Αυτή είναι η είδηση, όπως ήδη τη γνωρίζετε οι περισσότεροι.
Ποιο είναι το κριτήριο της απονομής αυτής της βαρύγδουπης ιδιότητας;
Αν κρίνουμε από τις βραβεύσεις του Μπιλ Γκέιτς και του Ουόρεν Μπάφετ για το... φιλανθρωπικό τους έργο, του Νταβούτογλου και του Ομπάμα, του Σόρος και πολλών άλλων, αλλά και την αιτιολόγηση της συμπερίληψης του πρωθυπουργού της Ελλάδας στην 79η θέση της λίστας των 100 Global Thinkers, τότε μάλλον δεν μιλάμε ακριβώς για Στοχαστές (Thinkers).
Άλλωστε τι επικαλείται το περιοδικό ως επιχείρημά του;
● Ότι ο Γιώργος Παπανδρέου μπήκε στη λίστα επειδή «έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στη χειρότερη χρονιά της Ελλάδας».
● Ότι, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία, ανακάλυψε πως το έλλειμμα δεν ήταν στο 6% όπως ισχυρίζονταν οι προηγούμενοι, αλλά 12,7%!
● Ότι όλο το 2010 είπε «σκληρές αλήθειες» στους Έλληνες για το «απαράδεκτο» κράτος πρόνοιας – το οποίο έκτοτε συστηματικά γκρεμίζει.
● Ότι, μπροστά στην κρίση και την καταστροφή, υποστήριξε την άποψη πως δεν υπάρχουν εθνικές λύσεις, αλλά απαιτείται μία οικονομική διακυβέρνηση με παγκόσμιο ορίζοντα. Αυτήν δηλαδή την οποία λατρεύει το ΔΝΤ εκφράζοντας τους συν-τιμώμενους με τον «δικό μας» Γκέιτς, Μπάφετ, Σόρος κ.λπ.
Τρίτη και φαρμακερή
Πρόκειται για την τρίτη φετινή απόδοση τιμής προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας:
● Μία του απέδωσε η γερμανική έκδοση των αμερικανικών (τι... σύμπτωση) Financial Times, η οποία τον αποκάλεσε «Ο άνθρωπός μας στην Αθήνα». Άνευ σχολίων.
● Μια δεύτερη ο ίδιος ο Άξελ Βέμπερ, κεντρικός τραπεζίτης της Γερμανίας και προαλειφόμενος για κεντρικός τραπεζίτης της Ευρώπης, ο οποίος του απένειμε το Quadriga, το βραβείο «ειλικρίνειας», επειδή είπε στους Έλληνες αυτό που θεωρούν ως αλήθεια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ο ίδιος εκπροσωπεί.
● Η τρίτη και καλύτερη ήλθε από το Foreign Policy με τα επιχειρήματα που ήδη διαβάσατε.
Όμως, εξ όσων γνωρίζουμε, ο Γιώργος Παπανδρέου ουδέποτε έχει παραγάγει κάποια «νέα ιδέα», κάποια μορφή πρωτότυπης σκέψης ή πρότασης. Ευλόγως λοιπόν μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο χαρακτηρισμός Thinker (Στοχαστής), τον οποίο υιοθετεί το αμερικανικό περιοδικό για όσους είναι μάλλον ευφημιστικός (και όχι μόνο για τον πρωθυπουργό της Ελλάδας...).
Εάν θέλαμε να συμβάλουμε δημιουργικά και ρεαλιστικά στην απόπειρα του περιοδικού να υιοθετήσει διασταλτικές (και... διεσταλμένες) ιδιότητες για τους τιμωμένους του, μάλλον θα έπρεπε να αντλήσουμε την έμπνευσή μας από τις περίφημες «Δεξαμενές Σκέψης» (Think Tanks), οι οποίες λειτουργούν ως αυτό που λέει το όνομά τους: δεξαμενές αποθήκευσης και μεταφοράς Σκέψης και Ιδεών.
Στην περίπτωση αυτή, λαμβανομένου υπ’ όψιν του πνεύματος υπό το οποίο τιμάται κάθε τρεις και λίγο, αναπόδραστα θα έπρεπε να κλίνουμε προς την επιλογή να του αποδώσουμε τη διασταλτική πλην ρεαλιστική ιδιότητα του Think Tanker (του αποθηκευτή και μεταφορέα Σκέψης και Ιδεών).
Άλλωστε η κορωνίδα των Ιδεών τις οποίες εκπροσωπεί, πρεσβεύει και εν τέλει εφαρμόζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης της Ελλάδας και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. δεν είναι άλλη απ’ αυτήν της Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης, προαπαιτούμενο για την πολιτική εφαρμογή της οποίας αποτελεί ακριβώς η αποτροπή των «εθνικών λύσεων».
Η οποία με τη σειρά της διασφαλίζεται αποτελεσματικά μόνο με τη μεταφορά εθνικών εξουσιών και προνομίων σε παγκόσμιους και υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο πληροί επιπλέον τις προϋποθέσεις για την ανάληψη της (παγκόσμιας) Οικονομικής Διακυβέρνησης.
Ναυάγια και... άρματα μάχης
Πολλοί ωστόσο διαφωνούν με αυτή την προσέγγιση ερωτώντας: Γιατί Think Tanker και όχι... σκέτο Tanker;
Άλλωστε το Thinking (Σκέπτεσθαι) δεν είναι χαρακτηριστικό λειτουργίας της κυβέρνησης και μάλλον ούτε του πρωθυπουργού, οι οποίοι περισσότερο λειτουργούν ως μεταφορείς των προς υλοποίηση αποφάσεων των πιστωτών και επιτηρητών της χώρας μας.
Αυτή η εκδοχή, πάντως, αν και έχει εννοιολογικά και εμπειρικά ερείσματα, θα πρέπει να θεωρηθεί μάλλον υστερόβουλη καθώς ερείδεται επί δύο κυρίως συναισθηματικών και δευτερευόντως πολιτικών προσεγγίσεων:
1. Η πρώτη αφορμάται από την ελληνική απόδοση του Tanker ως Δεξαμενόπλοιου.
Οι φορείς της κατά βάθος ελπίζουν στο ναυάγιο, το οποίο ενίοτε είναι η μοίρα των μεταφορικών αυτών πλοίων όταν οι φουρτούνες γίνονται ανεξέλεγκτες.
Η ένσταση που μπορεί να διατυπωθεί, με βάση την κοινή πείρα, είναι ότι τα ναυάγια πλοίων που μεταφέρουν υλικά υψηλής τοξικότητας αποβαίνουν καταστροφικά για το περιβάλλον και την ανθρώπινη βιωσιμότητα.
Δεδομένου ωστόσο ότι δεν έχει ακόμη αποδειχθεί πως τα ιδεολογικά – και ως εκ τούτου άυλα – τοξικά φορτία, κυρίως όταν βυθίζονται, μπορούν να επιφέρουν καταστροφικό αποτέλεσμα επί του περιβάλλοντος ή των ανθρώπων, μπορούμε μάλλον να δεχτούμε αυτή την ιδέα, τουλάχιστον προς συζήτηση.
2. Η δεύτερη προσέγγιση βασίζεται στην επίσης ελληνική απόδοση του Tanker ως πληρώματος ενός άρματος μάχης.
Οι φορείς της προτάσσουν τα συντριπτικά πλήγματα που κατά συρροήν επιφέρουν στην οικονομική βιωσιμότητα, την αρτιμέλεια και τη συνοχή της κοινωνίας οι οικονομικά ανορθολογικές και ιδεολογικά αλλοπρόσαλλες πολιτικές επιλογές του Γ.Α. Παπανδρέου, της κυβέρνησής του και του επιβεβλημένου από τον ίδιο – κατά δηλώσεις του πάντα – Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
Και στην περίπτωση αυτή διακρίνεται η υστεροβουλία των εμπνευστών της, οι οποίοι προφανώς τρέφουν την κρυφή ελπίδα ότι το άρμα μάχης μπορεί να μοιάζει άτρωτο, αλλά κάποια στιγμή πατάει μια νάρκη και ανοίγει σαν γαρύφαλλο.
ΥΓ. 1: Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ένα είναι βέβαιο: Ότι τον ζηλεύουν τον άνθρωπο και τον γλωσσοτρώνε. Ουστ χαραμοφάηδες.
ΥΓ. 2: Όταν λήξει η επιτήρηση που μας έφερε ο μεγάλος Στοχαστής, θα δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Άλλωστε τι είναι άλλα είκοσι χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
http://topontiki.gr/article/11949
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου