«Ελλάδα Α.Ε.: Μια διαλυμένη εταιρεία»

Δημοσίευμα της Wall Street Journal

Σε απόπειρα να ερμηνεύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με όρους επιχείρησης προχώρησαν οι Αλεσάντρο Πασέτι και Ρόμπερτ Άρμστρονγκ, συντάκτες της στήλης “The Source” της εφημερίδας Wall Street Journal.

“Υπάρχουν δύο ειδών προβλήματα με το χρέος μιας επιχείρησης, αυτά που μπορούν να λυθούν με αύξηση εσόδων και περικοπές δαπανών και αυτά που δεν λύνονται χωρίς να υπάρξει αναδιάρθρωση" αναφέρουν οι...

συντάκτες, σημειώνοντας ότι εάν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση, θα αντιμετώπιζε τη δεύτερη κατηγορία προβλημάτων.

«Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος, σε όρους επιχείρησης, είναι οι λειτουργικές ζημίες που έχει υποστεί από βασικές δραστηριότητες» αναφέρουν, επικαλούμενοι τα 12 δισ. ευρώ που είναι το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας, εξαιρουμένων των τόκων, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών.

Με βάση τα στοιχεία, αν θεωρήσουμε ότι τα έσοδα θα ανέλθουν στα 92 δισ. ευρώ, και συνυπολογίζουμε μια αύξησή τους κατά 6% και αντίστοιχη μείωση εξόδων, τότε η Ελλάδα θα επέστρεφε σε θετικό έδαφος, ενώ το τοπίο που θα διαμορφωνόταν θα ήταν πολύ καλύτερο, εάν υπήρχε και μία μικρή ανάκαμψη της οικονομίας.

Ωστόσο, επισημαίνουν οι συντάκτες, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας το 2010, συμπεριλαμβανομένων των τόκων, ξεπερνά τα 25 δισ. δολάρια, γεγονός που αποδίδεται στο τεράστιο μικτό χρέος, που ξεπερνά τα 300 δισ. ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους για την αύξηση των εσόδων της κατά 12% και για τη μείωση των δαπανών της κατά το ίδιο ποσοστό.

«Ένα τέτοιο εγχείρημα, θα ήταν εφικτό για τον CEO μιας επιχείρησης», υποστηρίζουν. 

Ωστόσο, δεν μιλάμε για επιχείρηση, αλλά για ένα κράτος, που σημαίνει ότι εφόσον οι δαπάνες περιοριστούν κατά τέτοιο ποσοστό, τότε θα υπάρξει και ένα βραχυπρόθεσμο πλήγμα στην ανάπτυξη και κατά συνέπεια στα έσοδα.

Αν κάποιος επισημάνει ότι η «Ελλάδα Α.Ε.» βρίσκεται σε δύσκολη θέση, τότε η διατύπωσή του είναι ιδιαίτερα μετριοπαθής, εκτιμούν οι συντάκτες. 

Για να εξοφληθούν τα χρεολύσια, θα πρέπει να υπάρξουν ταμειακές ροές, ενώ για να τα καταφέρει η χώρα σε χρόνο 50 ετών, τότε το δημοσιονομικό πλεόνασμά της –και όχι το πρωτογενές- θα πρέπει να ανέρχεται στα 6 δισ. ετησίως και να δίδεται εξ’ ολοκλήρου για την αποπληρωμή του χρέους.

Ο συγκεκριμένος στόχος θεωρείται ιδιαίτερα δύσκολος, έως και ακατόρθωτος, ακόμη κι αν υποτιμηθεί το ευρώ, ενώ οι επενδυτές δεν κρίνουν τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης ως επαρκή, γεγονός που αποτυπώνεται και στην αλματώδη αύξηση των spread.

“Αν η Ελλάδα ήταν εταιρεία θα μπορούσε ίσως να βρει ένα τρόπο να επαναγοράσει το ίδιο της το χρέος και έπειτα να μηχανευτεί μια ανταλλαγή χρέους-μετοχών ή ένα παρόμοιο κόλπο” εκτιμούν οι συντάκτες, σημειώνοντας ωστόσο ότι η μέθοδος αυτή αποκλείεται, όταν μιλάμε για ένα κράτος. 

Κατά συνέπεια, «το ελληνικό χρέος θα παραμείνει πρόβλημα μέχρι να αναδιαρθρωθεί», καταλήγουν.