Τι κατάλαβα ακούγοντας τον κ. Παπανδρέου

Άκουσα με πολύ προσοχή αυτά που είπε ο πρωθυπουργός το πρωί στη βουλή και πιστεύω ότι οι προθέσεις του είναι ειλικρινείς. 

Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι στο μυαλό του έχει κατασταλάξει ότι τα μέτρα που επέλεξε να εφαρμόσει είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.  

Ακούγοντάς τον και διαβάζοντας τη γλώσσα του σώματος κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα με τον κύριο Παπανδρέου δεν είναι αυτά που κάνει και ο τρόπος που τα κάνει, αλλά ότι πιστεύει σ’ αυτά που κάνει. 

Κι αυτό είναι άκρως επικίνδυνο.

Κατέληξα επίσης στο συμπέρασμα ότι...

μεγαλύτερη ευθύνη από τον ίδιο, ο οποίος έχει μεταμορφωθεί σε… Ιωάννα της Λορένης και «ακούει φωνές» να τον καθοδηγούν, έχουν οι γύρω του και κυρίως οι υπουργοί που δεν τον σκουντάνε να ξυπνήσει. Δεν θα επικαλεστώ την άποψη περί υγείας του James Walsh που είχε πει ότι:

«Η υγεία ενός ανθρώπου είναι ανάλογη με την ποσότητα του γέλιου του». 

Αν το έκανα ενδεχομένως να αδικούσα το γέλιο ως κατάσταση ψυχικής ευφορίας. Προφανώς ο κ. Παπανδρέου και οι «amici miei» της εθνοσωτήριου κυβέρνησής του δεν εμπίπτουν στη «θεωρία» του Walsh.

Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά για όσους τον αφήνουν να λέει αυτά που λέει και να κάνει αυτά που κάνει. Υποθέτω ότι όλοι αυτοί οι υπουργοί, με εξαίρεση εκείνους που «ακούνε φωνές», έχουν βρει τον τρόπο να τον εκδικηθούν διαβάζοντας το μικρό βιβλιαράκι με τους «αφορισμούς» του Nassim Nicholas Taleb και κυρίως αυτόν που λέει ότι: 

«Ο καλύτερος τρόπος να εκδικηθείς έναν ψεύτη είναι να τον πείσεις ότι τον πιστεύεις».

Όσο για τον πρωθυπουργό αξίζει να προβληματιστεί με την περίπτωση του μαθηματικού και του συμβούλου. 

Να αναρωτηθεί εν προκειμένω γιατί ο μαθηματικός ξεκινά μ’ ένα πρόβλημα και δημιουργεί μια λύση, εν αντιθέσει με τον σύμβουλο που ξεκινά προσφέροντας μια «λύση» και δημιουργεί ένα πρόβλημα.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ