τα
κορόιδα, οι χαζοί, οι υπό, αυτοί που πάνω μας θα βγάλουν το άχτι τους και στην πλάτη μας θα τρώνε και θα τρώνε και θα τρώνε... Και σα να μη φτάνει αυτό ενώ αυτοί και η απληστία τους μας έφτασαν ως εδώ, μας τη λένε κι από πάνω. "Μαζί τα φάγαμε" κι άλλα τέτοια ευτράπελα! Ένοιωσα πλέον οργή! Κι ας μη
φτάνει...

Τωρα πια, 29 μέρες μετά είμαστε λίγο πριν ψηφιστεί και η δεύτερη καταδίκη της Πατρίδας μου που ακούει στο όνομα Μεσοπρόθεσμο αφού πρώτα η κυβέρνηση φρόντισε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ... στον εαυτό της! Τι τσίρκο και τι παλιάτσοι της δεκάρας είναι δαύτοι! Κι εγώ είμαι ακόμα εκεί. Απ'εξω και είμαι
πλέον ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ! Πολύ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ! Μα πολύ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ. Λένε αυτοί που μας ρίξαν στο γκρεμό πως αυτοί οι ίδιοι θα μας σώσουν...πάλι! Πως; Ξεπουλώντας την Πατρίδα μου!!! Σε ποιόν; Σε αυτούς που με κλέβουν
τόσα χρόνια! Αν είναι δυνατόν! Μα για πόσα κιλά βλάκα με έχετε πιά;!

Έ λοιπόν ΟΧΙ! Αυτό σε καμμιά περίπτωση δε μου φτάνει!

Δε θέλω να με "σώσουν" αυτοί. Ούτε και τα αφεντικά τους από τις Βρυξέλλες! Αν είναι να σωθώ, ο μόνος τρόπος είναι να σωθώ μόνος μου, όπως ξέρω εγώ. Σαν Έλληνας! Όρθιος κι Ελεύθερος! Όχι όπως τους βολεύει αυτούς! Δε θέλω να με σώσετε "κύριοι"! Δεν μπορείτε να με σώσετε! Όχι εσείς. Εσείς καλά θα κάνετε να τρέξετε! Και γρήγορα! Και οι τριακόσιοι! Γιατί αλλοιώς δε θα μπορέσετε να σώσετε ούτε τον εαυτό σας! Αφήστε με εμένα και θα βρώ εγώ το δρόμο να σωθώ! Από εσάς και από τα αφεντικά σας! Και να ξέρετε τούτο...
Είτε φύγετε, είτε μείνετε εγώ θα σωθώ! Δε μπορώ να κάνω αλλοιώς! Γιατί όπως είπε και ο Μιλτιάδης στη
Μάχη του Μαραθώνα, την 11η Σεπτεμβρίου 490 π.Χ.

«Εάν τους νικήσουμε αυτοί έχουν πατρίδα να επιστρέψουν.
Εάν μας νικήσουν εμείς δεν έχουμε πού αλλού να πάμε»

Το μόνο που δε ξέρω, είναι αν θα σωθείτε εσείς μετά...
Από εμένα!

Είμαι ο Κωνσταντίνος.
Πριν από 29 μέρες είμουν κι ΕΓΩ στον καναπέ μου, χαμένος στη μιζέρια και τον μικρόκοσμό μου.
Τώρα, 29 μέρες μετά είμαι πλέον εδώ. Είμαι ο Αχιλλέας, η Κατερίνα, η Έλενα, ο Γιώργος, ο Στέφανος, η Ιωάννα, ο Νίκος, ο Αποστόλης, η Νίκη, ο Γιάννης... σήμερα! Αύριο; Αύριο θα είμαι όλοι οι λαοί του κόσμου!
Αύριο για μια ακόμα φορά θα είμαι ο Έλληνας που δείχνει το δρόμο! Όπως τόσες φορές μέσα στους αιώνες...

Έγινα ΕΜΕΙΣ.
Κι αυτό τελικά μου φτάνει!
ANAΓΝΩΣΤΗΣ

Το ειδα στο: http://peripatris.blogspot.com/2011/07/blog-post_2033.html#ixzz1RObZCPRi