Aυτός που έφτιαξε τον κανόνα είναι πρωτίστως η αιτία για τα λεφτά που χάθηκαν, τα λεφτά που φαγώθηκαν και τα ελλείμματα που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση.
Η δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου, «μαζί τα φάγαμε», είναι μια καλή ευκαιρία για να ανοίξει η πραγματική συζήτηση και για το τι έγινε και για το τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από τα αδιέξοδα.
Δείχνει ότι το πολιτικό προσωπικό είναι αμετανόητο, συνεχίζει να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συνέβη.
Συνεχίζει να δικαιολογεί το ίδιο κράτος, αυτό που βουλιάζει και αυτό που ζητάει από αυτούς που δεν φταίνε να (ξανά)πληρώσουν.
Η δήλωση του κ. Πάγκαλου αντιμετωπίστηκε με οργή από μέρος των συναδέλφων και από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.
Έγιναν αναλύσεις ακόμα και στο «πόθεν έσχες» του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, για να αποδεχτεί ότι οι πολιτικοί έχουν κερδίσει πολύ περισσότερα από την πλειοψηφία των ...
πολιτών.Όμως αυτό ακριβώς εξυπηρετεί τον έμπειρο Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος ξέρει πότε μιλάει και τι λέει.
Διότι, αν η συζήτηση στραφεί στο ποιος έφαγε τα περισσότερα, τότε ο κ. Πάγκαλος έχει δίκαιο.
Πρώτον, γιατί τελικώς η ευθύνη επιμερίζεται.
Μπορεί οι πολιτικοί να βγήκαν κερδισμένοι αλλά και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας βγήκε κερδισμένη.
Δεύτερον, γιατί πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς που τελικώς ευνοήθηκαν θα ήθελαν να πάρουν μέρος στη μεγάλη μοιρασιά, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Αν αυτή είναι η συζήτηση (ποιος έφαγε λιγότερα ή περισσότερα), ο έμπειρος πολιτικός έχει απόλυτα δίκαιο.
Το σύστημα της τελευταίας 35ετίας μοίρασε χρήματα, μοίρασε διορισμούς, έκανε ρουσφέτια, έγιναν έργα.
Πολλοί ωφελήθηκαν είτε άμεσα είτε έμμεσα, νομίμως ή με παρανομίες.
Συμπέρασμα: Όλοι φταίμε ή, πιο απλά, «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Είναι όμως αυτό το θέμα;
Οι κανόνες της διαφθοράς και της σπατάλης
Το «καράβι» βουλιάζει γιατί επί 35 χρόνια πορεύεται με συγκεκριμένους κανόνες για το πώς μαζεύεται το χρήμα και πώς μοιράζεται, κανόνες που καθορίζουν τους όρους του «παιχνιδιού» της οικονομίας.
Τους κανόνες τους έφτιαξαν οι πολιτικοί – στην εποχή μας το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο μετέχει και ο κ. Πάγκαλος από την αρχή της ίδρυσής του.
• Η πολεοδομική νομοθεσία της χώρας αποτελείται από 18.500 σελίδες. Εκεί μέσα βρίσκονται όλα τα «παράθυρα» για «μαύρο» χρήμα, για «λάδωμα», για υπερβάσεις και αυθαιρεσίες κάθε είδους.
• Η φορολογική νομοθεσία είναι ένα χάος που οδηγεί στην κάτω από το τραπέζι συναλλαγή.
• Τα εκατομμύρια διορισμών ήταν η επίσημη πολιτική υπέρ του λαού.
• Η συμμετοχή των συνδικαλιστών στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ με δικαίωμα υπογραφής είναι νόμος και κανόνας στο όνομα του λαού. Κανόνας που οδήγησε στον εκμαυλισμό και στην ακύρωση του συνδικαλισμού.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα ψηφίστηκαν από μια Βουλή που ενέκρινε κάθε βράδυ δεκάδες τροπολογίες, μέσω των οποίων μοιράστηκαν δισεκατομμύρια.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης οι κυβερνήσεις πρώτα μοίραζαν το χρήμα και μετά αποφάσιζαν τι έργο θα γίνει για να δικαιολογηθεί το έξοδο. Όσο μεγάλωνε ο κύκλος εργασιών, πολλαπλασίαζε τις υπεραξίες άρα και την προμήθεια απ’ αυτές. Αυτός ήταν ο κανόνας.
Πόσα περιθώρια είχαν οι πολίτες για να ζήσουν αλλιώς;
Η κοινωνία πορεύτηκε με τον κανόνα, πορεύτηκε με αυτό που έβλεπε ο καθένας γύρω του να συμβαίνει.
Πόσο θα άντεχε ο επίδοξος «τυροπιτάς» να βλέπει γύρω του να πουλούν όλοι «τυρόπιτες» αλλά όχι κι αυτός, γιατί δεν είχε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο να του λύσει τα γραφειοκρατικά αδιέξοδα;
Πόσο θα αντέξει ο πολίτης να βλέπει να έχουν οι άλλοι αυθαίρετα και αυτός να μην μπορεί να χτίσει ούτε μάντρα;
Είναι ο κανόνας που καθορίζει τις πράξεις, είναι ο κανόνας που καθορίζει και το τι κράτος έχουμε ή ακόμα και τι κοινωνία έχουμε. Και τον κανόνα τον έφτιαξαν οι πολιτικοί.
Ναι, βεβαίως, μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο ιστορικό, κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο.
Σε μια εποχή που τα μεσαία στρώματα ζητούσαν συμμετοχή στην πολιτική αλλά και στην οικονομική ζωή. Φυσικά και δεν ξεκίνησαν όλα με ένα σκοτεινό σχέδιο, αντιθέτως ξεκίνησαν από καλές προθέσεις.
Έφυγε ο χωροφύλακας από την οικονομική και πολιτική ζωή, δόθηκε το δικαίωμα σε όλους να μπουν στο δίκτυο διανομής του πλούτου. Μόνο που όλ’ αυτά συ-νεχίστηκαν με τις… τρο-πολογίες, τα «παράθυρα» και τελικά με τα μεγάλα κόλπα, όταν άρχισαν να ρέουν και τα ευρωπαϊκά πακέτα.
Αυτός που φτιάχνει τους κανόνες έχει την ευθύνη!
Ίσως την αποκλειστική ευθύνη χωρίς επιμερισμούς.
Η «λυπητερή»
Το επιχείρημα του κ. Πάγκαλου για να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει πώς φτάσαμε στα δύσκολα δεν πρέπει να πάει χαμένο με εύκολες οργισμένες απαντήσεις κατά του αντιπροέδρου. Γιατί, αν το αποδεχτούμε, τότε η συζήτηση για το πρόσφατο παρελθόν και τις αιτίες του «ναυαγίου» πρέπει να κλείσει. Ο κ. Πάγκαλος άνοιξε μια συζήτηση χρήσιμη για το επόμενο διάστημα. Ποιος και πώς θα πληρώσει τη «λυπητερή» για τα όσα έγιναν; Πώς θα προκύψει ανάπτυξη με συνεχείς φόρους;
Αν παρακολουθήσουμε το συμπέρασμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, τότε τη «λυπητερή» θα την πληρώσουν οι ασθενέστεροι αφού και αυτοί έχουν ωφεληθεί.
Το πολιτι-κό συμπέρασμα του κ. Πάγκαλου απεικονίζεται στα φορολογικά μέτρα του κ. Παπακωνσταντίνου.
Όσοι βρίσκονται εντός συνόρων και έχουν και τα λεφτά τους ή τη μικρή επιχείρησή τους εδώ καλούνται να πληρώσουν.
Οι άλλοι, αυτοί που πραγματικά έχουν ωφεληθεί, που έχουν βγάλει το χρήμα εκτός συνόρων ή αφήνουν τις επιχειρήσεις να βουλιάξουν, δεν πρόκειται να πληρώσουν για τα όσα συνέβησαν.
Το επιχείρημα του κ. Πάγκαλου συνεχίζει να δικαιολογεί το ίδιο κράτος, αυτό που βουλιάζει και αυτό που ζητάει από αυτούς που δεν φταίνε να (ξανα)πληρώσουν.
TOY ΣΠΥΡΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗhttp://m-epikaira.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου