Το κάστρο (συνθήκη της Λισσαβώνας) έπεσε και η Ευρώπη μεταβάλλεται σε δημοσιονομικό Νταχάου, όπως από καιρό έχουμε προειδοποιήσει!
Στη χθεσινή, πρώτη ημέρα της Συνόδου Κορυφής, επετεύχθη συμφωνία για «περιορισμένες αλλαγές» της συνθήκης ώστε να επιβάλλονται κυρώσεις στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα με ελλείμματα και χρέος.
«Οι χώρες μέλη συμφώνησαν για τη σύσταση ενός μόνιμου μηχανισμού αντιμετώπισης της κρίσης στη ζώνη του ευρώ στο σύνολό της και καλούν τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να δεσμευτεί για σχετικές διαβουλεύσεις (σ.σ.: με τις χώρες της Ε.Ε.) σχετικά με περιορισμένες αλλαγές της Συνθήκης για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο».
Μάλιστα το σχέδιο βάζει και θέμα επείγοντος ως προς τις αλλαγές, αφού στο ... σχέδιο συμφωνίας προβλέπεται ότι οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών θα ξανασυζητήσουν επ’ αυτού στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου καθώς θα πρέπει «όλες οι αλλαγές να επικυρωθούν το αργότερο έως τα μέσα του 2013».
Όσο για τις ποινές, αυτές θα αφορούν σίγουρα «πρόστιμο» υπό μορφή δεσμευμένων καταθέσεων και θα επιβάλλονται σε χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα δημοσιονομικού ελλείμματος, δημόσιου χρέους, αλλά και... απώλειας ανταγωνιστικότητας. Συγκεκριμένα:
1. Ελλείμματα: Αν το έλλειμμα μιας χώρας ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ της, θα καλείται να επανέλθει στον «ίσιο δρόμο» λαμβάνοντας τα σχετικά μέτρα εντός έξι μηνών. Η διαδικασία θα ισχύει ακόμη και για τις χώρες με έλλειμμα που πλησιάζει το 3%, χωρίς καν δηλαδή να το έχει υπερβεί. Αν, μετά την παρέλευση του εξαμήνου, δεν έχει επέλθει η «συμμόρφωση», θα επιβάλλεται η οικονομική ποινή με (δεσμευμένες καταθέσεις).
Οι καταθέσεις αυτές εκ μέρους των χωρών αρχικά θα είναι έντοκες, ύστερα άτοκες, ενώ αργότερα, αν η «συμμόρφωση» δεν επιτευχθεί για μεγάλο διάστημα, το ποσό του προστίμου θα χάνεται για τη χώρα που το κατέβαλε και θα το μοιράζονται οι χώρες που τηρούν το σύμφωνο σταθερότητας.
Αν δηλαδή μια χώρα όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία, εκ των πραγμάτων ελλειμματικές προς όφελος των πλεονασμάτων της Γερμανίας (λόγω επιπέδου των οικονομιών τους και λόγω του ευρώ), δεν συμμορφωθούν με το κριτήριο αυτό, θα βλέπουν τα ωραία τους λεφτάκια να μπαίνουν στα γερμανικά ταμεία ανοίγοντας κι άλλο τη δεδομένη ψαλίδα μεταξύ τους!
2. Χρέος: Οικονομικού τύπου ποινές θα επιβάλλονται και στις χώρες με δημόσιο χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ τους. Με άλλα λόγια: Η Ελλάδα, ακόμη κι αν αποδειχτεί απολύτως συνεπής με τη βαρβαρότητα του Μνημονίου που συνοδεύει τον δανεισμό από τον «μηχανισμό στήριξης» και εκπληρώσει όλους τους όρους του, σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις, θα έχει χρέος στο 150% του ΑΕΠ της.
Τότε, λοιπόν, αντί της... «επιβράβευσης», την οποία υποτίθεται ότι επιζητεί η κυβέρνηση με τη μορφή της... «επιμήκυνσης αποπληρωμής του χρέους», θα μας περιμένουν βαρύτατες κυρώσεις και μια εις το διηνεκές... επιμήκυνση του ευρω-πέους με τη μορφή μιας μόνιμης επιτήρησης.
Με άλλα λόγια η απόφαση της κυβέρνησης για προσφυγή στον «μηχανισμό στήριξης» ύστερα από την τεχνητή κρίση χρέους, όπως συνεχώς προειδοποιούσαμε εδώ και μήνες με κίνδυνο να κατηγορηθούμε για καταστροφολογία, καταλήγει τελικά σε ένα διαρκές Μνημόνιο, το οποίο πλέον θα εφαρμόζεται χωρίς καν να χρειάζεται την έγκρισή μας.
3. Ανταγωνιστικότητα: Η δημιουργία του ευρωπαϊκού Νταχάου ολοκληρώνεται με την πρόβλεψη για κυρώσεις σε όσες χώρες χάνουν σε ανταγωνιστικότητα. Η χώρα, όταν κρίνεται ότι υστερεί, θα δέχεται συστάσεις από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και, αν δεν «συμμορφωθεί», θα υπόκειται σε οικονομικές κυρώσεις.
Αλλαγή της συνθήκης
Το κρισιμότερο στοιχείο όμως αυτής της διαδικασίας είναι η κατ’ αρχήν συμφωνία των 27 της Ε.Ε. πως θα επέλθουν τροποποιήσεις στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, η οποία δεν προέβλεπε δύο κρίσιμα – και για την Ελλάδα και για άλλες αδύναμες περιφερειακές οικονομίες – ενδεχόμενα: την ελεγχόμενη πτώχευση και την έξοδο από το ευρώ. Η δικαιολογία ήταν ότι μια συνθήκη που έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης επί μια δεκαετία δεν θα μπορούσε να αλλάξει μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Να όμως που τα πράγματα, υπό την πίεση Γερμανίας και Γαλλίας, άλλαξαν και πλέον έως το 2013 θα πρέπει η συνθήκη να έχει τροποποιηθεί ώστε να υιοθετηθεί ένας μόνιμος μηχανισμός διαχείρισης κρίσεων στην Ευρώπη. Το δε ενδιαφέρον είναι ότι αρχικά υποτίθεται πως οι νέοι κανόνες θα αφορούσαν μόνον την Ευρωζώνη. Βλέπουμε όμως ότι, παρά τις πολλές ενστάσεις, ο μηχανισμός μόνιμης επιτήρησης θα απλωθεί σε όλες της χώρες της Ε.Ε.
Το πιο σημαντικό ερώτημα, λοιπόν, είναι αν η γερμανική – πλέον και γαλλική – απαίτηση για δυνατότητα ελεγχόμενων πτωχεύσεων στο πλαίσιο της Ε.Ε. θα περιλαμβάνεται στις αλλαγές της συνθήκης. Εφ’ όσον αποφασίζεται ότι η συνθήκη αλλάζει, το πρώτο βήμα έγινε, ακόμη κι αν το προσεκτικό σχέδιο συμφωνίας του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπόι μιλάει για «περιορισμένες αλλαγές».
Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε
Ποια είναι η άποψη του πρωθυπουργού μας για όλα αυτά; Όπως δήλωσε μπαίνοντας στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, «οι κυρώσεις και η αφαίρεση ψήφου από κράτος - μέλος δεν είναι δημοκρατικά αποδεκτές». Πώς εξειδικεύεται αυτό;
Κατ’ αρχάς ότι: «Δεν έχουμε κατ' αρχήν αντίρρηση για την αλλαγή της συνθήκης της Λισσαβώνας. Πρέπει όμως να μελετήσουμε ένα μηχανισμό που σέβεται και την αυτονομία των κρατών». Με άλλα λόγια ο Γ. Παπανδρέου αποδέχεται, μαζί με όλους τους υπόλοιπους, την αλλαγή τη συνθήκης, η οποία γίνεται με μοναδικό στόχο την επιβολή της μόνιμης επιτήρησης. Και ας γνωρίζει άριστα κι ο ίδιος ότι η πρώτη υποψήφια χώρα να υποστεί τις βάρβαρες συνέπειες αυτής της αλλαγής είναι η Ελλάδα!!!
Άλλωστε, σε ό,τι αφορά στις κυρώσεις, δήλωσε ξεκάθαρα ότι τις αποδέχεται: «Υπάρχουν ήδη στη συνθήκη» και «μπορούν να ενισχυθούν».
Τι «δεν δέχεται» ο πρωθυπουργός της Ελλάδας; «Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου, επειδή υπονομεύει τη βούληση των πολιτών μας και των λαών». Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου... Τίποτε άλλο δεν τον ενόχλησε. Ούτε καν διαφοροποιήθηκε από το ενδεχόμενο να εγκριθεί η δυνατότητα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Πώς όμως να την αρνηθεί όταν επί της ουσίας την επιζητεί με τη μορφή της «επιμήκυνσης της αποπληρωμής» του χρέους των 110 δισ. ευρώ του «μηχανισμού στήριξης»;
Την άρνηση αυτού του ενδεχομένου διατύπωσε όμως ο έτερος Καππαδόκης του ελληνικού δικομματισμού Α. Σαμαράς, ύστερα από εκτός πρωτοκόλλου συνάντησή του με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χ.Β. Ρομπόι:
«Υποστήριξα με θέρμη ότι μία ελεγχόμενη πτώχευση είναι πτώχευση για τη χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες. Μπορεί να λειτουργήσει όχι ως μηχανισμός διάσωσης των αδύναμων χωρών, αλλά ως μηχανισμός που τις διαχωρίζει, τις ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, τις ισχυρότερες».
Φρόντισε όμως να διατρανώσει κι αυτός την πίστη του στη δημοσιονομική πειθαρχία – το πακέτο δηλαδή το οποίο επιχειρεί να διασφαλίσει η μόνιμη επιτήρηση με την αλλαγή της ευρωσυνθήκης – με την υποσημείωση ότι διαφωνεί με τα συνεχή περιοριστικά μέτρα. Αυτά δηλαδή που, σύμφωνα με τη σύγχρονη οικονομική θεολογία και την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών, διασφαλίζουν τη «δημοσιονομική πειθαρχία», την οποία ο Σαμαράς στηρίζει ενθέρμως. Άρτζι μπούρτζι και λουλάς...
Η πικρή αλήθεια
Ίσως η σημαντικότερη παρέμβαση των ημερών ήταν αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στο μήνυμά του για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940:
«Η χώρα μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και το πέρασμα απέναντι το οφείλουμε στους σημερινούς 18άρηδες που ξεκινούν το ταξίδι με το βάρος του χρέους στην πλάτη τους. Καλούνται να πληρώσουν έναν λογαριασμό για τον οποίο δεν έχουν καμία ευθύνη. Όσο πιο γρήγορα τους απαλλάξουμε από αυτό το άχθος, τόσο πιο γρήγορα θα ησυχάσει η συλλογική συνείδηση».
Αυτό ακριβώς, το επαχθές – και αποτέλεσμα διαφθοράς – χρέος είναι το μόνο για το οποίο αποφεύγουν να μιλούν και όσοι σήμερα μας κυβερνούν και όσοι φιλοδοξούν αύριο να μας κυβερνήσουν.
Πολύ περισσότερο δεν μιλούν με τον τρόπο του Προέδρου της Δημοκρατίας: με όρους δηλαδή απαλλαγής της χώρας από το χρέος αυτό. Επειδή όμως αυτή είναι η μόνη συζήτηση που αγγίζει τον πυρήνα του προβλήματος, πολλοί μύθοι θα καταρρεύσουν όταν επιτέλους αρχίσει. Ειδικά μάλιστα αν το θέμα το βάλει ο ελληνικός λαός πριν το θέσουν άλλοι με όρους οριστικής χρεοκοπίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου