Από την πρώτη ημέρα εκδήλωσης της ελληνικής κρίσης χρέους, πριν από περίπου δύο χρόνια, και από την ώρα όπου ο φίλτατος Γ. Παπακωνσταντίνου ομολογούσε ενώπιον των άναυδων εταίρων του στο Eurogroup την αλήθεια για το ύψος του ελλείμματος και τα διαβόητα «Greek Statistics», οι αδυναμίες και τα προβλήματα λειτουργίας μιας νομισματικής ένωσης, δίχως ενιαία δημοσιονομική διακυβέρνηση αλλά και δίχως θεσμοθετημένους μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσεων, ήσαν σαφή.
Έπρεπε να οδηγηθεί η Ελλάδα στα όρια της χρεοκοπίας, ώστε να πάρει η ευρωζώνη τις αποφάσεις της;
Από την πρώτη στιγμή που επιχειρήθηκε η προσέγγιση του ελληνικού προβλήματος, το πνεύμα της επιβολής «τιμωρίας» στη δημοσιονομικά «άτακτη» και συστηματικά ψευδόμενη Ελλάδα, από τους εταίρους της στην ευρωζώνη και κυρίως από τη Γερμανία, ήταν σαφές. Έπρεπε να οδηγηθεί η Ελλάδα στα όρια της χρεοκοπίας, ώστε να πάρει η ευρωζώνη τις αποφάσεις της;
Έπρεπε να κυλήσει περισσότερος από ένας χρόνος για να καταδειχθεί ότι δεν μπορείς να τιμωρήσεις κάποιον ο οποίος ήδη τιμωρείται από τις αγορές και είναι «με την πλάτη στο καναβάτσο», επιβάλλοντάς του υψηλά επιτόκια και ασφυκτικά χρονικά περιθώρια για την αποπληρωμή των δανείων που του χορηγείς;
Το σύνολο των αποφάσεων, πλην μιας, που έλαβε χθες η ευρωζώνη είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η μείωση του επιτοκίου στη χορηγούμενη δανειακή βοήθεια προς τη χώρα μας, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, σε περίπου 3,5%, είναι προφανώς θετική.
Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής αυτών των δανείων, κατά τρόπο γενναίο, από 7,5 χρόνια σε τουλάχιστον 15 χρόνια, επίσης για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, είναι αντίστοιχα θετική.
Η παροχή του δικαιώματος στον μηχανισμό EFSF να λειτουργεί «πυροσβεστικά», αγοράζοντας ομόλογα και από τη δευτερογενή αγορά, επίσης είναι καταλυτικής σημασίας.
Όπως θετικό είναι και το γεγονός ότι επιτέλους οι φίλτατοι Ευρωπαίοι αντιλήφθηκαν πως υπάρχει και η έννοια της ανάπτυξης σε μια οικονομία και αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα αντίστοιχο του «Σχεδίου Μάρσαλ» για τη χώρα μας, ώστε αφενός να επιστρέψει η ελπίδα για καλύτερες ημέρες στους κατοίκους της και αφετέρου να της δοθεί μια πραγματική δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών της.
Όμως, το σύνολο των παραπάνω σημείων είχε επισημανθεί και γνωρίζαμε την επίδρασή τους εδώ και μήνες. Ο Τρισέ και ο Σμάγκι δεν ωρύονταν να δοθεί αυτό το δικαίωμα στον EFSF, ώστε να πάψει η ΕΚΤ να κάνει τον πυροσβέστη, που δεν είναι και ο ρόλος της;
Η ίδια η Κομισιόν δεν φωνάζει μήνες τώρα για καλύτερους όρους στις πιστώσεις προς την Ελλάδα αλλά και για το ευρωομόλογο, από το οποίο είναι βέβαιο πλέον ότι δεν θα ξεφύγει η ευρωζώνη;
Ο Γιούνκερ δεν επιμένει στον μηδενισμό της εθνικής συμμετοχής, στα κονδύλια που δίνονται στη χώρα μας από το ΕΣΠΑ, ώστε η χώρα να ξεφύγει από τα νύχια της ύφεσης;
Έπρεπε να εκτροχιαστεί τόσο η κατάσταση και να απειλήσει η κρίση χρέους ακόμη και χώρες του σκληρού πυρήνα, όπως η κατά τα λοιπά εύθραυστη Ιταλία, ώστε να δουν οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι «το φως το αληθινό»;
Αντίστοιχα, όμως, ακόμη και τούτη την ώρα, η Ε.Ε. και ειδικά η ευρωζώνη εμφανίζεται να μην έχει... μάθει από τα «παθήματά» της, επιτρέποντας τη χρεοκοπία, έστω μερική ή πρόσκαιρη, ενός κράτους-μέλους της, ώστε να ικανοποιηθούν το γινάτι και οι εγχώριες πολιτικές επιδιώξεις της κόρης του Λουθηρανού πάστορα.
Ξανά και ξανά ηχούσε χθες από τα στόματα των Ρομπέι και Μπαρόζο ότι η συμμετοχή ιδιωτών θα είναι εθελοντική και ότι θα αφορά αποκλειστικά και μόνον στην Ελλάδα.
Ξανά και ξανά ερχόταν στο μυαλό όσων τους άκουγαν η σκέψη «και τι θα κάνετε, παίδες, αν, ο μη γένοιτο, αποδειχθούν λίγα τα μέτρα και επεκταθεί η κρίση σε μία ακόμη χώρα;».
Γιατί, λοιπόν, μόνον για την Ελλάδα και όχι για τους άλλους;
Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά στην Ευρώπη της ισονομίας;
Η ευρωζώνη έλαβε χθες σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας μας, αλλά και για την ίδια.
Έδειξε, όμως, ότι ακόμη δεν έχει... μάθει από τα λάθη της, ή εντέλει ότι η διαδικασία της «εκπαίδευσής» της είναι βασανιστικά αργή, γίνεται μόνον όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι και είναι πάντα το αποτέλεσμα συμβιβασμών.
Όπως και η ίδια, εξάλλου…
Η μείωση του επιτοκίου στη χορηγούμενη δανειακή βοήθεια προς τη χώρα μας, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, σε περίπου 3,5%, είναι προφανώς θετική.
Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής αυτών των δανείων, κατά τρόπο γενναίο, από 7,5 χρόνια σε τουλάχιστον 15 χρόνια, επίσης για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, είναι αντίστοιχα θετική.
Η παροχή του δικαιώματος στον μηχανισμό EFSF να λειτουργεί «πυροσβεστικά», αγοράζοντας ομόλογα και από τη δευτερογενή αγορά, επίσης είναι καταλυτικής σημασίας.
Όπως θετικό είναι και το γεγονός ότι επιτέλους οι φίλτατοι Ευρωπαίοι αντιλήφθηκαν πως υπάρχει και η έννοια της ανάπτυξης σε μια οικονομία και αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα αντίστοιχο του «Σχεδίου Μάρσαλ» για τη χώρα μας, ώστε αφενός να επιστρέψει η ελπίδα για καλύτερες ημέρες στους κατοίκους της και αφετέρου να της δοθεί μια πραγματική δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών της.
Όμως, το σύνολο των παραπάνω σημείων είχε επισημανθεί και γνωρίζαμε την επίδρασή τους εδώ και μήνες. Ο Τρισέ και ο Σμάγκι δεν ωρύονταν να δοθεί αυτό το δικαίωμα στον EFSF, ώστε να πάψει η ΕΚΤ να κάνει τον πυροσβέστη, που δεν είναι και ο ρόλος της;
Η ίδια η Κομισιόν δεν φωνάζει μήνες τώρα για καλύτερους όρους στις πιστώσεις προς την Ελλάδα αλλά και για το ευρωομόλογο, από το οποίο είναι βέβαιο πλέον ότι δεν θα ξεφύγει η ευρωζώνη;
Ο Γιούνκερ δεν επιμένει στον μηδενισμό της εθνικής συμμετοχής, στα κονδύλια που δίνονται στη χώρα μας από το ΕΣΠΑ, ώστε η χώρα να ξεφύγει από τα νύχια της ύφεσης;
Έπρεπε να εκτροχιαστεί τόσο η κατάσταση και να απειλήσει η κρίση χρέους ακόμη και χώρες του σκληρού πυρήνα, όπως η κατά τα λοιπά εύθραυστη Ιταλία, ώστε να δουν οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι «το φως το αληθινό»;
Αντίστοιχα, όμως, ακόμη και τούτη την ώρα, η Ε.Ε. και ειδικά η ευρωζώνη εμφανίζεται να μην έχει... μάθει από τα «παθήματά» της, επιτρέποντας τη χρεοκοπία, έστω μερική ή πρόσκαιρη, ενός κράτους-μέλους της, ώστε να ικανοποιηθούν το γινάτι και οι εγχώριες πολιτικές επιδιώξεις της κόρης του Λουθηρανού πάστορα.
Ξανά και ξανά ηχούσε χθες από τα στόματα των Ρομπέι και Μπαρόζο ότι η συμμετοχή ιδιωτών θα είναι εθελοντική και ότι θα αφορά αποκλειστικά και μόνον στην Ελλάδα.
Ξανά και ξανά ερχόταν στο μυαλό όσων τους άκουγαν η σκέψη «και τι θα κάνετε, παίδες, αν, ο μη γένοιτο, αποδειχθούν λίγα τα μέτρα και επεκταθεί η κρίση σε μία ακόμη χώρα;».
Γιατί, λοιπόν, μόνον για την Ελλάδα και όχι για τους άλλους;
Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά στην Ευρώπη της ισονομίας;
Η ευρωζώνη έλαβε χθες σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας μας, αλλά και για την ίδια.
Έδειξε, όμως, ότι ακόμη δεν έχει... μάθει από τα λάθη της, ή εντέλει ότι η διαδικασία της «εκπαίδευσής» της είναι βασανιστικά αργή, γίνεται μόνον όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι και είναι πάντα το αποτέλεσμα συμβιβασμών.
Όπως και η ίδια, εξάλλου…
Του Ν. Δρόσου| |
euro2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου