4 +…1 πτωχεύσεις!

«Στο πιάτο» μάς τόν έδωσε ο φίλτατος Ντομινίκ  τόν πρωθυπουργό μας κ. Γεώργιο Παπανδρέου.

Τέτοιο κάρφωμα ούτε από τόν χειρότερο εχθρό. 

Τό Δεκέμβριο λοιπόν του 2009, μόλις δύο μήνες μετά τίς εκλογές, κι ενώ ο κ. Παπανδρέου μοίραζε διάφορα προεκλογικώς υπεσχημένα επιδόματα, ζητούσε από  τον κ. Στρός Κάν τήν παρέμβαση τού ΔΝΤ στήν Ελλάδα.

Τώρα τό τί μάς έλεγαν προεκλογικά καί μετεκλογικά τότε, τό τί μάς έχουν πεί έως καί σήμερα, μικρή σημασία έχει. 

Τό «ζουμί» είναι πώς είχε προαποφασισθεί η οικονομική κατοχή τής χώρας...

Είχε προαποφασισθεί η πτώχευση μας, πού ουδείς έχει τό θάρρος –όπως τουλάχιστον είχε πράξει ο Τρικούπης τό 1893- νά τό πεί δημόσια. Ανατρέχοντας στή νεώτερη ιστορία μας θά δούμε ότι η χώρα έχει πτωχεύσει επισήμως τέσσερις φορές στό παρελθόν.

Η κακοδαιμονία τού τόπου αρχίζει τό 1827,  πρίν καλά-καλά η επαναστατημένη Ελλαδίτσα αποκτήσει  τήν ανεξαρτησία της.

Τότε κηρύσσουμε τήν πρώτη μας πτώχευση καί ακολουθούν άλλες τρείς, αυτές τού 1843,τού 1893 καί τού 1932.  

Πτωχεύσεις πού οφείλονταν πάντοτε στήν αδυναμία τής χωρας  να εξυπηρετήσει τόν υπέρμετρο καί πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό της. Καί η συνήθης λύση ήταν ένας νέος μεγαλύτερος και επαχθέστερος δανεισμός – μάς θυμίζει κάτι αυτό ;

Λίγο μετά τό ξέσπασμα τής Επανάστασης τό 1821, οί αγγλικές τράπεζες βρήκαν κυριολεκτικά τή «χρυσή ευκαιρία» νά δανείσουν τούς ξεσηκωμένους Ελληνες μέ δάνεια δύο εκατομμυρίων οκτακοσίων χιλιάδων (2.800.000) χρυσών λιρών. Μέχρι όμως νά έλθουν τά λεφτά στό Μοριά σημαντικό μέρος τους φαγώθηκε  (…παλιά μου τέχνη κόσκινο) κάπου στό δρόμο. Μόνον τό 20% έφτασε στήν Επαναστατική Επιτροπή γιά νά καλύψει τίς ανάγκες τού Αγώνα.

Καί φθάνουμε στό 1827 πού πρέπει νά εξοφληθεί τό φαγωμένο καθ΄ οδόν δάνειο.

Ο Ιμπραήμ μέ τούς Αιγυπτίους του περνούν διά πυρός καί σιδήρου τό Μοριά καί η Επανάσταση παραπαίει.

Οί επαναστατημένοι δηλώνουν αδυναμία πληρωμής.

Η Ελλάδα δέν έχει γίνει κράτος ακόμη, αλλά ,ευτυχώς γιά τούς δανειστές,ακολουθεί η ναυμαχία τού Ναυαρίνου από τόν στόλο τους κι έτσι δημιουργείται η κρατική οντότητα από τήν οποία θά εισπράξουν τά χρωστούμενα.

Τά δάνεια τρέχουν καί ο Καποδίστριας ,πρώτος Κυβερνήτης τής νέας χώρας,προοσπαθεί νά τακτοποιήσει τά δημοσιονομικά. Εκδίδει τά πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα,γιατί οί Αγγλογάλλοι αρνούνται νά τόν δανειοδοτήσουν επειδή τόν θεωρούσαν ρωσσόφιλο.Δολοφονείται το 1831 κι ένα χρόνο μετά μάς στέλνουν τόν Οθωνα στόν οποίο δίνουν δάνειο 60 εκατομμυρίων φράγκων.

Τά 33 εκατομμύρια φράγκα «φεύγουν» αμέσως γιά τήν αποπληρωμή τών «φαγωμένων δανείων».Τά 12,5 εκατομμύρια τά δίνουμε στήν Τουρκία γιά τήν εξαγορά τής Αττικής,τής Ευβοίας καί τής μισής Φθιώτιδας.Άλλα 7,5 εκατομμύρια γιά τή συντήρηση τών έν Ελλάδι Βαυβαρικών στρατιωτικών μονάδων. Καί τελος,η δανειοδότρια τράπεζα κρατάει μέρος τού δανείου ώς εγγύηση γιά τήν… μελλοντική εξόφληση του.

Ετσι το 1843, αδυνατώντας νά καλύψουμε τήν εξόφληση τών δόσεων του,  κηρύσσουμε τήν δεύτερη πτώχευση.

Εως τό 1879 η κατάσταση βολεύεται μέ εσωτερικό δανεισμό.Τό χρόνο αυτό ξαναρχίζουμε τόν εξωτερικό δανεισμό και το 1893 καταφέρνουμε νά χρωστάμε  585,5 εκατομμύρια φράγκα ! 

Η Ελλάδα πτωχεύει γιά τρίτη φορά καί τότε ακούγεται διά στόματος Χαριλάου Τρικούπη η ιστορική ρήση,«Κύριοι , δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Τά χρήματα τών δανείων έχουν σπαταληθεί γιά τήν εξόφληση παλαιοτέρων καί σέ υποδομές μεγαλύτερες από αυτές πού επέτρεπε τό τότε οικονομικό μέγεθος τής χώρας (…όπως τήν πατήσαμε μέ τήν Ολυμπιαδα τού 2004),καθώς καί σε προμήθειες πολεμικού υλικού (..δέν ξέρουμε άν έγερναν τά πλοία πού είχαμε πάρει τότε).

Τό 1897 η χώρα οδηγείται στήν περιπέτεια τού ατυχούς πολέμου μέ τήν Τουρκία,τής οποίας τά στρατεύματα φθάνουν έξω από τή Λαμία.Τή σταματούν οί «Μεγάλες Δυνάμεις» τής εποχής,αλλά εγκαθιστούν στή χώρα Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (τό τότε ΔΝΤ).Ετσι, ξαναπτωχεύουμε ατύπως και υποχρεωνόμαστε σε πολεμικες αποζημιωσεις  4 εκατομμυρίων λιρων.

Από τό 1910 ξεκινάει νέος δανεισμός, γιά δημόσια έργα ,ο οποίος κορυφώνεται τό 1920 μέ δάνειο 600 εκατομμυρίων δραχμών.Τό 1921 παίρνουμε άλλα 500 εκατομμύρια δραχμές καί τό 1922 ακομη 550 εκατομμύρια δραχμές,όλα γιά τήν μικρασιατική εκστρατεία.Ακολουθεί η Καταστροφή,αλλά ευτυχώς ο τότε υπουργός Οικονομικών Πρωτοπαπαδάκης καταφέρνει νά μας σώσει,μέ εσωτερικό ομολογιακό δανεισμό, από μιά ακόμη πτώχευση.

Δέν τήν γλιτώνουμε όμως δέκα χρόνια αργότερα. Τόν Μάρτιο τού 1931 η Ελλάδα χρωστάει… δύο εκατομμύρια οκτακόσιες εξήντα οκτώ  χιλιάδες (2.868.100) χρυσά φράγκα κι έτσι τό 1932 ακολουθεί η τέταρτη πτώχευση μας.

Μεταπολεμικά δείχνουμε νά έχουμε βάλει μυαλό καί στή διετία 1952-53  ο Σπύρος Μαρκεζίνης διακανονίζει όλα τά προπολεμικα χρέη τής χώρας.Θετικό επιστέγασμα τής προσπάθειας αυτής αποτελεί η πρώτη οκταετια τού Κωνσταντίνου Καραμανλή ,στή διάρκεια τής οποίας επιτυγχάνεται, μέ τήν αυστηρή συγκράτηση τών δαπανών,οριστική ρύθμιση τών δανείων μέ τελική αποπληρωμή τους στήν επταετία τών συνταγματαρχών.

Κι ερχόμαστε στό 1974 όπου ξαναρχίζουμε τόν εξωτερικό δανεισμό, ο οποίος απογειώνεται σέ δυσθεώρητα ύψη από τό 1981 καί μετά, από τίς κυβερνήσεις τού ΠΑΣΟΚ. 

Ενα ατέλειωτο φαγοπότι…

Ξεκοκκάλισαν τά ΜΟΠ (Μεσογειακά Προγράμματα) ,τά ΚΠΣ (Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης),καθώς κι όλα τά υπόλοιπα Κοινοτικά κονδύλια.Δέν τούς έφθαναν όμως καί συνέχιζαν τό φαγοπότι παίρνοντας πάλι δάνεια επί δανείων,δέν άφησαν τίποτε όρθιο.Κι έχουμε σήμερα τόν κ. Πάγκαλο νά λέει πώς τά φάγαμε παρέα.

Ναί,τά έφαγαν αλλά μέ τή δική τους παρέα…

Αυτή είναι η θλιβερή ιστορία τής νεωτέρας Ελλάδος,πού δυστυχώς συνεχίζεται κατά τόν ίδιο τρόπο εδώ κι 190 χρόνια !

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ