Κοινωνική οργή με πολιτικούς όρους

ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΜΙΚΑ στις ρούγες και τα πεζοδρόμια, καιρό τώρα, οι γενικεύσεις, οι αφορισμοί, το συνολικό ανάθεμα. 

Φούσκωσε σαν το ποτάμι η οργή και η απόγνωση του κόσμου, νοιώθει ανήμπορος και εγκλωβισμένος, δεν βλέπει προοπτική, καταλαβαίνει πώς η κοινωνία μας κινδυνεύει να μην μπορεί ν’ αναπαράξει (χωρίς καν να βελτιώσει) την «κεκτημένη» της κατάσταση. 

Και θέλει με κάποιον να τα βάλει. 

Να ρίξει το φταίξιμο για τα όσα του μέλλονται, για την ανατροπή ονείρων και «βεβαιοτήτων», για το ότι τα παιδιά του θα κληθούν να ζήσουν σ’ ένα περιβάλλον χειρότερο από εκείνο των γονιών τους…
ΟΙ ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΣΜΟΙ και οι δημόσιοι χλευασμοί πολιτικών απ’ όλα τα κόμματα (εξουσίας, κυρίως), έδωσαν τη θέση τους σε άγριους ξυλοδαρμούς. Από ...
«καθημερινούς», ακουκούλωτους πολίτες.  
Αύριο, κανείς δεν μπορεί  ν’ αποκλείσει ακόμη πιο άγριες μορφές «διαμαρτυρίας».
Πού κανείς δεν θέλει καν να φαντάζεται σε τι καταστάσεις μπορούν να οδηγήσουν-και τι θα πυροδοτήσουν αυτές με τη σειρά τους.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ στρέφεται εναντίον του «πολιτικού συστήματος» και συλλήβδην κατά των πολιτικών. Στο συλλογικό της υποσυνείδητο, «φταίνε όλοι!»-και στρέφεται εναντίον όλων. Ψυχαναλυτικά, μπορεί να έχει δίκιο. Πολιτικά, είναι αμφίβολο. Όταν «φταίνε όλοι», είναι σαν… να μην φταίει κανείς, κάτι σαν αντίστοιχο του αφορισμού Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε»! Κατανοητή η οργή του κόσμου (και η άρνηση αναγνώρισης και των δικών του ευθυνών-πού αναμφίβολα υπάρχουν, έστω και σε διαφορετικό βαθμό…), αλλά ασαφές το μήνυμα πού εκπέμπει με τέτοιες γενικευμένες, αφοριστικές συμπεριφορές.
Και πολιτικά μετέωρο το πάγκοινο αίτημα να υπάρξει επιτέλους κάτι το «νέο κι άφθαρτο» στο πολιτικό μας προσκήνιο.
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ της κοινωνίας, οφείλει να είναι πολιτική. Για να είναι τελεσφόρα. Αλλιώς, όχι μόνο θα εξαντληθεί στο ψυχολογικό επίπεδο, αλλά ασύγγνωστα θα εξυπηρετήσει και τις «ηγέτιδες δυνάμεις» στο οικονομικό-πολιτικό (και μιντιακό…) κατεστημένο, δυνάμεις που βολεύονται όσο το γενικό, αόριστο και δίχως συγκεκριμένους αποδέκτες «ανάθεμα» επιτρέπει την διατήρηση τους. Και θα διατηρεί τα συμφέροντα τους αλώβητα.
Η ΠΙΕΣΗ, πρέπει και μπορεί ν’ ασκηθεί στους έντιμους και αποτελεσματικούς πολιτικούς. Πού, ας μην γελιόμαστε, υπάρχουν όσο κι αν χάνονται μέσα στον γενικευμένο κουρνιαχτό της οργής και της απόγνωσης. Και αδυνατούν να εκφρασθούν και να πρωτοπορήσουν. Συχνά εγκλωβισμένοι ασφυκτικά μέσα  στη στενή «λογική» των μικροπολιτικών μηχανισμών και «δεοντολογιών» των κομμάτων τους.  
Πρέπει να ενθαρρυνθούν (από εμάς, ποιόν άλλον;) να διαφοροποιηθούν, να συμπήξουν την (διακομματική) συμμαχία των «υγιών πολιτικών», πού θα επιχειρήσουν την αυτοκάθαρση.
Να αποδεχθούν πώς έχουν κι αυτοί ευθύνες, όταν ξέρουν (δεν μπορεί να μην ξέρουν!) τους επίορκους και τα λαμόγια συναδέλφους τους.
Που αναμείχθηκαν σε σκάνδαλα και… off shore εταιρείες, που τους «αγόρασαν» τα χλιδάτα ακίνητά τους και γέμισαν τους παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς τους, και δεν τους καταγγέλλουν επίσημα, έστω και κόντρα στην επίσημη «κομματική γραμμή»!
ΤΟ ΝΕΟ και (κατ’ ευχή…) άφθαρτο «σύστημα», μόνο με πολιτικούς όρους και μέσα από πολιτικές διαδικασίες μπορεί να προκύψει.
Αλλιώς, η οργή και η απόγνωση του κόσμου θα εξατμισθούν μαζί με το απόλυτα επιβεβλημένο αίτημα για πολιτική εξυγίανση και ανανέωση. Ας σκεφθούμε λογικά και ψύχραιμα όλοι μας.
Κι όπως έγραφε ο Λουκάς Κατσώνης πριν δυό εβδομάδες στην διπλανή στήλη, «εμείς, εδώ είμαστε…»
ΘΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Θάνος Οικονομόπουλος είναι δημοσιογράφος