Οι πολιτικοί σε ρόλο… συμπαρουσιαστή

 

Το ακούω συχνά, τον τελευταίο καιρό συχνότερα, κυρίως από νέα παιδιά: «Όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι». 

Ασφαλώς κανένας δεν είναι ίδιος, μόνο που το γυαλί της τηλεόρασης τους κάνει να φαίνονται όλοι ίδιοι. 

Αυτή είναι η αλήθεια, μια «αλήθεια» που μόνο η τηλεόραση έχει τη δύναμη να την επιβάλλει και να την καταστήσει συνείδηση στη κοινή γνώμη. 

Και αυτή την «αλήθεια», δυστυχώς, αναγκάζονται να υπηρετήσουν οι πολιτικοί οι οποίοι εμφανίζονται στις οθόνες μας. Διότι η τηλεόραση έχοντας υποκαταστήσει το Κοινοβούλιο, προσφέρει έναντι μικρού σχετικά κόστους θέαμα με πρωταγωνιστές οι οποίοι διατίθενται εθελοντικά προκειμένου να κερδίσουν μερικά ...

λεπτά δημοσιότητας.

Ασφαλώς κανείς δεν πρέπει να ενοχοποιεί την τηλεόραση. 

Αυτή κάνει τη δουλειά της και την κάνει σωστά, αναλόγως του κοινού στο οποίο απευθύνεται. 

Οι πολιτικοί, όμως, κάνουν σωστά τη δουλειά τους; 

Αν ο πολιτικός είναι παραγωγός ή συμπαρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών, τότε ναι κάνει σωστά τη δουλειά του. 

Αν όμως η δουλειά του είναι η παραγωγή κοινοβουλευτικού έργου, τότε όχι μόνο δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά επιπλέον μας δουλεύει και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να διευκολύνει την επικρατούσα άποψη ότι όλοι οι πολιτικοί μοιάζουν.

Υπό μια έννοια η τηλεόραση μέσα από μια δραματοποίηση των πολιτικών αντιπαραθέσεων, κατάφερε να τις αμβλύνει και να τις εμφανίσει στα μάτια των τηλεθεατών ως «συγκλίνουσες απόψεις». 

Ένα σενάριο που πάντα ακολουθεί μια συγκεκριμένη τεχνική και προσαρμόζει τους διαλόγους στα μέτρα του μέσου τηλεθεατή ώστε το τέλος της ιστορίας να γράφεται πάντα από την καλή ή κακή διάθεση του τηλεπαρουσιαστή. 

Η πολιτική σε όλη αυτή τη διαδικασία αν και απούσα είναι τελικά αυτή που απαξιώνεται. 

Οι παρόντες στα τηλεπαράθυρα πολιτικοί φροντίζουν γι αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ