Αποδομεί εαυτόν!

Κανένας – Ελληνας ή ξένος, σύμμαχος ή αντίπαλος, εχθρός ή φίλος – δεν θα μπορούσε να αποδομήσει, τόσο γρήγορα και τόσο βαθιά, την προσωπικότητα του πρωθυπουργού, αν δεν βοηθούσε προς τούτο ο ίδιος ο κ. Γ. Παπανδρέου...
Και ο λόγος είναι απλός: Επί τριάντα τόσα χρόνια στο πολιτικό κουρμπέτι, ο κ. Γ. Παπανδρέου κατόρθωσε να διατηρήσει ήπιους τόνους και στις πιο τεταμένες εποχές, κατόρθωσε να αποκτήσει τη φήμη ενός ζηλωτή του διαλόγου, της διαβούλευσης και της συνδιαλλαγής και, ακόμη, κατόρθωσε, ώστε φίλοι και αντίπαλοι, όταν αναφέρονταν σ’ αυτόν, να λένε ανεπιφύλακτα:
– Ο Γιώργος είναι καλό παιδί!
Η ταυτότητα αυτή του «καλού παιδιού»..., – όταν είσαι γιος και εγγονός πρωθυπουργού – που του έδωσε ο ελληνικός Λαός και όταν ζεις σε μια χώρα η οποία αρέσκεται να κονταίνει εκείνους που ψηλώνουν και να κλείνει τα στόματα όσων ρητορεύουν, – υπήρξε η μεγάλη του προίκα, υπήρξε το πολύτιμο πολιτικό του κεφάλαιο.
Αυτή, όμως, την αλήθεια δεν τη συνειδητοποίησε ποτέ ο κ. Γ. Παπανδρέου. Αντιθέτως (όπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται) φαίνεται να πίστευε ότι το πολιτικό του κεφάλαιο συναπαρτίζουν:  

Η γέννησή του στις ΗΠΑ και οι σχέσεις του με ομογενειακούς και μη κύκλους ισχύος της Υπερδύναμης, οι φιλίες και οι διασυνδέσεις του και ως υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας και ως προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς με σημαντικές προσωπικότητες της Υφηλίου, οι διαβεβαιώσεις τόσο της Ουάσιγκτον όσο και άλλων πρωτευουσών ότι θα τον στηρίξουν αν εφαρμόσει μια πολιτική που να υπηρετεί και τα δικά τους συμφέροντα, η πεποίθησή του ότι αν παίξει το αντιρωσικό και φιλοαμερικανικό χαρτί στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη θα είναι ωφέλιμο και για τον ίδιο και για τη χώρα κ.λπ. κ.λπ...
Προκειμένου, όμως, να ασκήσει αυτή την πολιτική του θαυματοποιού και ακροβάτη, έγινε Ιανός, έγινε Πρωτέας, έπαψε να είναι «καλό παιδί» και θυσίασε το πολιτικό του κεφάλαιο σε αλλότριους στόχους, – αποδομώντας την προσωπικότητά του. 

Ετσι:
1. Ενώ υποσχέθηκε να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου και της χώρας, με πράξεις και παραλείψεις του την έριξε στο ναδίρ...
2. Ενώ υποσχέθηκε παντού διαφάνεια, όλες τις σημαντικές αποφάσεις όχι μόνο τις έλαβε στο σκοτάδι, αλλά και εξωθεσμικά…
3. Ενώ διακήρυσσε ότι ο Λαός θα πρέπει να γνωρίζει όλη την αλήθεια προκειμένου να στηρίξει το Μεταρρυθμιστικό Πρόγραμμα της κυβέρνησης, απέκρυψε και αποκρύπτει από τον Λαό κάθε αλήθεια...
4. Ενώ ζήτησε (και έλαβε) την ψήφο του Λαού προκειμένου να τον σώσει από τη χρεοκοπία, τον οδηγεί συνειδητά – τον οδήγησε ήδη, – και στη χρεοκοπία και στη μειωμένη εθνική κυριαρχία και στην κατοχή.
5. Ενώ ζητεί – και επιβάλλει – συνεχώς θυσίες από τον Λαό, του είπε και του λέει ψέματα: Και για το δημόσιο χρέος, και για το ΔΝΤ, και για την Ε.Ε., και για το Μνημόνιο, και για τις αναθεωρήσεις του Μνημονίου, και για τα λαμβανόμενα μέτρα, και για τον Στρος – Καν, και για τον Αθεμπίγιο, και για τις – δήθεν – «διαπραγματεύσεις» του στις Βρυξέλλες. Για όλα!
Και το ερώτημα παραμένει: Πώς είναι δυνατό να παραμένει πρωθυπουργός σε μια τόσο τραυματισμένη – και από τον ίδιο! – χώρα;
Χρήστος Θεοχαράτος / Αδέσμευτος