Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται, είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Όσοι γνωρίζουν από πρώτο ή το πολύ δεύτερο χέρι τι άποψη έχουν και εκφράζουν κατ’ ιδίαν ορισμένοι από τους επικεφαλής της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της πιο κατακερματισμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης για το θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους και τι λένε δημοσίως, θα συμφωνούσαν απόλυτα με ...τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρωθυπουργό.
Αν υπάρχει κάποιος που είναι κάθετα αντίθετος στην αναδιάρθρωση τόσο στις δημόσιες όσο και στις ιδιωτικές τοποθετήσεις του, αυτός είναι ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ.
Για τον κ. Τρισέ δεν υπάρχει ελεγχόμενη και μη αναδιάρθρωση του χρέους κατά τα λεγόμενά του.
Η αναδιάρθρωση του χρέους μιας χώρας που είναι μέλος σε μία νομισματική ένωση στην οποία δεν υπάρχουν περιορισμοί στη μεταφορά κεφαλαίων εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους και δεν μπορεί να είναι ελεγχόμενη (orderly).
Όμως, η θητεία του αντιπάλου της αναδιάρθρωσης κ. Τρισέ λήγει στις 31 Οκτωβρίου του 2011 και τη θέση του θα καταλάβει, όπως όλα δείχνουν, ο Ιταλός κεντρικός τραπεζίτης κ. Ντράγκι.
Δεν αποκλείεται λοιπόν οι υπόλοιποι να σεβαστούν την επιθυμία του κ. Τρισέ να μη γίνει αναδιάρθρωση όσο αυτός έχει τα ηνία της ΕΚΤ.
Όσοι γνωρίζουν από πρώτο ή το πολύ δεύτερο χέρι τι άποψη έχουν και εκφράζουν κατ’ ιδίαν ορισμένοι από τους επικεφαλής της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της πιο κατακερματισμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης για το θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους και τι λένε δημοσίως, θα συμφωνούσαν απόλυτα με ...τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρωθυπουργό.
Αν υπάρχει κάποιος που είναι κάθετα αντίθετος στην αναδιάρθρωση τόσο στις δημόσιες όσο και στις ιδιωτικές τοποθετήσεις του, αυτός είναι ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ.
Για τον κ. Τρισέ δεν υπάρχει ελεγχόμενη και μη αναδιάρθρωση του χρέους κατά τα λεγόμενά του.
Η αναδιάρθρωση του χρέους μιας χώρας που είναι μέλος σε μία νομισματική ένωση στην οποία δεν υπάρχουν περιορισμοί στη μεταφορά κεφαλαίων εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους και δεν μπορεί να είναι ελεγχόμενη (orderly).
Όμως, η θητεία του αντιπάλου της αναδιάρθρωσης κ. Τρισέ λήγει στις 31 Οκτωβρίου του 2011 και τη θέση του θα καταλάβει, όπως όλα δείχνουν, ο Ιταλός κεντρικός τραπεζίτης κ. Ντράγκι.
Δεν αποκλείεται λοιπόν οι υπόλοιποι να σεβαστούν την επιθυμία του κ. Τρισέ να μη γίνει αναδιάρθρωση όσο αυτός έχει τα ηνία της ΕΚΤ.
Μετά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Είναι κι αυτός ένας λόγος που συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι η αναδιάρθρωση δεν είναι θέμα λίγων εβδομάδων, όπως θέλουν οι διάφορες φήμες.
Συνομιλητές του κ. Τρισέ και άλλων υψηλόβαθμων ξένων αξιωματούχων του ΔΝΤ, όπως ο Ντομινίκ Στρος Καν, και χωρών της Ε.Ε. όπως ο κ. Σόιμπλε αναφέρουν ότι όλοι αυτοί ανησυχούν πολύ για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, που χαρακτηρίζεται σοβαρή.
Εμφανίζονται επίσης θυμωμένοι με την αδυναμία της κυβέρνησης να υλοποιήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές στις οποίες έχει δεσμευτεί μέσω του μνημονίου και κυρίως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
Όμως, το βασικό ερώτημα παραμένει.
Υπάρχει τρόπος, ακόμη κι αυτήν τη στιγμή, ώστε να πειστούν οι αγορές για την ειλικρινή προσπάθεια της Ελλάδας να καταστήσει το δημόσιο χρέος της βιώσιμο;
Έμπειροι πρώην τραπεζίτες και αξιωματούχοι με πολύ καλή γνώση του θέματος και των δομών της ελληνικής οικονομίας συμφωνούν ότι υπάρχει λύση στο πρόβλημα.
Όμως, θεωρούν ότι είναι ανεφάρμοστη, γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα και οργανωμένες κοινωνικές ομάδες δεν πρόκειται να την αποδεχτούν.
Η λύση για την οποία μιλάνε βασίζεται στη δραστική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα με τη στενή και την ευρεία έννοια κατά 40% έως 50%, συνοδευόμενη από μεγάλο κουτσούρεμα των πρωτογενών δαπανών του προϋπολογισμού για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Προβλέπει επίσης τη μείωση του δημοσίου χρέους μέσω ιδιωτικοποιήσεων και της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης της πώλησης γης, και την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών που προβλέπει το μνημόνιο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μεσοπρόθεσμα.
Σύμφωνα μ’ αυτήν τη λογική, δεν μπορούν να εγγυώνται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που μπορούν ανα πάσα στιγμή να χάσουν τη δουλειά τους, τις δουλειές εκατοντάδων χιλιάδων άλλων στο Δημόσιο.
Κοινώς, δεν θα πρέπει να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά ανάμεσα στους εργαζομένους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα σε μια οικονομία που αντιμετωπίζει το φάσμα μιας χαμένης δεκαετίας και πάνω από 1 εκατ. ανέργους στον ιδιωτικό τομέα πριν από το τέλος του 2011.
Όμως, οι ίδιοι γνωρίζουν τόσο την κυβερνητική τοποθέτηση «ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα (απολύσεις στο Δημόσιο), αφού υπάρχει θέμα αντισυνταγματικότητας», σύμφωνα με κορυφαίο υπουργό, όσο και τις θέσεις των υπόλοιπων κομμάτων.
Επομένως, συμπεραίνουν, ο ιδιωτικός τομέας θα πληγεί περισσότερο, αφού η χρηματοδότηση από το τραπεζικό σύστημα θα παραμείνει υποτονική την ίδια στιγμή όπου ο δημόσιος τομέας θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται εν μέρει από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ, που προσθέτει νέο χρέος στο παλιό.
Δεν γνωρίζουμε αν η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα την περίοδο 2011 - 2012 θα ήταν η λύση στο πρόβλημα.
Θεωρούμε όμως απολύτως λογική την υπόθεση ότι μια τέτοια λύση είναι ανεφάρμοστη στην Ελλάδα, εκτός κι αν η χώρα προχωρούσε σε στάση πληρωμών, οπότε θα επιβαλλόταν ντε φάκτο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η αναδιάρθρωση θα είναι πιθανόν το επόμενο στάδιο της ελληνικής κρίσης, με την οικονομία να αγκομαχά επί χρόνια.
Το αν αυτό θα μεταφραστεί σε μαρτύριο της σταγόνας απομένει να το δούμε στην πράξη.
Οι οιωνοί πάντως δεν είναι καλοί.
Dr. Money
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου