Προτού αρχίσει κανείς να περιορίζει ασφυκτικά τις λειτουργικές δαπάνες (ή πιο σωστά, τις σπατάλες) των νοσοκομείων, ελέγχει πρώτα την επιστημονική ποιότητα και τη διαχειριστική ικανότητα των διοικητών των εν λόγω ιδρυμάτων.
Αλλιώς, είναι σα να προσπαθεί να γεμίσει τον πίθο των Δαναΐδων.
Επʼ αυτού, από τα 170 περίπου διοικητικά στελέχη που διορίστηκαν εσχάτως να διοικήσουν τα νοσοκομεία, και που κληρονόμησε ως… προίκα ο νυν υπουργός, μόλις το 1/3 διαθέτει προσόντα αναλόγων σπουδών, ενώ μεταξύ αυτών, συναντάμε συνταξιούχους φιλόλογους, ηλεκτρολόγους, διαιτολόγους, ακόμα και ναυπηγούς…
Σαφέστατα λοιπόν οι σπατάλες (και όχι οι δαπάνες) πρέπει να κοπούν με το μαχαίρι (104 εκατομμύρια μαθαίνουμε ότι πλήρωσε το ελληνικό δημόσιο για τηλέφωνα…), αρκεί να μη μπερδέψουμε το αναγκαίο με το περιττό, και μπούμε στη λογική του κλεισίματος νοσηλευτικών μονάδων. Η μείωση των παραγγελιών των απαραίτητων νοσοκομειακών υλικών, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και την εξοικονόμηση χρημάτων, αλλά μας παραπέμπει στο πείραμα του Χότζα, όταν, εκεί που νόμισε ότι έμαθε το γάιδαρό του να ζει χωρίς φαΐ, τον βρήκε πεθαμένο… Οι λίστες αναμονής στα χειρουργεία μεγαλώνουν ελλείψει υλικών, ανοίγοντας έτι περεταίρω την όρεξη σε επίορκους φακελοεισπράκτορες…
Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό, και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Εξάλλου, δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο το ΕΣΥ θα πρέπει να είναι κερδοφόρο. Το κράτος υποχρεούται να εισπράττει και να διαχειρίζεται ορθολογικά τα έσοδά του, δικαιολογώντας το σκοπό για τον οποίο υπάρχει ως θεσμός. Ξεχνάμε άραγε ότι το κοινωνικό κράτος είναι ο θεμέλιος λίθος του σοσιαλισμού, τον οποίο συνεχίζει να πρεσβεύει το κόμμα που διαχειρίζεται την εξουσία; Εκτός κι αν κάτι έχει αλλάξει σε επίπεδο καταστατικού και μου διαφεύγει…
Εν κατακλείδι, η δημόσια δωρεάν υγεία εκτός από δικαίωμα είναι και καθολική απαίτηση, τόσο των πολιτών, όσο και του συνόλου των νοσηλευτών και ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί όταν τεθεί εν αμφιβόλω από την οποιαδήποτε κυβέρνηση το αποτολμήσει.
Ο Αριστείδης Δάγλας είναι πρόεδρος της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ
Στην περίπτωση του ΕΣΥ συμφωνώ στον στόχο περιορισμού της σπατάλης. Όχι όμως σε άλλους τομείς. Εάν περισταλεί η σπατάλη γενικώς, θα μείνουμε χωρίς κυβέρνηση, χωρίς νταβατζήδες, χωρίς ΜΜΕ, χωρίς εξοπλιστικά προγράμματα και τελικά χωρίς συμμάχους. Άσε που θα μας υποβιβάσουν κι άλλο οι οργανισμοί αξιολόγησης, οι οποίοι ελέγχονται από τους δανειστάς μας κι άντε μετά να πείσεις τον Πάγκαλο, ότι εάν φάει μια μερίδα λιγότερο, αυτό λέγεται περιστολή σπατάλης.
ΑπάντησηΔιαγραφή