Μαστίγιο χωρίς καρότο

Ποιος θα ήθελε, αυτές τις μέρες, να είναι στη θέση του Γιώργου Παπανδρέου; 

Μάλλον κανείς. 

Και γιατί να το ήθελε άλλωστε; 

Η κατάσταση της κυβέρνησής του είναι επιεικώς δραματική και ο ίδιος είναι πέρα για πέρα αμφίβολο αν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.  

Για τη χώρα, ούτε λόγος: αυτή πάει από το κακό στο χειρότερο και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να σεναριολογήσει κανείς. 

Τα επίσημα...

κρατικά στοιχεία μιλούν καθημερινά από μόνα τους.

Μόνο μερικά απ’ αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες είναι αρκετά για να καταλάβει ο καθένας ότι αυτή η κυβέρνηση βαδίζει προς τον γκρεμό συμπαρασύροντας τα πάντα στην ελεύθερη πτώση της.

1. Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου διαπομπεύθηκε κυριολεκτικά καθώς στο Eurogroup της Δευτέρας υποκαταστάθηκε από τον «τροϊκανό» Τόμσεν (ΔΝΤ), ο οποίος ενημέρωσε τους συναδέλφους του υπουργού για τη δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. 

Το σχετικό ξεφωνητό των Financial Times ήταν απολύτως χαρακτηριστικό της πολιτικής ένδειας μιας κυβέρνησης κατ’ ουσίαν καταργημένης από την τρόικα.

2. Τα μέλη του Eurogroup επέστρεψαν εντελώς άκομψα στον ίδιο υπουργό το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας ξαποστέλνοντάς τον στην Αθήνα για να συνεχίσει τη διαβούλευση με τον κηδεμόνα του (τρόικα) και να επανέλθει μελετημένος και προσαρμοσμένος στα γούστα τους. Ακόμη χειρότερα οι δημόσιες δηλώσεις των Ευρωπαίων αποτελούν πραγματικό κόλαφο για τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως «σωτήρες» μας. Δύο παραδείγματα:

● Είπε ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών Γιαν Κις ντε Γιάγκερ στις Βρυξέλλες: «Η Ελλάδα θα πρέπει να ξεπληρώσει μέχρι και το τελευταίο ευρώ του δανείου της. (...) Προς το παρόν δεν πρέπει να λάβει νέα βοήθεια αν προηγουμένως δεν προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, μέτρα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεις. Μετά θα το ξανασκεφτούμε, (...) αλλά επί του παρόντος φαίνεται ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται στον σωστό δρόμο».

● Είπε ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: «Πρέπει πρώτα να δούμε το πρόγραμμα, μετά να διασφαλίσουμε ότι θα εφαρμοστούν τα μέτρα και οι ιδιωτικοποιήσεις θα φθάσουν ένα επίπεδο που θα ικανοποιούν εμάς, την Κομισιόν και την ΕΚΤ, μετά θα δούμε εάν χρειάζονται και άλλα μέτρα και μετά θα δούμε το θέμα του reprofiling. Δεν είναι reprofiling ή τίποτα. Είναι πρώτα μέτρα, μέτρα και ξανά μέτρα και μετά ίσως το reprofiling».

3. Οι πανίσχυροι ευρωκράτες Ρεν και Γιούνκερ δημοσίως παραδέχθηκαν πλέον αυτό που όλοι εμείς οι «καταστροφολόγοι» λέμε εδώ και πάρα πολλούς μήνες: ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο. Ας συνυπολογίσουμε ότι ο χαρακτηρισμός του χρέους ως βιώσιμου αποτελεί νομική προϋπόθεση για τη συνέχιση των χρηματοδοτήσεων (δόσεις) από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ της τρόικας.

Ως εκ τούτου ζητείται πλέον δραματική επιτάχυνση στην υλοποίηση του ολοσχερούς ξεπουλήματος της εθνικής περιουσίας. Επειδή, όμως, ο χρόνος πιέζει και η διαδικασία από πλευράς κυβέρνησης μάλλον δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, οι πιστωτές και επιτηρητές μας (Eurogroup) ζήτησαν τη σύσταση εταιρείας η οποία θα αναλάβει την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, στην οποία θα συμμετέχουν – και ουσιαστικά θα τη διοικούν – μάνατζερ της τρόικας.

4. Ο ανοιχτός εκβιασμός ότι δεν θα χορηγηθεί η πέμπτη δόση του δανείου αν πρώτα δεν υπάρξουν τροποποιήσεις στο Μεσοπρόθεσμα Πρόγραμμα και επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων προφανώς δεν έγινε εν αγνοία της κυβέρνησης.

Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για απαιτήσεις από καιρό διατυπωμένες, οι οποίες μάλιστα εκκινούν από δημόσιες ομολογίες του πρωθυπουργού, που καιρό τώρα έχει προσδιορίσει ότι η εθνική περιουσία, υπολογισμένη στα 280 δισ. ευρώ από τον ίδιο, μπορεί να «απαλλάξει» την Ελλάδα από ένα μεγάλο μέρος από το χρέος της.

Χώρια που ποτέ δεν είδε κανείς το πλήρες κείμενο της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει η κυβέρνηση με τις χώρες της ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ώστε να διαπιστώσουμε αν οι σημερινές απαιτήσεις είναι – ή όχι – ήδη καταγεγραμμένες στη συγκεκριμένη σύμβαση.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι τώρα πια ζητείται από τον Παπανδρέου να «τιμήσει» την υπογραφή της κυβέρνησής του.

5. Μετά τις γερμανικές, και οι γαλλικές τράπεζες θεωρείται βέβαιο (έκθεση της Fitch Ratings) πως δεν κινδυνεύουν από το άνοιγμά τους σε ελληνικό χρέος, άρα έχουν απαλλαγεί από έναν τεράστιο βραχνά, χωρίς να ξέρουμε επισήμως ποιος τον φορτώθηκε. Συνεπώς η ελληνική διαπραγματευτική θέση είναι πλέον τρομακτικά επιδεινωμένη.

6. Στο εσωτερικό μέτωπο η κυβέρνηση λειτουργεί με το αξεπέραστο ελληνικό μοντέλο «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν», με τους υπουργούς να αλληλοσπαράσσονται.

Το ακόμη χειρότερο είναι ότι δεν διαφωνούν επί της ουσίας για το αν πρέπει ή όχι να διατηρηθούν ο δεσμεύσεις και να επιτευχθούν οι – συνεχώς επικαιροποιούμενοι – στόχοι, αλλά για την προσωπική τους σωτηρία και το πλασάρισμά τους εν όψει μιας πιθανής κατάρρευσης της οικονομίας (και των παρεπόμενων συνεπειών της).

Τι σημαίνει αυτό; Ότι, κρίνοντας ως περίπου βέβαιη την αποσάθρωση της σημερινής κυβέρνησης, σπεύδουν να εγκαταλείψουν την ηγεσία τους, όπως τα ποντίκια φεύγουν πρώτα από το πλοίο όταν αυτό βουλιάζει.

7. Συγκροτήματα ΜΜΕ παίζουν καθημερινά το σενάριο των πρόωρων (έως και τον Ιούνιο) εκλογών. Για να πάμε πού, όμως; Μήπως σε μια κυβέρνηση από πρόθυμους και... χρήσιμους «τεχνοκράτες» και «προσωπικότητες»;

8. Η... παραίνεση Γιούνκερ και Ρεν για «συναίνεση» στο εσωτερικό, η οποία «μυρίζει» περίεργα, όχι μόνον ακυρώνει πολιτικά την ελληνική κυβέρνηση, αλλά φιλοδοξεί να μεταβάλει τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος εξοβελίζοντας κάθε έννοια δημοκρατίας από την καθημερινή πολιτική δραστηριότητα.

Και η κυβέρνηση; Πώς αντιδρά σε όλα αυτά; Με... «ευχές» για συναίνεση, αλλά και με περαιτέρω δεσμεύσεις. Ήδη χθες ο Γ. Παπανδρέου στο συνέδριο του Economist, στο Λαγονήσι, ακόμη μια φορά προανήγγειλε νέα σκληρά μέτρα, που περιλαμβάνουν την εκποίηση των πάντων:

«Θα επιταχύνουμε τη διαδικασία ανακοινώνοντας τη μείωση ή τον εκμηδενισμό του κρατικού ποσοστού σε επιχειρήσεις στις τηλεπικοινωνίες, στα λιμάνια, στη διαχείριση νερού, στην ηλεκτρική ενέργεια και στα τυχερά παιχνίδια».

Τι μας δηλώνουν όλα αυτά; 

Ότι ο πρωθυπουργός, ανίκανος να διαχειριστεί την κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε, παγιδευμένος στις επιλογές του, χορεύει όπως του σφυρίζουν. Και μάλιστα χωρίς να αντιμετωπίζεται με εμπιστοσύνη ούτε από την κοινωνία ούτε από τους δανειστές - επιτηρητές ούτε από την ίδια την κυβέρνησή του. Και μάλιστα ενώ ήδη τρέχει η διαπραγμάτευση για το είδος της αναδιάρθρωσης του χρέους, με άγνωστη ακόμη κατάληξη...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Το Ποντίκι