Πόσα κόμματα χρειαζόμαστε;

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά.  

Η Δημοκρατία, γράφεται με το «Δ» κεφαλαίο. Και εξίσου κεφαλαιώδεις είναι οι προτεραιότητες τις οποίες ορίζει το πολίτευμα που γεννήθηκε στην Αρχαία Αθήνα, και μετά από τόσους αιώνες δεν βρήκε επαρκή διάδοχο ή ακόμη και αντικαταστάτη.

Στις Δημοκρατίες λοιπόν, η συμμετοχή στην πολιτική αποτελεί υποχρέωση και όχι… χόμπι. 

Άλλο βέβαια αν στην εποχή μας, η αποχή φλερτάρει με το να εξελιχτεί σε κυρίαρχη μόδα, παραβλέποντας μια απτή πραγματικότητα: Όσοι κι αν δεν πάνε να ψηφίσουν, πάλι θα έχουμε κυβέρνηση. Και όσο μικρότερης λαϊκής νομιμοποίησης τυγχάνει, τόσο πιο...

ζοφερές θα είναι οι συνέπειες των πολιτικών της, τόσο σε εκείνους που ψήφισαν, όσο και εκείνους που έκαναν την επανάσταση… του καναπέ.

Μονάχα με τη συμμετοχή και τη διαρκή αναζήτηση του καλύτερου, μπορούμε να προσδοκούμε βάσιμα ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξουμε. Μόνο που, το πλαίσιο στο οποίο αυτοτοποθετούμαστε πολιτικά, εκ των πραγμάτων καθορίζεται και από τα κόμματα που υπάρχουν. Και ζητούν την ψήφο μας.

Εσχάτως, ιδιαίτερα στην κορύφωση των συνεπειών της εθνικής εξάρτησης από το μνημόνιο, η Ελλάδα.. θυμίζει Ιταλία. 

Πολιτικοί από τα κόμματα του διπολισμού, αφήνουν το «μαντρί», και δημιουργούν τη δική τους παράταξη. Με εξόχως προσωπογενή χαρακτηριστικά, και όχι μια «άλλη ιδεολογία» ως όχημα πολιορκίας της εξουσίας.

Το παράδειγμα των αξιοπρεπέστατων Γιάννη Δημαρά και Βασίλη Οικονόμου, είναι το πλέον πρόσφατο, αλλά μάλλον και το πιο χαρακτηριστικό. Οι πιθανότητες να συγκροτήσουν ισχυρό εναλλακτικό πόλο, από ελάχιστες έως… μη συζητήσιμες. Χωρίς φυσικά να επιφέρουν καίριο πλήγμα στην «Κυβέρνηση του μνημονίου», του κόμματος της οποίας υπήρξαν στελέχη.

Η πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων δεν ενθαρρύνει τον καταμερματισμό των μεγάλων πολιτικών δεξαμενών. Ίσως να φταίει και το ότι… φαντάζει κουραστικό να ακούει κανείς τόσα προγράμματα, και να αναζητεί τις όποιες διαφορές υπάρχουν, ώστε να αιτιολογήσει μια αλλαγή εκλογικής πορείας.

Η δε κουλτούρα των Ελλήνων πολιτικών δεν ενθαρρύνει την προγραμματική συνεργασία κομμάτων, έστω και από ομοειδείς χώρους. Είμαστε ικανοί να… διαπραγματευόμαστε επί εβδομάδες, πόσα και ποια υπουργεία θα μοιράζονταν.

Επομένως, λίγα (κόμματα) αλλά… καλά. 

Διδαγμένα από τα λάθη του παρελθόντος, και με ισχυρή βούληση να ακούσουν το τι πραγματικά ζητούν οι πολίτες. Και, κυρίως, να το κατανοήσουν.

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ