Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Υπουργός Στα Χρόνια Του Μνημονίου

thumb
Θα ήθελα να προσπαθήσω να ορίσω αυτό που είναι γύρω μου αλλά αυτό που είναι γύρω μου με έχει αρπάξει  από το λαιμό και με πνίγει και ενώ με πνίγει εγώ το κοιτάζω ίσια μέσα στα σκοτεινά του μάτια. 
‘Η θα το φάω ή θα με φάει, δεν υπάρχει μέση λύση
Από φυσιοκρατική άποψη, ο/η  Υπουργός είναι μονόφυλο πλάσμα. Δεν υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα σε αρσενικό και θηλυκό γένος , εκτός ίσως...
από το ότι το δεύτερο πηγαίνει πιο συχνά κομμωτήριο.
Ζει μέσα σε κουβούκλια με διαθλαστικούς καθρέφτες  και σε τηλεοπτικά στούντιο. 
Ως ήλιο έχει ηλεκτρικούς λαμπτήρες  και συναναστρέφεται το πλήρωμα του Σταρ Τρεκ.
Δεν υπήρξε ποτέ του παιδί (πόσο μάλλον νέος) ˙ γεννήθηκε κατευθείαν σε υπουργοποιήσιμη ηλικία. 
Ακόμα και ως έμβρυο φόραγε αυτό το κουστούμι με τη γραβάτα , που έχει συρραφεί με το  δέρμα , και αποτελεί ένα κέλυφος, κάτω από το οποίο  δεν υπάρχει σώμα μα μια κολλώδης  μάζα κάτι σα άπηχτο ζελέ . Καμιά φορά από τις κουμπότρυπες τρέχουν τοξικά ζουμιά , καλό είναι να μην πλησιάζεις  ποτέ  Μνημονιακούς  Υπουργούς ειδικά αν είσαι έγκυος.
Ο πρωθυπουργός αναθέτει το υπουργικό αξίωμα με βασικό κριτήριο το κατά πόσο ο υποψήφιος έχει την ικανότητα να πείθει τον εαυτό του σε κάθε περίσταση και για οποιοδήποτε θέμα, ανεξαρτήτως πραγματικότητας, ανεξαρτήτως  ζωής. Δεν είναι εύκολο πράμα. Απαιτείται μία ειδικά αποδομημένη  συνείδηση που δεν είναι ίδιον του πάσα ένα τυχόντα. Μάλιστα, στη συνέχεια  ο Υπουργός πρέπει να πάει στην τηλεόραση και να πείσει τους πολίτες για το πόσο πειστικός είναι.
Συνακόλουθα, επειδή αυτή η πειθώ δυσχεραίνεται από την ύπαρξη της γλώσσας , ακολουθώντας  την τακτική του δούρειου ίππου, έχει ιδρύσει μια  αντιγλώσσα και την προωθεί μέσω των μμε. 
Παρουσιάζει τις μη-λέξεις του ως λέξεις και τη μη-γλώσσα του ως γλώσσα. Ωστόσο αποτυγχάνει παταγωδώς γιατί ο καθένας  μπορεί  να αντιληφθεί τη διαφορά, δεν είναι δα και δύσκολο: οι υπουργικές  μη-λέξεις αν και επιφανειακά φέρουν τον ίδιο γραμματικοσυντακτικό μανδύα με τις κανονικές ,αναδίνουν μια δυσώδη αποφορά αποσυντιθέμενου νοήματος (κάτι σαν εφηβικές κάλτσες, για να γίνω πιο σαφής).
Το πιο βασανιστικό, κατά τη γνώμη μου, από όλα όσα υφίσταται ένας Μνημονιακός Υπουργός είναι αυτή η αναγκαστική διαρκής αισιοδοξία, αυτή η υποχρεωτική απουσία αμφιβολίας και δισταγμού.
Ο Υπουργός δεν τσακώνεται ποτέ με τη γυναίκα του˙ για τα παιδιά του έχει αναθέσει σε έναν μπράβο, αφού αφήσει το πιστόλι πάνω στο κομοδίνο, να τα νανουρίζει το βράδυ και να τα χαϊδεύει στοργικά. Ο ίδιος δεν μπορεί να τα χαϊδέψει γιατί δυστυχώς είναι ψαλιδοχέρης.
Όμως ένα πολύ αδύνατο σημείο του Υπουργού είναι αυτός ο αβυσσαλέος θανάσιμος φθόνος που τρέφει προς τους ποιητές: η ποίηση αποτελεί μια ύστατη πράξη εντιμότητας, θάρρους και αξιοπρέπειας . Η μοχθηρή εκδικητικότητα του Υπουργού τον ωθεί να γράφει και ο ίδιος ποιήματα που μετά τα διαβάζει σε ομήγυρεις κωφών και φυσικά στην τηλεόραση. Προσπαθεί απεγνωσμένα να κλέψει κάτι από την αίγλη των ποιητών  και μάλλον πείθει τον εαυτό του ότι  τα κατάφερε.
Μα για ποιο λόγο ο Υπουργός βάζει συνεχώς υποψηφιότητα και κατεβαίνει μανιωδώς στις εκλογές ;
Η απάντηση είναι απλή: δεν έχει άλλο τρόπο να ελκύσει τους Παρατρεχάμενους, πολύ αγαπητά του όντα, με τα οποία  συνευρίσκεται ηδονικά, θα έλεγα .
Οι Παρατρεχάμενοι είναι και αυτοί πολύ αλλόκοτοι. Πιο κοντινοί στη φυτική παρά στη ζωική υπόσταση. Ας πούμε, μια διααταύρωση αναρριχητικού σαπρόφυτου  με ανδρείκελο βιτρίνας . Είναι κατεξοχήν αγελαίοι  με αυστηρή ιεραρχία: Παρατρεχάμενος Α΄ , Παρατρεχάμενος Β΄, Παρατρεχάμενος του Παρατρεχάμενου , κλπ . Τρέφονται με πολυκαιρισμένα αποφάγια υπουργικών συμβουλιων και  προσφέρουν αφειδώς αφοσίωση  και πίστη. Ο Υπουργός τούς έχει άμεση ανάγκη για να μπορέσει να ζητιανέψει λίγα ψιχία από Έπαινο Του Δήμου .
Πάντως ο Υπουργός όντας αδιάβροχος δεν έχει νιώσει ποτέ στο πρόσωπό του τις σταγόνες της βροχής. Μα ούτε και την παγωνιά ή τη δροσερή αύρα : την εναλλαγή των εποχών .Δεν υπάρχει γι ‘αυτόν πόνος ή χαρά,το άγχος της επιβίωσης, φτώχεια, σφιχταγκάλιασμα, φιλί, στριμωξίδι στον ηλεκτρικό, όνειρο, απελπισία .
Ενώ γράφω αυτά  το τέρας συνεχίζει να με έχει αρπαγμένο από το λαιμό. Όμως εγώ το κλειδώνω μέσα στο κείμενο. Πετάω τα κλειδιά, παίρνω το κλειδωμένο τέρας και το βάζω έκθεμα στο μουσείο. Έρχονται τα παιδιά και το κοιτάνε, μετά βγαίνουν έξω και παίρνουν παγωτό, παίζουν, γελάνε και ερωτεύονται. Ο ήλιος λάμπει, οι δρόμοι είναι λευκοί, τ΄άνθη μιλούν...
Έγραψε ο Θωμάς Μυλωνάς
Θωμάς Μυλωνάς (και Ανδρέας Εμπειρίκος)
*Ο Θωμάς Μυλωνάς είναι φιλόλογος σε λύκειο της Χαλκίδας
(Το κείμενο δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία)

Το Ποντίκι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου