Τώρα που ο Ράτκο Μλάντιτς μεταφέρθηκε για να δικαστεί στη Χάγη, κάποιοι θα επιδεικνύουν ακόμη πιο μεγάλη βεβαιότητα για την ευθύνη του Σερβοβόσνιου στρατιωτικού ηγέτη στην γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα και στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, μεταξύ 1992-95.
Έχω υπόψη μου την κυρία Τέτα Παπαδοπούλου της «Ελευθεροτυπίας», που εκφράζεται με τέτοια σιγουριά, ώστε να πείθει σχεδόν ότι διαθέτει αποδείξεις για την υπόθεση της Σρεμπρένιτσα από ...
πρώτο χέρι.
Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, αλλά νομίζω ότι, όταν υπερασπίζεσαι το Κράτος Δικαίου, τη Διεθνή Νομιμότητα, το Δίκαιο του Πολέμου, τις θεσμίσεις του ΟΗΕ και άλλα παρεμφερή, πρέπει ταυτόχρονα να υπερασπίζεσαι και το τεκμήριο της αθωότητας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο κατηγορούμενος αρνείται την ενοχή του και αιτιολογεί την «απόσυρση» και απόκρυψή του για την αποφυγή πολιτικών διώξεων εναντίον του από Αμερικανούς και Ευρωπαίους...
Τηn περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου στη Γιουγκοσλαβία θυμάμαι τη «στερεότυπη» και επιδερμική αναφορά κάποιων αριστερών και «προοδευτικών» δυνάμεων στην «ανάδυση του σερβικού εθνικισμού» – χωρίς ουσιαστική ανάλυση των συγκρουσιακών καταστάσεων στην πολυεθνική χώρα.
Οι υποτιθέμενοι γνώστες και χρήστες του «ιστορικού υλισμού» κάθε άλλο παρά εμβάθυναν στις εκρηκτικές οικονομικές ανισότητες μεταξύ του γιουγκοσλαβικού Βορρά και του Νότου:
● Η Κροατία και η Σλοβενία είχαν το παρουσιαστικό τυπικών ευρωπαϊκών χωρών, η Σερβία έμοιαζε με τριτοκοσμική χώρα.
● Οι πρώτοι είχαν συμπαραταχθεί με τον άξονα, με τους Κροάτες Ουστάσι να είναι διάσημοι για τα φρικιαστικά εγκλήματά τους, την είχαν δε βγάλει σχετικά καθαρή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ αντίθετα οι Σέρβοι είχαν υποστεί τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες.
Η Γιουγκοσλαβία ήταν μια χώρα οικονομικά διχασμένη και οι ανισότητες εναντίον αυτών που πάλεψαν για την επιβίωσή της ήταν αποκρουστικές, όμως οι «προοδευτικοί» μας έψαχναν για κάτι trendy καταστάσεις (όπως λόγου χάρη αυτές που μεταβάλλουν κάποιον από Παναθηναϊκό σε Ολυμπιακό...) για να ερμηνεύσουν την παραγωγή του σερβικού εθνικισμού εκ του μηδενός...
● Ποιος σοβαρός ευρωπαϊστής θυμάται τώρα τον θλιβερά παθητικό ρόλο της Ευρώπης στη γιουγκοσλαβική κρίση και τη διχαστική πολιτική της Γερμανίας, που έσπευσε να υποδαυλίσει τον εμφύλιο πόλεμο με την αναγνώριση της Κροατίας;
● Ποιος θυμάται τη διείσδυση της φράσης «παράπλευρες απώλειες» στον ελληνικό λόγο ύστερα από μια ανακοίνωση νατοϊκού εκπροσώπου για κατά λάθος νεκρούς από συγκεκριμένο επεισόδιο βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία το 1999;
Εγώ προσωπικά συγκράτησα δύο καταστάσεις πραγματικά εντυπωσιακές, που έδειχναν την ποιότητα των ανθρώπων σε δύσκολες συνθήκες.
1. Η μία ήταν αυτή που προέκυψε ύστερα από τη συμφωνία του Σερβοβόσνιου ηγέτη Κάραζιτς και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού το 1993, σύμφωνα με την οποία προβλεπόταν να συναφθεί ειρήνη στη Βοσνία. Με βάση τους όρους της συμφωνίας, που έκανε τότε τον Μητσοτάκη να καμαρώνει ως ειρηνοποιός, οι Σερβοβόσνιοι υποχρεώνονταν να κάνουν σειρά υποχωρήσεων προς τα αντίπαλα μέρη.
Όμως το σερβοβοσνιακό κοινοβούλιο στο Πάλε, με μια εκπληκτική επίδειξη χαρακτήρα, απέρριψε τη συμφωνία εμμένοντας στα δίκαια των Σερβοβόσνιων και ουδόλως πτοούμενο από τον διεθνή αποκλεισμό!
2. Η άλλη περίπτωση αφορά τη μεγάλη, πανελλήνια και υπερκομματική ενότητα εναντίον των εγκληματικών νατοϊκών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας το 1999. Ήταν ένα υπέροχο βίωμα για όλους μας, μια αξέχαστη εμπειρία, κάτι που μας τιμούσε όλους και ταυτόχρονα μας διέκρινε από τους χειραγωγημένους πολιτικούς της Ευρώπης.
Κράτησε πολύ λίγο, κάτι βδομάδες, αλλά έδειξε την αξία και τη χαρά της ενότητας: της ενότητας που χωρίς μιζέριες και μικροϋπολογισμούς χρειαζόμαστε σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που περνάει η χώρα μας...
φ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου