Όταν καθυστερούν οι επιδοτήσεις των αγροτών οι τελευταίοι κλείνουν την Εθνική οδό αδιαφορώντας για εξαγωγές, εμπόριο μεταφορές...
Οι αυτοκινητιστές κλείνουν και αυτοί τους δρόμους διεκδικώντας το δικαίωμα να μην επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση στο επάγγελμα για τον καθένα.
Οι λιμενεργάτες με μισθούς 70 και 100 χιλιάδων κλείνουν το λιμάνι, βάζοντας λουκέτο σε εισαγωγικές και εξαγωγικές επιχειρήσεις που έμειναν για εβδομάδες αποκομμένες από τις διεθνείς αγορές...
Άλλοι τραβάνε τα χειρόφρενα και άλλοι κατεβάζουν τους διακόπτες κλπ κλπ...
Γενικώς στην ελληνική κοινωνία, κάθε κατηγορία εξ ημών έχει εθιστεί να συμπεριφέρεται ως άλλος Σίνης ή Πιτυοκάμπτης, όπου επειδή έλαχε να ελέγχει κάποιο πέρασμα, όλοι είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν τον όβολό τους...
Ο τρόπος που κάνει χρήση η συνδικαλιστική ηγεσία κάποιων προνομιούχων ομάδων το όπλο της απεργίας, το έχει απονομιμοποιήσει στα μάτια της κοινής γνώμης και των υπόλοιπων εργαζομένων χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία...
Αυτό κάποια στιγμή θα οδηγήσει στο άλλο άκρο.
Οι συχνές καταχρήσεις επί δεκαετίες των απεργιακών κινητοποιήσεων, έχουν αποδυναμώνει την ισχύ της πίεσης που θα μπορούσαν να ασκήσουν αυτές σαν μέσο.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι από τα «ρετιρέ» των αμαρτωλών ΔΕΚΟ, εν είδει επαναστατικής γυμναστικής κάθε τρεις και λίγο φρακάρουν το κέντρο της πόλης και κάνουν τη ζωή αβίωτη στους υπόλοιπους συμπολίτες τους.
Επί της ουσίας, αυτό που έχουμε, είναι πως κάποια «ρετιρέ» με μέσες αμοιβές 40 και 50.000 ευρώ το χρόνο διεκδικούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, εναντίον των «υπογείων» με τις 10-20.000 ευρώ ή των 160.000 ανέργων σε ένα εξάμηνο.
Αν ρωτήσετε μάλιστα από ποιον διεκδικούν τις δίκαιες ή άδικες αμοιβές, θα ακούσετε, για κλέφτες και καταχραστές μέχρι το κεφάλαιο ή οποιαδήποτε άλλη ιδεοληψία έχει ο καθείς από εμάς για το πως λειτουργεί ο κόσμος.
Ο ανθρώπινος νους έχει μια καταπληκτική μέθοδο να ερμηνεύει τα πράγματα με τρόπο που μας συμφέρει κάθε φορά, μέχρι του σημείου συχνά να οδηγούμαστε στην αυτοεξαπάτηση.
Επειδή όμως η κοινωνία είναι μια κατάσταση με πολλές συνιστώσες, αν θέλουμε να έχουμε μια αντικειμενική εικόνα, καλό είναι να προσπαθούμε να μπούμε και στη θέση των άλλων. Γιατί συνήθως η τελική λύση θα είναι συνισταμένη όλων αυτών των παραμέτρων. Αυτό όχι για λόγους αλληλεγγύης ή αλτρουισμού, αλλά γιατί έτσι, θα κινδυνεύσουμε λιγότερο κάποια στιγμή να πέσουμε από τα σύννεφα.
Η πραγματικότητα
Για πολλά χρόνια λοιπόν το όπλο της απεργίας καταχράστηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν μέσο εκβιασμού κυβέρνησης και κοινωνίας. Τουτέστιν, κλείσιμο λιμανιών, δρόμων και κατέβασμα διακοπτών κλπ.
Κάπως έτσι αποκτήθηκαν τα προνόμια των της ελληνικής κοινωνίας «ρετιρέ»* που έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ που απεργούν απαιτούν να μην περικοπούν οι μισθοί των 50 και 60.000 ευρώ. Απαιτούν δηλ. από τον κρατικό προϋπολογισμό να χρηματοδοτεί τις ελλειμματικές και αμαρτωλές ΔΕΚΟ.
Απαιτούν δηλ. από τους φορολογούμενους και την κοινωνία να συντηρεί τα δικά τους άδικα ή δίκαια προνόμια.
Τόσα χρόνια, το ίδιο έκαναν και η μέθοδος είχε αποδειχτεί αποτελεσματική. Οι εκάστοτε κυβερνώντες, είτε για να αποσυμφορήσουν το κέντρο είτε για να ανοίξουν δρόμους και λιμάνια υποχωρούσαν. Έτσι χτιστήκαν τα προνόμια για δεκαετίες σε σημείο που να τίθεται εκ νέου το ερώτημα του Κ. Καραμανλή του 1963: «Ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»...
Τα δανεικά...
Τα χρήματα όμως εξασφαλίζονταν με δανεικά και έτσι έβαζαν και αυτοί το λιθαράκι τους στο δημόσιο χρέος και τη σημερινή κατάσταση.
Αυτό που έχει αλλάξει τώρα και παριστάνουν ότι δεν το έχουν αντιληφθεί, είναι πως οι δανειστές μας δεν μας δανείζουν πλέον. Τα έξοδα του προϋπολογισμού ξεπερνούν τα έσοδα και με λίγα λόγια ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος...
Βέβαια η επί πολλά έτη αποχή από την εργασία των συνδικαλιστικών ηγεσιών του τόπου τους έχει αμβλύνει και τις πολιτικές δεξιότητες χειρισμού της κοινής γνώμης και της δημιουργίας συμμαχιών και μετώπων, εναντίον ορατών και αόρατων εχθρών...
Θα μπορούσαν π.χ. τη γενική δυσαρέσκεια που λέει πως την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί «τα έφαγαν», να προβάλουν αιτήματα και να ζητούν από την κυβέρνηση και τη λοιπή πολιτική ηγεσία μέτρα όπως:
Να επιταχυνθεί η δημιουργία μηχανισμού μείωσης της φοροδιαφυγής που αποτελεί το εθνικό μας σπορ.
Θα μπορούσαν να συμβάλουν και τα ίδια τα συνδικάτα των οικονομικών υπουργείων εναντίον της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής καταγγέλλοντας τους επίορκους.
Θα μπορούσαν να απαιτήσουν να περάσει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία από πόθεν έσχες, όπου άπαντες θα πρέπει να δικαιολογήσουν τα περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν με βάση τα εισοδήματα που έχουν δηλώσει στην εφορία π.χ. τα τελευταία 20 χρόνια.
Φοβάμαι όμως ότι δεν το πράττουν αυτό γιατί δεν τους ενδιαφέρει να υπάρξει ούτε απόδοση δικαιοσύνης, ούτε εξεύρεση λογικής και βιώσιμης λύσης στο χάος που διακρίνει τη λειτουργία του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Θα μπορούσαν να απαιτήσουν να περάσει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία από πόθεν έσχες, όπου άπαντες θα πρέπει να δικαιολογήσουν τα περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν με βάση τα εισοδήματα που έχουν δηλώσει στην εφορία π.χ. τα τελευταία 20 χρόνια.
Φοβάμαι όμως ότι δεν το πράττουν αυτό γιατί δεν τους ενδιαφέρει να υπάρξει ούτε απόδοση δικαιοσύνης, ούτε εξεύρεση λογικής και βιώσιμης λύσης στο χάος που διακρίνει τη λειτουργία του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Δικαίως ή αδίκως έχουν εξασφαλίσει κάποια ισόβια αμοιβή έναντι μη αξιολογούμενης ή κακώς αξιολογούμενης εργασίας και προσπαθούν να την διατηρήσουν αδιαφορώντας ποιος πληρώνει και γιατί για να εξασφαλιστούν αυτά τα χρήματα.
Το πρόβλημα...
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η κατάχρηση της συνδικαλιστικής δράσης από τα «ευγενή» συνδικάτα έχει αποδυναμώσει τη νομιμοποίηση του θεσμού, σε βαθμό που οι σκληρά εργαζόμενοι τα επόμενα χρόνια δεν θα έχουν κάπου να στηριχτούν όταν αναγκαστικά θα επιχειρηθεί η ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας.
Αυτό θα συμβεί γιατί κεφάλαιο και εργασία θα συνεχίσουν να διεκδικούν το καθένα για τον εαυτό τους καλύτερους όρους από την οικονομική δραστηριότητα.
*Στα «ρετιρέ» που καταχρώνται των κοινωνικών πόρων εκτός των ΔΕΚΟ των κλειστών επαγγελμάτων, δεν εξαιρώ και τους δημοσιογράφους οι οποίοι με το αγγελιόσημο υποχρεώνουν την υπόλοιπη κοινωνία να τους χρηματοδοτεί εκβιαστικά το ταμείο τους. Το έχω ξαναγράψει άλλωστε, γιατί κάποιοι αναγνώστες σχολιάζουν ότι αναφέρομαι μόνο στα προνόμια των άλλων «ρετιρέ».
Το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων εκτός από τη συμμετοχή στις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής καλά θα κάνει κάποτε να θεσπίσει και να εφαρμόσει ένα κώδικα δεοντολογίας που δεν κάνει ασύμβατη την ταυτόχρονη δημοσιογραφία με θέσεις συμβούλου σε υπουργεία, επιχειρήσεις και γραφεία τύπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου