Οι εκλογές της 7 Νοεμβρίου για την ανάδειξη νέων Περιφερειαρχών και Δημάρχων στο πλαίσιο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης του ‘’Καλλικράτη’’, αποτελούν πρόκληση και ευκαιρία για την ανάταξη του πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη μιας νέας γενεάς πολιτικών.
Οι νέοι Περιφερειακοί και Δημοτικοί άρχοντες θα κληθούν να σκύψουν στα προβλήματα του κόσμου σε τοπικό επίπεδο, προβλήματα που το Αθηνοκεντρικό κράτος δεν έπεισε ποτέ ότι μπορεί να επιλύσει.Βέβαια, πριν από την αποκαλούμενη αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση, θα έπρεπε να είχε δρομολογηθεί η διοικητική μεταρρύθμιση της Χώρας σε κεντρικό και αποκεντρωτικό επίπεδο και να επιλεγεί το σύστημα διακυβέρνησης που ταιριάζει στη Χώρα μας, μια χώρα με το μεγαλύτερο νησιωτικό χώρο της ΕΕ και πολλές ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές, αποκομμένη από τον κορμό της ΕΕ.
Αυτό φαίνεται να έγινε σε κάποιο βαθμό σε ό, τι αφορά στους Δήμους· ωστόσο, σε περιφερειακό επίπεδο το αναχρονιστικό μοντέλο Περιφερειών που δεν ανταποκρίνονται ούτε καν στο στοιχειώδες γεωγραφικό κριτήριο επιβίωσε, με αποτέλεσμα λ.χ. η Πελοπόννησος να ανήκει σε δύο Περιφέρειες.Το ερώτημα είναι τι κράτος θέλουμε; Προφανώς, μικρότερο, πιο ευέλικτο, καλύτερο, χωρίς όμως δημοκρατικό έλλειμμα, αποτέλεσμα της κρίσης του ελληνικού κοινοβουλευτικού συστήματος που οδηγεί, μεταξύ άλλων, σε πρωθυπουργική διακυβέρνηση της Χώρας, η οποία παρουσιάζει ανησυχητικές ομοιότητες με προεδρικά καθεστώτα αναπτυσσόμενων χωρών, υπό την έννοια ότι δεν υπάρχουν οργανωμένα πολιτικά κόμματα και ουσιαστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά διάφορες μορφές φέουδων.
Τα ερωτηματικά σε ό,τι αφορά στον Καλλικράτη είναι πολλά και εύλογα με κυρίαρχο αυτό των σχέσεων των εκλεγμένων περιφερειακών αρχόντων με τους βουλευτές της περιφέρειάς τους. Οι ρόλοι βέβαια είναι διακριτοί, στην πράξη όμως το παιχνίδι της εξουσίας θα είναι απρόβλεπτο.
Ωστόσο, προκειμένου να μην κατηγορηθούμε από τις δυνάμεις της “μεταρρύθμισης” ως συντηρητικοί ή αιθεροβάμονες, ας θεωρήσουμε ότι ”το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού” και ας ασχοληθούμε με την κατάσταση όπως θα διαμορφωθεί μετά την 7 Νοεμβρίου.
Σε μία περίοδο όπου η οικονομική κρίση ταλανίζει τη Χώρα μας αλλά και την Ευρώπη, που η αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δοκιμάζεται ύστερα και από τις Διευρύνσεις που σχεδόν διπλασίασαν τον αριθμό των κρατών μελών της, η Χώρα αντιμετωπίζει ακόμη οξύτερα προβλήματα. ‘Έλλειμμα αξιοπιστίας των κομμάτων της μεταπολίτευσης, δυσπιστία έναντι της πολιτικής και των πολιτικών που οδηγεί σε φαινόμενα αδιαφορίας και αποστασιοποίησης του ‘Έλληνα, κατεξοχήν ”πολιτικού όντος”, από τα πολιτικά δρώμενα. Οδεύουμε άραγε προς φαινόμενα Βαλκανιοποίησης της πολιτικής μας ζωής που οδηγούν, μεταξύ άλλων και στα τεράστια ποσοστά αποχής από τις εκλογές που γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι γείτονες μας και στην αποστασιοποίηση τους από τα κοινά;
Θα εκδηλωθούν άραγε τα φαινόμενα αυτά υπό τη μορφή αποχής στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου, για να ‘’τιμωρηθούν’’ τα κόμματα της μεταπολίτευσης για την κρίση στην οποία έχουμε οδηγηθεί και για την απόκρυψη της αλήθειας για την οικονομική κατάσταση της χώρας όλα αυτά τα χρόνια;
Η καλλιέργεια πλασματικού κλίματος ευφορίας, ο ανεξέλεγκτος εύκολος δανεισμός με τα καταναλωτικά δάνεια προς όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως εισοδημάτων που στην ουσία τους παγίδεψαν, η λήψη μέτρων για την ενίσχυση της αγοράς νέων αυτοκινήτων, σαν να είχε η χώρα μας αυτοκινητοβιομηχανία, που διόγκωσαν το έλλειμμα πριν από τις τελευταίες εκλογές, δηλώσεις προηγούμενων πολιτικών ηγεσιών ότι η χώρα μας παρέμεινε αλώβητη από την κρίση και ότι το τραπεζικό μας σύστημα είναι ισχυρό, ενώ βρισκόταν σε κατάσταση ομηρίας για να καλύπτει με τα αποθεματικά του το συνεχώς διογκούμενο έλλειμμα και βέβαια προεκλογικές δηλώσεις ότι υπάρχουν χρήματα για αναδιανομή σε όλους, όλα τα προαναφερόμενα, σε συνδυασμό και με την αλόγιστη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, είναι κάποια από τα καίρια ερωτήματα που προβληματίζουν κάθε Έλληνα πολίτη. Πώς είναι δυνατόν αυτοί που είναι στο πηδάλιο της Χώρας ή που περιμένουν ανυπόμονα να το αναλάβουν να μη γνωρίζουν τι διαχειρίζονται ή τι θα παραλάβουν;
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να επικρατήσει δικαίως, σε κάποιο βαθμό, η αντίληψη στον κόσμο ότι επειδή οι πολιτικές ηγεσίες δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τα κοινά λόγω ανικανότητας ή αδιαφορίας, ήρθαν οι ξένοι, η Τρόικα δηλαδή, να αναλάβουν το πηδάλιο της Χώρας για να μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο, όμως, με άκρη του τούνελ που δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα.
Οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί, οι κομματικοί καρεκλοκένταυροι, και η αποδυναμωμένη δημόσια διοίκηση που θα δοκιμαστεί ακόμη περισσότερο λόγω της μείωσης των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων και κυρίως των ικανών που θα στραφούν προς τον ιδιωτικό τομέα (άλλο φαινόμενο βαλκανιοποίησης) οδηγούν τους πολίτες στη λογική ‘’ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’ και επιτείνουν τα φαινόμενα που επισημάνθηκαν παραπάνω.
Επειδή όμως ‘’η ελπίδα πεθαίνει τελευταία’’, ο Θεός της Ελλάδας, ‘’συν Αθηνά και χείρα κίνει’’ βέβαια, και οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών που πρέπει να αφυπνισθούν πριν να είναι αργά, καλούνται να παρέμβουν ενεργά και συντονισμένα. Το μήνυμα που θα πρέπει να εκπέμψουμε είναι ότι η πολιτική χρειάζεται εφεξής: τεχνοκράτες πολιτικούς, κυρίως λόγω του ότι οι σημαντικότερες αποφάσεις παίρνονται στις Βρυξέλλες, περιορισμό στον αριθμό των θητειών βουλευτή στη Βουλή και στον αριθμό των βουλευτών του Κοινοβουλίου, αύξηση του αριθμού των βουλευτών που επιλέγονται αριστίνδην και, στην πλειοψηφία, εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς. Ο αντίλογος είναι, πώς είναι δυνατόν οι βουλευτές να συμφωνήσουν για συνταγματική αναθεώρηση που αντιστρατεύεται το ‘’ μη θίγεται τα κακώς ευ κείμενα’’, τα συμφέροντα δηλαδή ενός κατ’ επάγγελμα πολιτικού; Και η απάντηση ‘’μόνο αν αυτό είναι καθολική επιταγή της κοινωνίας’’. ‘Ήρθε άραγε ‘’το πλήρωμα του χρόνου’’;
Να προσθέσουμε ακόμη ότι το κακώς νοούμενο ‘’πολιτικό κόστος’’ δεν συμβιβάζεται με την αντιμετώπιση της κρίσης, για να μην πούμε ότι έχει συμβάλει στη δημιουργία της. Η αξιοκρατία είναι επιταγή των καιρών, όπως επίσης και η καταπολέμηση του νεποτισμού, ώστε αυτοί που έχουν καταξιωθεί στην κοινωνία να έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν ανιδιοτελώς για κάποιο χρονικό διάστημα στα κοινά και μετά την ηθική ικανοποίηση που θα εισπράξουν να επιστρέψει ο καθένας στο δικό του μετερίζι και να δώσουν τη σκυτάλη σε άλλους, ικανούς και ενθουσιώδεις. Η αναπαλαίωση με φθαρμένα υλικά δεν οδηγεί πουθενά.
Το διακύβευμα του Καλλικράτη είναι λοιπόν να επιλεγούν οι ικανοί, οι νέοι, όχι αναγκαστικά ηλικιακά, οι άφθαρτοι, αυτοί που έχουν καταξιωθεί στον εργασιακό τους χώρο και στη κοινωνία, αυτοί που δεν είναι δέσμιοι’ των κομμάτων τους. Δεν είναι διακύβευμα αναμέτρησης των κομμάτων και των δυνάμεών τους, αλλά διακύβευμα ανασύνταξης και ανάδειξης των υγιών δυνάμεων της Χώρας. Η αυτοδιοίκηση οφείλει όχι μόνο να φαίνεται αλλά και να είναι υπερκομματική. Οι διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης. ΟΙ αιρετοί άρχοντες θα κληθούν να διαχειριστούν τα κονδύλια της ΕΕ, να αυξήσουν την απορροφητικότητα που είναι εξαιρετικά χαμηλή (ενώ μας περιμένουν σχεδόν 25 δις ευρώ), να προσφέρουν το όραμα που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος και όλοι μαζί να συστρατευθούν εκπέμποντας το νέο μήνυμα από τη βάση. Αυτή είναι η πρόκληση. Άλλως, ο κίνδυνος είναι η σημαντική αυτή, ίσως πρόωρη μεταρρύθμιση, να εκφυλιστεί σε ένα παραφθαρμένο κεντρικό μοντέλο σε τοπικό επίπεδο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΕΜΛΗΣ
Ο Γιώργος Κρεμλής είναι ανώτατο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου