Τα συμπεράσματα των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του ευρώ (Eurogroup) καθιερώνουν για πρώτη φορά στην ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της νομισματικής ένωσης, την Ευρώπη των δύο ή πολλών ταχυτήτων, κάτι που βρίσκεται σε αντίθεση με την αρχή της ισότητας, της αλληλεγγύης και της συνοχής μεταξύ των χωρών-μελών, θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει την Ελλάδα, με διαχρονικές ευθύνες των διαδοχικών κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.
Ξεχωριστή όμως ευθύνη, βαρύνει τη σημερινή Κυβέρνηση, όχι τόσο για την υπογραφή του μνημονίου, όσο για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται την όλη αυτή διαδικασία...
Προσφεύγοντας πριν από την Ευρωπαϊκή Ένωση στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και στη διεθνή διαπόμπευση της Ελλάδος, καθ΄ όλο το διάστημα, που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Αποτέλεσμα;
Για πρώτη φορά, οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων διαχωρίζουν «expressis verbis» τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε «φερέγγυα» και «αφερέγγυα» κράτη και εμπλέκουν θεσμικά το Δ.Ν.Τ., ως «εταίρο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης, που περνάει μέσα από το Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).
Αυτό και αν είναι «πρωτοπορία» μιας μικρής χώρας στην Ευρώπη και «επιρροή» στα κοινοτικά δρώμενα!
Ούτε στο όνειρό μας δεν μπορούσαμε να το είχαμε φαντασθεί.
Και το οφείλουμε στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου!
Τώρα, ειδικότερα για την Ελλάδα, οι εξελίξεις, αν και καλύτερες από τις αναμενόμενες, παραμένουν κρίσιμες, πάντα απειλητικές για το οικονομικό και πολιτικό αύριο της χώρας μας, για τη συνοχή της κοινωνίας μας, που πρέπει να θεωρείται βέβαιο, ότι θα πληγεί με νέα μέτρα.
Προσαρμόζεται το επιτόκιο των ελληνικών δανείων κατά 100 μονάδες βάσης (ότι μπορεί να σημαίνει αυτό), αυξάνεται η ωρίμανση όλων των δανείων (110 δις. €) κατά 7,5 έτη, με τελευταία δόση εξόφλησης το 2023 αντί το 2015 που είχε αρχικά προβλεφθεί.
Οι χώρες της ευρωζώνης, «φερέγγυες και αφερέγγυες» αναλαμβάνουν να επιτύχουν: την προώθηση της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης, την περαιτέρω συμβολή στη διατηρησιμότητα των δημοσίων οικονομικών, την ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Πώς επιτυγχάνονται οι στόχοι αυτοί;
Με την επανεξέταση του τρόπου καθορισμού των μισθών, τη μέριμνα ώστε οι μισθολογικές συμφωνίες στο δημόσιο τομέα να στηρίζουν τις αντίστοιχες προσπάθειες στον ιδιωτικό τομέα, το άνοιγμα των προστατευόμενων κλάδων, τη βελτίωση των εκπαιδευτικών συστημάτων και του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Επίσης, με μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, τη δια βίου μάθηση, φορολογικές μεταρρυθμίσεις, τη βιωσιμότητα των συντάξεων, της υγειονομικής περίθαλψης και των κοινωνικών παροχών, την αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση και τον περιορισμό της πρόωρης συνταξιοδότησης.
Σε ό, τι αφορά τη δημοσιονομική πειθαρχία, προβλέπεται η ευχέρεια επιλογής νόμου πλαισίου ή συνταγματικής διάταξης για «φρένο στο χρέος» (ο κ. Παπανδρέου, δεσμεύθηκε ότι στην Ελλάδα θα ισχύσει συνταγματική ρύθμιση;), η εξυγίανση των τραπεζών (μακροδημοσιονομική σταθερότητα και μακροοικονομικές εξελίξεις), το συντονισμό της φορολογικής πολιτικής. Οι δεσμεύσεις αυτές των κρατών θα υποβάλλονται ετησίως προς έγκριση στο Eurogroup.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο κείμενο των συμπερασμάτων υπάρχει ειδική μνεία μόνο για τις «αφερέγγυες» χώρες, οι οποίες (βλ. Ελλάδα), καλούνται να διαπραγματευτούν σχέδιο αναδιάρθρωσης, «σύμφωνα με τις πρακτικές του ΔΝΤ» (!) προκειμένου να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του χρέους.
Σε ό, τι αφορά τέλος το θέμα της «ακίνητης περιουσίας» γίνεται μνεία μόνο στην Ελλάδα, η οποία καλείται «να ολοκληρώσει πλήρως και ταχέως το πρόγραμμα αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, ύψους 50 δις. €», «privatization and real estate development programme», κατά το αγγλικό κείμενο, που αποτελούσε τη βάση συζήτησης, μαζί με το γαλλικό και το γερμανικό κείμενο, που επίσης αναφέρονται σε «ιδιωτικοποίηση».
Συμπέρασμα: Από τη μια πλευρά διαιωνίζεται το μνημόνιο, μέχρι το 2023 και όχι μόνο. Δρομολογούνται νέα μέτρα για την προσαρμογή της Ελλάδας στις απαιτήσεις των αποφάσεων, που θα επικυρωθούν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25ης Μαρτίου 2011.
Από την άλλη πλευρά, δημιουργείται «αισιόδοξο κλίμα» στο χρηματιστήριο, που ανεβαίνει –για πόσο ακόμη;- επειδή απομακρύνεται ο φόβος της χρεωκοπίας, ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου παίρνει μια ανάσα. Εκτός αν…, επιστρέφοντας την 25η Μαρτίου από τις Βρυξέλλες ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αισθανόμενος, ισχυρός για την «επιτυχία», προκηρύξει πρόωρες εκλογές.
Και τότε, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, από συμπολίτευση και αντιπολίτευση.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΑΡΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου