Δυο «αντιπαραγωγικοί» λιγότεροι!

Ρώτησαν τον Σόλωνα «πώς δεν θα γίνονταν αδικήματα στην πόλη;», κι εκείνος απάντησε «εάν όσοι δεν θίγονται, αγανακτούν εξίσου με τους θιγομένους».

 

Είναι στιγμές, που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις, αν πρέπει να οργιστείς ή να απελπιστείς και να πεις ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν πρόκειται τίποτε να αλλάξει προς το καλύτερο. 

Κάθε φορά που θα υπάρχει νεκρός αστυνομικός λέμε τα ίδια, ακούμε τα ίδια, τα ξεχνάμε σε λίγο, και μετά από κάποιο καιρό πάλι απ’ την αρχή.

Δυο νεαρά παιδιά, με όνειρα και σχέδια για το μέλλον τους. 

Γονείς που τα μεγάλωσαν με μύριες στερήσεις -διότι προφανώς παιδιά εργατικών οικογενειών ήσαν, δεν ανήκαν σε εφοπλιστικές οικογένειες- τα ανάθρεψαν σωστά και τα καμάρωναν, τώρα είναι μαυροντυμένοι...

Δυο κοπέλες, που σκόπευαν να ενώσουν τις τύχες τους μαζί τους, είναι τώρα αποσβολωμένες, να κουβαλούν το βάρος ενός άπιαστου ονείρου.

Θα πει κάποιος «ξένος πόνος, όνειρο». 

Είναι αλήθεια, πως η θλίψη του άλλου μας αγγίζει λίγο και ξεχνιέται εύκολα, όταν μάλιστα σε καταπλακώνουν τα δικά σου προβλήματα. 

Αλλ’ αυτή είναι ακριβώς και η αιτία της κακοδαιμονίας μας. Στα παλιά χρόνια, κάποιοι ρώτησαν τον Σόλωνα «Πώς αν αδίκημα εν πόλει ου γίγνοιτο;» (Πώς δεν θα γίνονταν αδικήματα στην πόλη;), κι εκείνος απάντησε «Ει οι μη αδικούμενοι ομοίως τοις αδικουμένοις αγανακτείν» (Εάν όσοι δεν θίγονται, αγανακτούν εξίσου με τους θιγομένους).

Εμείς, ακούμε για βιασμούς υπέργηρων κυριών και όπως λέγεται «από το ένα αυτί μπαίνει, από το άλλο βγαίνει». 

Δεν είναι η μάνα μας το θύμα, είναι η γειτόνισσα. 

Ακούμε για αποπλανήσεις ανηλίκων, αρκούμαστε σε κάποιο σχόλιο και μέχρις εκεί. 

Δεν είναι το δικό μας παιδί, είναι του γείτονα. 

Λείπει, επομένως, η πίεση για λήψη μέτρων. Αλλιώς θα ήταν τα πράγματα αν εμείς, η αποκαλούμενη σιωπηλή πλειοψηφία, κραυγάζαμε αντί να ψιθυρίζουμε. Να μιμούμασταν δηλαδή αυτούς τους λίγους, που όταν συλληφθεί κάποιος ιδεολογικά συγγενής τους ξεσηκώνουν τον τόπο με αποτέλεσμα την ευνοϊκή μεταχείριση του παραβάτη από τις διωκτικές αρχές. 

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων όμως, απέχουμε. Όχι από κάλυψη παρανομιών, αλλά από υπεράσπιση του δικαίου.

Οι αρμόδιοι είπαν ότι θα φροντίσει η πολιτεία τις οικογένειές τους. Τι υποκρισία! Βρέθηκα σε ένα δείπνο, όπου ήσαν προσκεκλημένες οι οικογένειες δυο πιλότων μας, που έπεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Επειδή δεν είχαν συμπληρώσει τον απαιτούμενο χρόνο υπηρεσίας, το ασφαλιστικό ταμείο χορήγησε σύνταξη στις χήρες και τα ανήλικα ορφανά, 95 ευρώ μηνιαίως! 

Ευτυχώς όμως, που εξακολουθούν να υπάρχουν Έλληνες που καλύπτουν το έλλειμμα της πολιτείας. Ανέλαβε ο γνωστός γιατρός, κ. Κώστας Στασινόπουλος, τη συντήρηση των οικογενειών, έως ότου ενηλικιωθούν τα παιδιά.

Να μη αναφέρω τη συνήθη πρακτική, να καταλογίζονται ευθύνες στους ένστολους, για να αποφύγει η πολιτεία την αποζημίωση. Και μιλούν μετά για «φροντίδα» των οικογενειών των θυμάτων..

Τίποτε δεν θα διορθωθεί, αν δεν πρώτα δεν αλλάξουμε συνολικά νοοτροπία και δεν απαιτήσουμε αλλαγή πορείας. 

Όσο εξακολουθούμε να κατευθυνόμαστε από θλιβερές μειοψηφίες, φοβούμενοι μήπως μας κακοχαρακτηρίσουν, θα υπάρχουν ομάδες που θα χειροκροτούν τον Παλαιοκώστα και θα καθυβρίζουν το νεκρό αστυνομικό, όπως συμβαίνει με blogs που λειτουργούν και προστατεύονται από πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Είναι απαραίτητο να μη λησμονήσουμε, ότι τα νεκρά παιδιά, έδωσαν το δικό τους αύριο για το δικό μας σήμερα.

 

Ο Μακεδών

Voria