Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με την Κεντροδεξιά και συμπεριφέρεται σαν να είναι Αριστερά του μεσοπολέμου.
Ξύλινος λόγος, αντιφιλελεύθερη στον πυρήνα του πολιτικού της λόγου ρητορική, και φυσικά ο λαός-κατά το πελάτης- έχει πάντα δίκιο.
Να είναι ένα μετατραυματικό σύνδρομο, που έχει τις ρίζες του στον εμφύλιο;
Μήπως τύψεις γιατί αισθάνεται ότι συμπεριφέρθηκε βίαια κατά της Αριστεράς;
Τι φταίει άραγε και η ελληνική Κεντροδεξιά δεν μπορεί να ανατρέψει νοοτροπίες και αντιλήψεις που την ταυτίζουν με τον «χωροφύλακα»;
Κατ’ αρχήν, ο μύθος που τη θέλει να παίζει πάντα τον ρόλο του κακού, μιας και η ίδια δεν φρόντισε, είτε γιατί δεν θέλησε είτε γιατί δεν μπορούσε, να απαλλαγεί από το παρελθόν της.
Άφησε τους άλλους να γράψουν την ιστορία και να την παραποιήσουν. Για τον απλούστατο λόγο ότι, οι δυνάμεις του Κέντρου και της Δεξιάς, για κάποιους λόγους, ένιωθαν τύψεις γιατί νίκησαν.
Αισθάνονται ενοχές, γιατί δεν επέτρεψαν την ...
εγκαθίδρυση λαϊκού κράτους σταλινικού τύπου. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που εκχώρησαν τα… συγγραφικά δικαιώματα στους ηττημένους. Από τότε, η ελληνική Κεντροδεξιά απολογείται γιατί δεν νικήθηκε, και γιατί η Ελλάδα εξ αιτίας της παρέμεινε ελεύθερη.Προφανώς γι’ αυτούς τους λόγους έκρυψε τις ιδέες της, και χρησιμοποιώντας αριστερή ρητορική θεώρησε ότι θα κερδίσει τη συμπάθεια και την αποδοχή της κοινωνίας.
Γι’ αυτό δεν απέκτησε ποτέ πρόσβαση στα ΜΜΕ, αφού άφησε τους Αριστερούς να την ερμηνεύουν και ενίοτε να προβάλουν αυτό που δεν ήταν.
Πούλησε τη ψυχή της και την ιδεολογία της στην ψευτοδιανόηση, και σήμερα τρέχει πίσω από την Αριστερά μπας και μαζέψει κάποια ψίχουλα προοδευτισμού.
Γι’ αυτό και είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου η Αριστερά κυριαρχεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας. Παντού, στην καλλιτεχνική έκφραση, στα γράμματα ακόμη και στον τρόπο σκέψης.
Μόνο στην αγορά δεν μπόρεσε η Αριστερά να κυριαρχήσει, γιατί η εκεί η ελευθερία είναι ανίκητη, σαν τους φυσικούς νόμους.
Και τι βλέπουμε σήμερα; Την Κεντροδεξιά να υπονομεύει τον κυριότερο σύμμαχό της με προτάσεις και θέσεις που προκαλούν σύγχυση στη μεσαία τάξη και στις δυνάμεις της αγοράς.
Αν δεν γίνει αντιληπτό από το σύνολο της Κεντροδεξιάς ότι, αυτή η παραίτηση οδηγεί στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού εκκρεμούς, τότε δεν θα αργήσουν ακραία στοιχεία να διεκδικήσουν ρόλο και θέση, επιβάλλοντας τις ιδέες τους μέσα στη Κεντροδεξιά.
Αυτό θέλει πραγματικά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά;
ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Οι απόψεις που εκφράζει το κείμενο έχουν ειπωθεί επανειλημμένα και αποτελούν πλέον κατα την γνώμη μου στερεότυπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα υφίσταται, στο βαθμό που η κεντροδεξιά αδυνατεί εν πολλοίς να βρει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα καταφεύγοντας είτε σε αρτηριοσκληρωτικές φανφάρες του δήθεν συντηρητικού παρελθόντος, είτε σε λαϊκιστικές μπαρούφες, όπως οι ανάλογες του αριστερού χώρου.
Ο μόνος, ο οποίος επιχείρησε να δώσει μια νέα μορφή, νέο περιεχόμενο και ουσιαστικό προσανατολισμό στον κεντροδεξιό χώρο, ήταν ο Κώστας Καραμανλής ο νεώτερος, έμπροσθεν του οποίου υποκλείνομαι. Το νέο φαινόμενο που δημιούργησε μπορεί να χαρακτηριστεί ως "Καραμανλισμός" και είχε αρκετές προϋποθέσεις ώστε να μπορεί να συσπειρώσει σε ουσιαστική βάση μεγάλο τμήμα του Ελληνικού λαού. Έχοντας φορτώσει όμως στον μεγαλοιώδη Κώστα όλο το κομματικό σκυλολόϊ, του φανερούς και κρυφούς σαμποτέρ, τα βλήματα, τα βαρίδια, τα λαμόγια και υποθάλπτοντας την πολιτική του τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια του, επιχείρησαν όχι μόνο την πτώση του, αλλά να μπει και ταφόπετρα στο φαινόμενο του Καραμανλισμού.
Προσωπικά δεν ανήκω στην κεντροδεξιά, είμαι Καραμανλικός. Αυτό το φαινόμενο έχει τις προϋποθέσεις να αγκαλιάσει ευρύτερους πολιτικούς χώρους και κοινωνικά στρώματα. Εάν κάποια στιγμή αποφασίσει ο Καραμανλής να προχωρήσει, είμαι βέβαιος ότι αυτό θα το πράξει στα πλαίσια ξεκαθαρισμού των δυνάμεων και το μπλοκ που θα τον στηρίξει θα είναι ως ένα βαθμό διαφορετικό από το περελθόν. Εάν κρίνει ότι δεν θέλει να προχωρήσει, η αποφασή του πρέπει να είναι σεβαστή. Θα οικοδομήσουμε όμως άλλοι στο θεμέλιο που αυτός έριξε. Διότι πέραν του ότι αυτός ήτο ο μόνος τίμιος Πρωθυπουργός κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, μας πρόσφερε όραμα και τον ευγνωμωνούμε γι αυτό.