Ένα μικρό κόμμα ή κίνημα, μου έλεγε συνομιλητής μου από τον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς, έχει την άνεση να διατυπώνει προτάσεις και θέσεις που ένα μεγάλο κόμμα δεν θα μπορούσε να πάρει.
Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ισχύει και σε ποιο βαθμό, αλλά είναι βέβαιο ότι η «Δημοκρατική Συμμαχία» έχει μεγαλύτερη άνεση από τη Νέα Δημοκρατία να διατυπώσει την πρόταση ότι, οι συνδικαλιστές θα πρέπει να εργάζονται.
Το ίδιο και όταν μιλάει για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και για άρση της μονιμότητας για όλους όσοι διορίζονται στο εξής στο Δημόσιο.
Σε γενικές γραμμές, το νεοϊδρυθέν κίνημα ...
δεν ξαφνιάζει με τις θέσεις του ούτε αιφνιδιάζει με τις προτάσεις του το πολιτικό σύστημα.Άλλωστε παρόμοιες θέσεις, πολλές φορές περισσότερο τολμηρές, έχουν εκφράσει αρκετά στελέχη της Κεντροδεξιάς.
Ακόμα και στο θέμα της φορολογίας, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η Νέα Δημοκρατία δεν υποστηρίζει τη μείωση των φόρων ή την θέσπιση ενιαίου φορολογικού συντελεστή για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις.
Η δύναμη και ταυτόχρονα η αδυναμία της κυρίας Μπακογιάννη είναι ότι, η πολιτική της πρωτοβουλία απευθύνεται σ’ ένα συγκεκριμένο κοινό.
Μπορεί οι θέσεις που ανέπτυξε να στοχεύουν σε κάτι ευρύτερο αλλά το πλαίσιο στο οποίο αναγκαστικά θα κινηθεί είναι σαφές.
Είναι φιλελεύθερο, όπως τα αντίστοιχα κόμματα της Βρετανίας, της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, και αυτό προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και τους στόχους του. Τους οποίους ευκρινώς η κυρία Μπακογιάννη ανέφερε στην ομιλία της- μιλώντας για «εθνική συνεννόηση και συνεργασία»- αλλά και η ονομασία του κόμματος παραπέμπει.
Συνεπώς, η πρωτοβουλία της πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας έχει σαφή πολιτική στόχευση, και αυτή είναι να αποτελέσει τον ρυθμιστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων.
Αυτό ασφαλώς προϋποθέτει ότι θα καταφέρει να μπει ανάμεσα στα δύο μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, προσφέροντας είτε στο ένα είτε στο άλλο, τη στήριξη σε περίπτωση που δεν θα υπάρχει αυτοδυναμία.
Από την πλευρά της η Νέα Δημοκρατία, που αποτελεί ιστορικά την έκφραση της Κεντροδεξιάς, δεν έχει ιδιαίτερο λόγο να ανησυχεί αφού αποκτά μια «δεξαμενή» στα αριστερά της.
Αυτός που θα πρέπει να ανησυχεί είναι ο ΛΑ.ΟΣ., ο οποίος δεν θα μπορεί πλέον να εμφανίζεται ως ρυθμιστής αλλά για να επιβιώσει θα αναγκασθεί να πάρει σκληρές θέσεις οι οποίες θα τον οδηγήσουν εκεί από όπου ξεκίνησε. Στο δεξιό άκρο του γραμμικού άξονα Αριστεράς- Δεξιάς.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου