Πριν από λίγο καιρό διάβασα σε ημερήσια εφημερίδα αναφορές ότι, τράπεζες διαπραγματεύονται με δανειολήπτες προσπαθώντας να έρθουν σε συμφωνία προκειμένου να εισπράξουν δάνεια τα οποία δεν εξυπηρετούνται.
Για παράδειγμα, για συνολική οφειλή αξίας 17.000 ευρώ (μαζί με τους τόκους) η τράπεζα ζήτησε να εισπράξει μόνο 7.000 ευρώ.
Στη συνέχεια, κουβεντιάζοντας με έναν φίλο, μου εκμυστηρεύτηκε ότι... μία τράπεζα προσπαθεί να έρθει σε συνεννόηση μαζί του για ένα δικό του δάνειο και δέχεται να πάρει μόνο 5.000 ευρώ, ενώ το συνολικό χρέος είναι 20.000 ευρώ!!!
Για παράδειγμα, για συνολική οφειλή αξίας 17.000 ευρώ (μαζί με τους τόκους) η τράπεζα ζήτησε να εισπράξει μόνο 7.000 ευρώ.
Στη συνέχεια, κουβεντιάζοντας με έναν φίλο, μου εκμυστηρεύτηκε ότι... μία τράπεζα προσπαθεί να έρθει σε συνεννόηση μαζί του για ένα δικό του δάνειο και δέχεται να πάρει μόνο 5.000 ευρώ, ενώ το συνολικό χρέος είναι 20.000 ευρώ!!!
Στη συνέχεια αυτός ο φίλος μου είπε ότι δεν χρώστα μόνο αυτά! Αυτά ήταν μόνο σε μια τράπεζα, έχει άλλα τόσα δάνεια και παραπάνω σε άλλες τράπεζες.
Το συγκεκριμένο πρόσωπο ξέρω ότι δεν έχει περιουσιακά στοιχεία στο όνομά του.
Το συγκεκριμένο πρόσωπο ξέρω ότι δεν έχει περιουσιακά στοιχεία στο όνομά του.
Το ερώτημα είναι, τι μπορεί να του κάνει η τράπεζα, προκειμένου να πάρει τα λεφτά της;
Η απάντηση είναι τίποτα. Οι εποχές όπου ξεπλήρωνες το δάνειο σου έναντι σκληρής δουλειάς στα χωράφια έχει περάσει. Σκλαβοπάζαρα δεν υπάρχουν πλέον.
Πριν μερικά χρόνια ένας άλλος φίλος μου, μου είπε μια ιστορία για το πως έχασε ένα εκατομμύριο δολάρια με φασόλια. Πιο συγκεκριμένα, είχε παρατηρήσει ότι η τιμή του φασολιού έκανε πολύ μεγάλες διακυμάνσεις στη Νικαράγουα. Την περίοδο της συγκομιδής η τιμή ήταν 40 cents και όταν η εποχή τους είχε τελειώσει, τότε τα φασόλια πωλούνταν στη διπλάσια και παραπάνω τιμή.
Αγόρασε λοιπόν ένα σιλό και την περίοδο της συγκομιδής αγοράζε όσα φασόλια μπορούσε, με σκοπό να τα πουλήσει ψηλότερα μετά από μερικούς μήνες. Καθώς λοιπόν πέρασαν οι μήνες και αρχίσε να πουλά τα φασόλια του με ένα πολύ μεγάλο κέρδος, γίνεται το εξής. Ο Καναδάς αποφασίζει να δώσει έκτατη βοήθεια στη Νικαράγουα, δωρίζοντας δεκάδες χιλιάδες τόνους σε φασόλια στη χώρα. Η τιμή του φασολιού πάει από τα 80 (λιανικής) στα 7 cents, ενώ αυτός ειχε κόστος 40 cents περίπου (σημείωση: τα νούμερα είναι αναλογικά και όχι απαραίτητα σε τιμές ευρώ).
Στην προκειμένη περίπτωση ο φίλος μου δεν είχε πάρει δάνειο και όλα ήταν πληρωμένα μετρητά. Αν όμως είχε συστήσει εταιρεία και αν αυτή η εταιρεία είχε δανειστεί τα λεφτά για το σιλό και τα φασόλια, όπως αντιλαμβάνεστε θα είχε πτωχεύσει και η τράπεζα θα έχανε τα λεφτά της.
Στην πιο πάνω περίπτωση, η τράπεζα δεν έκανε τίποτα λάθος. Οι περιστάσεις όμως διαμορφώθηκαν έτσι που η εταιρεία δεν μπορούσε να πληρώσει. Όσο και αν ήθελε ο φίλος μου να πληρώσει και όσο και αν ήθελε η τράπεζα να εισπράξει τα λεφτά της, λεφτά δεν θα έπαιρνε.
Πριν μερικά χρόνια η αγορά δάνειζε την Ελλάδα με επιτόκια Γερμανίας. Για όσους δεν το θυμούνται, το κόστος δανεισμού της Ελλάδος έφτασε να είναι και 25 μονάδες βάσης πάνω από τη Γερμανία... Εμείς από την μεριά μας καλά κάναμε και τα παίρναμε, αλλά αυτοί που μας τα έδιναν θα επρεπε να είναι πιο προσεκτικοί... τόσο όσον αφορά την ευκολία με την οποία μας τα έδιναν όσο και τους όρους.
Πριν μερικά χρόνια ένας άλλος φίλος μου, μου είπε μια ιστορία για το πως έχασε ένα εκατομμύριο δολάρια με φασόλια. Πιο συγκεκριμένα, είχε παρατηρήσει ότι η τιμή του φασολιού έκανε πολύ μεγάλες διακυμάνσεις στη Νικαράγουα. Την περίοδο της συγκομιδής η τιμή ήταν 40 cents και όταν η εποχή τους είχε τελειώσει, τότε τα φασόλια πωλούνταν στη διπλάσια και παραπάνω τιμή.
Αγόρασε λοιπόν ένα σιλό και την περίοδο της συγκομιδής αγοράζε όσα φασόλια μπορούσε, με σκοπό να τα πουλήσει ψηλότερα μετά από μερικούς μήνες. Καθώς λοιπόν πέρασαν οι μήνες και αρχίσε να πουλά τα φασόλια του με ένα πολύ μεγάλο κέρδος, γίνεται το εξής. Ο Καναδάς αποφασίζει να δώσει έκτατη βοήθεια στη Νικαράγουα, δωρίζοντας δεκάδες χιλιάδες τόνους σε φασόλια στη χώρα. Η τιμή του φασολιού πάει από τα 80 (λιανικής) στα 7 cents, ενώ αυτός ειχε κόστος 40 cents περίπου (σημείωση: τα νούμερα είναι αναλογικά και όχι απαραίτητα σε τιμές ευρώ).
Στην προκειμένη περίπτωση ο φίλος μου δεν είχε πάρει δάνειο και όλα ήταν πληρωμένα μετρητά. Αν όμως είχε συστήσει εταιρεία και αν αυτή η εταιρεία είχε δανειστεί τα λεφτά για το σιλό και τα φασόλια, όπως αντιλαμβάνεστε θα είχε πτωχεύσει και η τράπεζα θα έχανε τα λεφτά της.
Στην πιο πάνω περίπτωση, η τράπεζα δεν έκανε τίποτα λάθος. Οι περιστάσεις όμως διαμορφώθηκαν έτσι που η εταιρεία δεν μπορούσε να πληρώσει. Όσο και αν ήθελε ο φίλος μου να πληρώσει και όσο και αν ήθελε η τράπεζα να εισπράξει τα λεφτά της, λεφτά δεν θα έπαιρνε.
Πριν μερικά χρόνια η αγορά δάνειζε την Ελλάδα με επιτόκια Γερμανίας. Για όσους δεν το θυμούνται, το κόστος δανεισμού της Ελλάδος έφτασε να είναι και 25 μονάδες βάσης πάνω από τη Γερμανία... Εμείς από την μεριά μας καλά κάναμε και τα παίρναμε, αλλά αυτοί που μας τα έδιναν θα επρεπε να είναι πιο προσεκτικοί... τόσο όσον αφορά την ευκολία με την οποία μας τα έδιναν όσο και τους όρους.
Πως δανείζεις δηλαδή μια χώρα με 100% χρέος επί του ΑΕΠ το ίδιο με τη Γερμανία;
Δεν πας γυρεύοντας για χασούρες (λέμε τώρα);
Στη σχέση δανειολήπτη και πιστωτή, η εύθηνη ανήκει και στους δυο.
Στη σχέση δανειολήπτη και πιστωτή, η εύθηνη ανήκει και στους δυο.
Από τη μια έχεις το δανειολήπτη που συμφωνεί να πληρώσει το δάνειο που πήρε (έναντι ενεχύρου ή όχι) και
από την άλλη, έχεις την τράπεζα που δίνει αυτά τα λεφτά προσδοκώντας ένα κέρδος, αλλά παράλληλα αναλαμβάνοντας το ρίσκο του ότι δεν θα πάρει τα λεφτά της αν κάτι δεν πάει καλά.
Αν μια τράπεζα δώσει μια πιστωτική κάρτα με όριο 10.000 ευρώ σε έναν άστεγο που δεν έχει δουλειά, επόμενο είναι να μην πάρει τα λεφτά της. Όσο και αν η τράπεζα θέλει να εισπράξει τα λεφτά της, δεν θα τα εισπράξει, διότι απλά ο άστεγος δεν τα έχει. Στην προκειμένου περίπτωση, η τράπεζα είναι άξια της τύχης της και καλά να πάθει.
Αδυνατώ να κατανοήσω όλα όσα ακούγονται στην Ευρώπη για το ελληνικό πρόβλημα. Για τον όποιο λόγο, αδυνατούμε να πληρώσουμε τις υποχωρήσεις μας. Ό,τι και να κάνουν ορισμένοι και όσο και αν λέμε ότι δεν θα γίνει αναδιάρθρωση (κούρεμα, επιμήκυνση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε), αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε ταμειακά μη βιώσιμοι.
Όταν ένας καταναλωτής δεν μπορεί να πληρώσει την πιστωτική του κάρτα, τότε δεν την πληρώνει.
Αν μια τράπεζα δώσει μια πιστωτική κάρτα με όριο 10.000 ευρώ σε έναν άστεγο που δεν έχει δουλειά, επόμενο είναι να μην πάρει τα λεφτά της. Όσο και αν η τράπεζα θέλει να εισπράξει τα λεφτά της, δεν θα τα εισπράξει, διότι απλά ο άστεγος δεν τα έχει. Στην προκειμένου περίπτωση, η τράπεζα είναι άξια της τύχης της και καλά να πάθει.
Αδυνατώ να κατανοήσω όλα όσα ακούγονται στην Ευρώπη για το ελληνικό πρόβλημα. Για τον όποιο λόγο, αδυνατούμε να πληρώσουμε τις υποχωρήσεις μας. Ό,τι και να κάνουν ορισμένοι και όσο και αν λέμε ότι δεν θα γίνει αναδιάρθρωση (κούρεμα, επιμήκυνση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε), αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε ταμειακά μη βιώσιμοι.
Όταν ένας καταναλωτής δεν μπορεί να πληρώσει την πιστωτική του κάρτα, τότε δεν την πληρώνει.
Όταν μια εταιρεία από απρόσμενα γεγονότα πτωχεύει, η τράπεζα θα πάρει χασούρες. Όταν ένα κράτος δεν έχει τις ταμειακές ροές για να πληρώσει τους ομολογιούχους της, τότε τους αναγκάζει να δεχτούν χασούρες (αναδιάρθρωση).
Πάνω από όλα αγαπητέ αναγνώστη, χρέη τα οποία δεν μπορούν να πληρωθούν, δεν θα πληρωθούν.
Πάνω από όλα αγαπητέ αναγνώστη, χρέη τα οποία δεν μπορούν να πληρωθούν, δεν θα πληρωθούν.
Από ποιους νομίζει ο κ. Trichet ότι θα τα πάρει, διότι δεν θέλει η ΕKΤ να υποστεί χασούρες, μένει να το δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου