Παγκοσμιοποίηση του πανικού

Η πατρότητα του όρου «παγκοσμιοποίηση» αποδίδεται στον Θίοντορ Λέβιτ, καθηγητή στο Χάρβαρντ Μπίζνες Σκουλ. 

Το 1983 έγραψε στο Χάρβαρντ Μπίζνες Ριβιού ένα άρθρο με τον τίτλο «Η παγκοσμιοποίηση των αγορών».

Ο Λέβιτ πρόλαβε να δει τον όρο του να κάνει παγκόσμια καριέρα, δεν έζησε όμως αρκετά ώστε να δει την πρώτη μεγάλη κρίση των «παγκοσμιοποιημένων αγορών». 

Και ασφαλώς δεν φανταζόταν ότι η επόμενη φάση θα ήταν η παγκοσμιοποίηση της υστερίας.

Χθες μόλις μάθαμε ότι οι αγορές έχουν αφήσει πίσω τους την περιφέρεια της Ευρωζώνης και «ανησυχούν σφόδρα» για τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την Ιταλία και το Βέλγιο.  

Τι πρόβλημα έχουν η Ιταλία και το Βέλγιο; Δημόσιο χρέος άνω του 100% του ΑΕΠ. Ε, και λοιπόν;

Οικονομική λογική αυτή η ανησυχία δεν έχει. 

Δεν υπάρχει κανένα αξίωμα που να λέει ότι μια χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει το χρέος της, αν αυτό ξεπερνα το 100% ή το 150% (για να θυμηθούμε τις κασσάνδρες για τη χώρα μας, δικές μας και ξένες) ή ακόμα και το 200% - η Ιαπωνία είναι η απτή διάψευση τέτοιου είδους κινδυνολογίας.

Και όμως, τα διαφορικά επιτόκια (spreads) του Βελγίου και της Ιταλίας πήραν την ανιούσα. 

Το ωραίο ήταν ότι επηρεάστηκαν αρνητικά και τα γερμανικά ομόλογα. Η πρώτη αντίδραση που προκαλεί μια τέτοια είδηση είναι ότι αν «οι αγορές» δυσπιστούν να δανείσουν την Ιταλία, το Βέλγιο και στο μέλλον την Γαλλία και ενδεχομένως ακόμα και τη Γερμανία (αν σήμερα το χρέος στο 100% του ΑΕΠ είναι επικίνδυνο, γιατί αυριο να μην είναι εκείνο στο 80%;), μπορούν να θάψουν τα κεφάλαιά τους σε ένα σεντούκι. 

Ποιον θα δανείσουν;

Ωστόσο η υστερία υπάρχει, είναι μεταδοτική και προκαλεί μια ιδιαίτερα έντονη νευρικότητα, η οποία δημιουργεί πολιτικές, όχι οικονομικές επιπτώσεις. Σε καθεστώς πανικού για το αν θα καταρρεύσει ή όχι το ευρώ, η δοκιμασμένη ευρωπαϊκή μέθοδος του συμβιβασμού, της κατ' αρχήν συμφωνίας και του συγκερασμού όλων των απόψεων, το περίφημο «συμφωνούμε να συμφωνήσουμε» δεν έχει ούτε τον χρόνο ούτε την ηρεμία να λειτουργήσει.

Από αυτήν την άποψη, η Ε. Ε. θα τεθεί σε δοκιμασία όταν οι 27 ηγέτες συγκεντρωθούν στα μέσα Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες του νέου μηχανισμού στήριξης. 

Ενα μεγάλο μέρος από τις τριβές ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη, άλλωστε, είναι αποτέλεσμα της υστερίας και της πίεσης που αυτή δημιουργεί.

Μια απρόσμενη παρενέργεια πάντως θα ήταν η ΕΚΤ να ξεπεράσει τις αναστολές της και να παρέμβει στην κατάσταση, αγοράζοντας μαζικά ομόλογα της Ευρωζώνης και μάλιστα εκείνων των χωρών που βρίσκονται στην επικίνδυνη ζώνη. 

Αυτό είναι κάτι που δεν το απέκλεισε ο Ζαν Κλοντ Τρισέ προχθές, ενωπίον της αρμόδιας επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου. 

Αν γίνει, θα πρόκειται για εξόχως πολιτική εξέλιξη.

Πηγή: 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Tου Παναγη Γαλιατσατου)

parapolitika.gr