ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ, έλεγε το θρασύτατο κήτος. Μήπως ΜΑΖΙ ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ και στο μνημόνιο;

Η κυβέρνηση και τα βασικά μέσα ενημέρωσης μαζί με τους Διασώστες εκβιάζουν για πολιτική συναίνεση κραδαίνοντας στο λαό την απειλή της δραχμικής συντέλειας.
Ωστόσο κανείς από αυτούς δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει, κριτικά και αυτοκριτικά, γιατί το μνημόνιο-1 απέτυχε.

Ποιες ήταν εκείνες οι παράμετροι που το έκαναν ανεπιτυχές. 

Ήταν πρόβλημα σχεδιασμού; 

Κι αν ναι σε ποια σημεία και ποιες είναι τώρα οι αναγκαίες αλλαγές; 
Ήταν πρόβλημα εφαρμογής; 
Πού ήταν τα ...
εμπόδια; 
Πού ήταν οι ευθύνες; 

Είναι προφανές ότι αν δεν εκτιμηθούν, εξηγηθούν αλλά και τυχόν επαναδιαπραγματευθούν αυτές οι προβληματικές παράμετροι – με όνομα, ονοματεπώνυμο και ημερομηνία – για τις οποίες απέτυχε το μνημόνιο-1 τότε γιατί να πετύχει το μνημόνιο-2… 

Πώς μπορείς να ζητάς θυσίες όταν είσαι ανειλικρινής και αναξιόπιστος;  

Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι αποτυχημένοι σχεδιαστές, εκτελεστές και απολογητές να μην υποπέσουν στα ίδια ή και χειρότερα λάθη; Με ποια λογική; 

Για τους Διασώστες τα πράγματα είναι πιο απλά. Ακόμη κι αν η αποστολή τους βαίνει προς παροδική ή μόνιμη ματαίωση αυτοί θα συνεχίσουν διότι επωφελούνται οικονομικά και από αυτή μόνη την κατάσταση της μετέωρης βιωσιμότητάς μας. Και βέβαια θα συνεχίσουν να επιμένουν «διασωστικά» αφού θα ωφελούνται και από τις όποιες ευκαιριακές πωλήσεις της περιουσίας μας προλαβαίνουν να κάνουν.

Αλλά μέσα σ’ αυτό το σύνθετο και περίπλοκο σκηνικό που πρωταγωνιστούν, άλλοτε βάσει σεναρίου κι άλλοτε αυτοσχεδιάζοντας, τοκογλύφοι, κερδοσκόποι και γενικά πάσης φύσης ημεδαποί κι αλλοδαποί διαπλεκόμενοι, τα τελευταία που μπορούν να διασφαλιστούν στη βάση της κοινωνίας είναι η εμπιστοσύνη και η ενότητα. 

Όταν ένας βουλευτής κατηγορεί – και σε αυτές τις συνθήκες – ανοικτά τον πρωθυπουργό για διάπραξη – ούτε καν ανοχή – κερδοσκοπίας σε βάρος της χώρας και δεν καλείται αυτοστιγμεί από κάποιον εισαγγελέα να καταθέσει τα στοιχεία που διαθέτει, αυτό πρέπει να εκληφθεί σαν ένα ακόμη τεκμήριο της νοσηρότητας ενός ανίατου πολιτικού συστήματος.

Όπως νοσηρή θα πρέπει να θεωρηθεί η προσπάθεια του «μπλοκ της συναίνεσης» να τρομοκρατεί την κοινωνία για τα πιθανά αποτελέσματα της δικής του – ούτε καν αιτιολογημένης – αποτυχίας. 

Διότι, μέχρι τώρα, η κοινωνία, δέχτηκε, σχεδόν αδιαμαρτύρητα όλα τα αδιέξοδα μέτρα. 

Αλλά τώρα πρέπει να πεισθεί και όχι πάλι να εκβιαστεί για τη συνέχεια και την προοπτική. 

Ή απλά να της δοθεί η δυνατότητα ν’αποφασίσει. 

Γιατί δεν αποτύχαμε μαζί…


Γράφει ο Δ. Τρικεριώτης
http://olympia.gr/2011/05/23/