Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη

Η σημερινή βόλτα ξεκίνησε με χορούς, μουσικές και τραγούδια από του Μακρυγιάννη. Πλανόδιοι οργανοπαίκτες και τουρίστες.

Δώσε παιδί μου, δώσε!

Ξαφνικά, ο μάστορας με βλέπει να φωτογραφίζω και ορμάει καταπάνω μου με το ντέφι-δίσκο. Επειδή είχα μόνο ψιλά και μιας και υπάρχει μεγάλη κρίση, του έδωσα μόνο 50 ευρώ. Παρ’ όλα αυτά με ευχαρίστησε ευγενικά.

Το σπίτι του Άκη Τσοχατζόπουλου. Αγορασμένο με τις θυσίες μιας ζωής. Άξιος.

Ο Άγιος Δημήτριος ο Λουμπαρδιάρης. Πανέμορφη εκκλησία, υπέροχη τοποθεσία. Ακριβώς από πίσω είναι ξαπλωμένοι κατάχαμα μερικοί άστεγοι, τους οποίους δεν σας τους δείχνω για να μη χαλάσει η καλή εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Το κορίτσι και ο σκύλος.

Ένα χέρι λατρεμένο, ένα χέρι λατρευτό. Και ο Παρθενώνας.

Να και οι Ιάπωνες με τις φωτογραφικές μηχανές. Εντάξει, δεν είναι Ιάπωνες. Είναι Κινέζοι από το Χονγκ Κονγκ που ζουν μόνιμα στον Καναδά. Τους ανέλυσα την πολιτικοοικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και στη συνέχεια φωτογραφήθηκα με όλους.

Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, οι άλλοι έφτιαχναν Λυκαβηττούς.

Το μνημείο του Φιλοπάππου. Μια μαλακία και μισή.

Το Μουσείο της Ακρόπολης. Μου αρέσει από ψηλά γιατί δεν φαίνεται ολόκληρο.

Απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα, ρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάληρα!

Υπάρχει, όμως, κι ένα μονοπάτι πονηρό που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη.

Άντε ξανά μανά στον Λουμπαρδιάρη. Ο σκύλος ποζάρει.

«Κοίτα λίγο θλιμμένα προς τα δεξιά! ΟΚ, το ‘χω! Ευχαριστώ πολύ!».

Μου αρέσει το κόκκινο λεωφορείο γιατί σπάει κάπως όλη αυτή τη μαρμαρίλα.

Στη βόλτα συνάντησα τυχαία και τη Ζωζώ Σαπουντζάκη να ψωνίζει τουλουμπάκια από ένα φούρνο στου Μακρυγιάννη. Σας στέλνει την αγάπη της. Δεν προλάβαμε να πούμε πολλά γιατί βιαζόταν να πάει σπίτι να δει το Debtocracy. Αντιμνημονιακιά και η Ζωζώ.

πιτσιρίκος