Ο δικός Χριστός

Τι έκανε ο Χριστός; 

Μήπως  έκατσε να συζητήσει  με τους εμπόρους; Όχι. 

Ο Χριστός ήξερε, πως από ένα σημείο και πέρα,  δεν έχουν νόημα τα λόγια.  Ακόμα και τα δικά Του. Όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και μετατρέπουν τον οίκο του Πατρός  σε οίκο εμπορίου, μόνο μια λύση υπάρχει. Μαστίγιο (όπλο) και διώξιμο.

Σύμφωνα με την σχετική περικοπή του Ευαγγελίου, ο Χριστός, πηγαίνοντας στο ναό του Σολομώντα, βλέπει εκατοντάδες μικροπωλητές.  Τότε  έκανε ένα μαστίγιο από σκηνιά και  τους έβγαλε όλους έξω από το ναό μαζί με τα πρόβατα και τα βόδια. Τα τραπέζια δε και τα καθίσματα εκείνων που ...
πουλούσαν περιστέρια, τα αναποδογύρισε. ‘Μην κάνετε τον  οίκο του πατρός μου, οίκο εμπορίου’,  τους είπε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Ο Χριστός μας δείχνει το δρόμο. Τι ακριβώς έκανε;

 Πρώτα πρώτα διαπίστωσε μια κατάσταση. Την έλλειψη απόλυτου σεβασμού ενός χώρου.

Και εμείς σήμερα,  όλοι σχεδόν, διαπιστώνουμε  την απόλυτη έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Στη φύση που μας περιβάλλει.  Στο σύνολο. Διαπιστώνουμε την κυριαρχία μιας παγκόσμιας ομάδας σε όλους τους λαούς  της γης. Με τις κατά τόπους εντεταλμένες αρχές, στη δύση δήθεν ‘δημοκρατικά’     εκλεγμένες, οι κυρίαρχοι, έχουν ως σκοπό την πλήρη υποταγή μας. Θέλουν να κυριαρχήσουν στο χρόνο μας δημιουργώντας ένα σύστημα  ψεύτικων αναγκών. Πείθοντάς μας ότι πρέπει να τις ‘καλύψουμε’,  αφιερώνουμε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας  στην ‘δουλειά’ (δουλεία) ή στην αναζήτησή της. Μα οι κυρίαρχοι, θέλουν κυρίως να επικρατήσουν στη σκέψη μας. Θέλουν την ‘κατάληψη’ του μυαλού μας. ‘Εκεί είναι ο στόχος’ . Γιατί αν μας κάνουν  να ‘σκεφτόμαστε’ με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούν, νομίζοντας πως αυτό που  σκεπτόμαστε είναι δικό μας δημιούργημα, γινόμαστε απείρως προθυμότεροι να πράττουμε σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Γινόμαστε ‘πρόθυμοι δούλοι’. Έτσι  τα αφεντικά  δεν διακινδυνεύουν εξεγέρσεις, αφού ο σκλάβος, έχει εσωτερικεύσει αυτά που θα πρέπει να πιστεύει και  να πράττει. Πιστεύει ας πούμε, τόσο πολύ πως το πολίτευμά μας,   είναι ‘δημοκρατία’ που έχει κάνει δική του υπόθεση την υπεράσπισή της. Για  να  πετύχουν την «νοητική υποδούλωση’  έχουν αναπτύξει   τα μέγιστα,  τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης  και ιδίως την  τηλεόραση. Γιατί  ιδίως με την τηλεόραση,  γινόμαστε πρόθυμοι δούλοι.

Η  τέλεια υποδούλωση. Παρά την πρόοδό μας,  είμαστε  πολύ χειρότερα από τους αρχαίους σκλάβους. Εκείνοι διέθεταν στο αφεντικό το σώμα τους. Εμείς και το μυαλό μας.  Εκείνοι δεν   είχαν  να αντιμετωπίσουν  τον συνεχή βομβαρδισμό των μηνυμάτων (εμπορικών ή πολιτικών) από την τηλεόραση. Σε μας ο αγώνας για να ξυπνήσει το μυαλό είναι πολύ πιο δύσκολος.

Όλα αυτά τα διαπιστώνουμε. Τι κάνουμε όμως;

Τι έκανε ο Χριστός; Μήπως  έκατσε να συζητήσει  με τους εμπόρους; Όχι. Ο Χριστός ήξερε, πως από ένα σημείο και πέρα,  δεν έχουν νόημα τα λόγια.  Ακόμα και τα δικά Του. Όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και μετατρέπουν τον οίκο του Πατρός  σε οίκο εμπορίου, μόνο μια λύση υπάρχει. Μαστίγιο (όπλο) και διώξιμο.

Εμείς τι λέμε αφού γνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι τόσο άσχημη; Εμείς, ως λαός ‘μεγαλόψυχος’,  θα δώσουμε άλλη μια ευκαιρία, στους εμπόρους να φύγουν. Θα πέσουμε στα πόδια τους. Θα τους θερμοπαρακαλέσουμε. ‘Σας παρακαλούμε, μη μας βυθίζετε άλλο στο χρέος. Μην πουλάτε την πατρίδα μας. Μην παίρνετε   άλλους φόρους. Αφήστε και κάτι να ζήσουμε και εμείς. Μην τα δίνετε όλα στα παγκόσμια αφεντικά σας’

Εκείνοι θα σταματήσουν τα γέλια που τους προκαλούν   οι  ικεσίες μας,  θα μας κοιτάξουν σοβαρά, ίσως και  με δάκρυα  στα μάτια (είναι μέρος του παιχνιδιού, πρέπει κάπως να βγάζουν το ψωμί τους, για αυτό τους πληρώνουν τα  παγκόσμια αφεντικά), θα μας  κρατήσουν  σφιχτά το χέρι και θα  πουν: «Καταλαβαίνουμε, θλίβεται η καρδιά μας, αλλά … έτσι πρέπει να γίνει. Μην είστε απάτριδες. Θυσιαστείτε  εσείς σήμερα και τα παιδιά σας αύριο θα  έχουν ψωμί».   Ο χορός των δημοσιογράφων θα απαντήσει με μια φωνή, «Έτσι πρέπει να γίνει, δεν υπάρχει άλλη λύση». Τότε η Ιφιγένεια, (ο  Ελληνικός Λαός), θα οδηγηθεί στη θυσία.

Αν πραγματικά όμως πιστεύαμε στο Χριστό (στις πράξεις του δηλαδή), τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;   Να συνειδητοποιήσουμε πως όταν οι ιθύνοντες δεν παίρνουν από λόγια, είναι καιρός να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας με έργα. Να πάρουμε το μαχαίρι  που θα μας σφάξουν και να το βυθίσουμε στο στήθος του εχθρού. Να διώξουμε τον  εχθρό από τον οίκο μας. Εμείς,  έχουμε την δύναμη. Από τη στιγμή που ο ίδιος ο Χριστός, ο Χριστός της αγάπης, δηλώνει με την πράξη του στο ναό, ένα όριο ανοχής απέναντι στις πράξεις διεφθαρμένων ανθρωποειδών,   τι οφείλουμε να κάνουμε εμείς σήμερα, αν όχι να τον μιμηθούμε;

ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Ε.Ε.Α