Όταν μετά τις εθνικές εκλογές του 2009, ο Παπανδρέου προσπαθούσε να δικαιολογήσει την περιοριστική πολιτική του, είχε ως προσχηματικό επιχείρημα την δήθεν άγνοια των δεδομένων, και την επίρρηψη των ευθυνών στην κυβέρνηση της ΝΔ.
Με προφανή δημιουργική λογιστική και στήριξη από το ντόπιο & διεθνές κατεστημένο (πολιτικό & τραπεζικό) αλλά και τα ΜΜΕ, κατόρθωσε, για ένα διάστημα, να έχει την ανοχή σημαντικού μέρους των ψηφοφόρων του.
Οι χθεσινές ανακοινώσεις για τα εργασιακά, μετά από τις... συνεχείς κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για μη περαιτέρω επιβάρυνση των εισοδημάτων (και ιδιαίτερα για καμιά επέμβαση στον ιδιωτικό τομέα) είναι μια ...απροκάλυπτη και μεθοδευμένη προσπάθεια για τηδιάρρηξη των εργασιακών σχέσεων, με τη μορφή που τις γνωρίζαμε έως τώρα.
Αυτό που αρχικά είχε διατυπωθεί ως πιθανότερο σενάριο ήταν να υπάρξει η δυνατότητα σε επιχειρήσεις που αποδεδειγμένα διατρέχουν κίνδυνο «λουκέτου» να διαπραγματεύονται με τα συνδικάτα την παροδική μείωση των μισθών, ώστε να ξεπεραστεί μια κρίσιμη περίοδος χωρίς την αύξηση των απολύσεων.
Αυτό το «αποδεδειγμένα», που έως ένα βαθμό καθησύχαζε τους εργαζομένους για τη συνετή χρήση του μέτρου δεν επιβεβαιώθηκε από τις εξαγγελίες.
Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη πολιτική απάτη από πλευράς κυβέρνησης.
Αν δεν υπήρχε η πρόθεση να τεθούν ξεκάθαροι οικονομικοί όροι (όσο κι αν αυτοί θα μπορούσαν να παρερμηνευθούν), βάσει των οποίων θα προσέφευγε μια επιχείρηση σε αυτή τη ρύθμιση, τότε η κυβέρνηση είχε προαποφασίσει σε συνεργασία με την Τρόικα την απορύθμιση της αγοράς, ώστε να επιτραπεί η εξίσωση προς τα κάτω των μισθών, να διευκολυνθούν οι απολύσεις (αντικατάσταση παλαιών εργαζομένων με φθηνότερους νέους), να διευρυνθεί η φοβική αντιμετώπιση της καθημερινότητας από τους πολίτες.
Άλλωστε μόλις λίγες μέρες πριν οι επίσημες ανακοινώσεις της Ε.Ε. έθεταν το εργασιακό κόστος της Ελλάδας λίγο κάτω από το μέσο όρο των μελών της Ευρωζώνης, αποδεικνύοντας ότι η μειωμένη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας δεν οφείλεται στο μισθολογικό βάρος αλλά στο γενικότερο επενδυτικό περιβάλλον (γραφειοκρατία, διαφθορά, φορολογικό καθεστώς, ασφαλιστικές εισφορές).
Δεν αποτελεί λοιπόν τον ορισμό της πολιτικής απάτης η προεκλογική απόκρυψη των κυβερνητικών προθέσεων και η μετέπειτα προώθηση ενός νομοσχεδίου που ανοίγει το δρόμο για την, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς, εκμετάλλευση του κλίματος ανασφάλειας
στην αγορά, εις βάρος των εργαζομένων.
Το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε στην πολιτική πορεία να διαγράψει ένα πλήρη κύκλο από τη δημιουργία ως την καταστροφή. Το κίνημα επαίρονταν επί δεκαετίες για την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και την διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων που πέτυχε τη δεκαετία του ’80, παραβλέποντας όμως ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλονταν στην άσκοπη χρήση δανεικών και τον εναγκαλισμό του κράτους με το κομματικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο.
Η ιστορία τα έφερε έτσι, ώστε αυτοί που δημιούργησαν το συγκεκριμένο πλαίσιο, να κληθούν τώρα να το αποδομήσουν πλήρως, χωρίς σοβαρό σχεδιασμό, χωρίς μακρόπνοο όραμα, χωρίς την ελάχιστη κατανόηση για τις κοινωνικές συνέπειες των πράξεων τους.
Ουσιαστικά αποδομούν τον ίδιο τους τον εαυτό, μετατρεπόμενοι σε αυτό που επί χρόνια κατακεραύνωναν.
Μια απολύτως συμβιβασμένη ομάδα διαχείρισης της εξουσίας.
Μόνο που έχουν πλέον ανάψει το φυτίλι σε μια κοινωνική "βόμβα" που κανείς δεν γνωρίζει, πότε και με ποιο τρόπο θα εκραγεί...
Κων/νος Μανίκας http://maxitikoi-polites.blogspot.com/2010/12/blog-post_10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου