«Αν την ζωή σου χάλασες εδώ/σ’ όλη τη γη την χάλασες» Μού δειχνε κάποτε η κυρία Συμέλα τα δυο πολύτιμα πράγματα που διάλεξαν οι γονείς της να σώσουν, όταν οι άνεμοι της προσφυγιάς τους πήραν απ’ την Πόντο:
Τα στέφανα και μια εικόνα της Παναγιάς από το εικονοστάσι.
Αυτά τους ακολούθησαν στη νέα τους ζωή, αυτά διάλεξαν να μην αφήσουν πίσω σκλαβωμένα.
Τώρα τα παιδιά της πετάν το εικόνισμα στα αζήτητα κι ακολουθώντας, όπως νομίζουν, τα λιθαράκια της μνήμης, προστρέχουν να... προσκυνήσουν την σκλαβωμένη Παναγιά. Συλλείτουργο;
Με την άδεια του φονιά και του γενοκτόνου, προεξάρχοντος ενός ιερουργού που όρισε σκοπό του να ανασυστήσει το ποίμνιο του όχι απαρνούμενος την τουρκική του ταυτότητα αλλά ποδηγετώντας το ποίμνιο στην τουρκική (ή την νεο-οθωμανική) ταυτότητα, με το ιδεολόγημα ενός οικουμενισμού που αντιμετωπίζει την έκπτωση του έθνους με φυγή προς τα πίσω, στο πορφυρό της εκπεσούσης αυτοκρατορίας και του κατά κόσμον διαδόχου της, του κυρίου Νταβούτογλου.
Δεν υπάρχει επιστροφή.
Ο λαός που τραγούδησε «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι» ήταν οι απόγονοι του βασιλιά – στρατιώτη που προτίμησε την θυσία στην πύλη του Ρωμανού απαντώντας στον κατακτητή «ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Ήταν ο λαός του Μακρυγιάννη και του Βελουχιώτη, ήταν ο λαός που πάψαμε να είμαστε μέσα στο ενύπνιον της μέθεξης στην επαγγελία της παγκοσμιοποίησης. Ήταν αυτό που πρέπει να γίνουμε αν θέλουμε να επιβιώσουμε συλλογικά σ’ αυτούς τους καιρούς των αγριμιών. Σ’ αυτές τις πέτρες που μας γέννησαν πριν η παλίρροια της ιστορίας μας απλώσει στην καθ’ ημάς οικουμένη, πριν η φυρονεριά της μας ξεβράσει τσακισμένους από το ’22 και το ’74. Σ’ αυτές που μαζέψαμε ότι μπορέσουμε να σώσουμε και σήμερα το προσφέρουμε ανερυθρίαστα ως γη και ύδωρ στον Ευρωπαίο, τον Τούρκο και τον Ισραηλινό.
Η λατρευτική σύναξη του γένους τέλειωσε βίαια στην Μεγάλη Εκκλησία, το 1453. Η επανάληψη της ιστορίας με σημερινούς όρους δεν μπορεί παρά να είναι (μία ακόμα) τραγωδία, δίχως καν το μεγαλείο του μαρμαρωμένου βασιλιά.
Ας κρατήσουμε την μνήμη αμόλυντη από τις σειρήνες της «εφικτής επιστροφής» (με την καταβολή βεβαίως του αντίστοιχου τιμήματος). Είτε αυτό είναι το εισιτήριο στην τουρκική τουριστική βιομηχανία είτε (απείρως σημαντικότερο) την ακόμα πιο σφιχτή πρόσδεση στον θαυμαστό νεο-οθωμανικό «συμπατριωτισμό» στον οποίο μας καλεί το χαλιφάτο αγκαλιά με το πατριαρχείο.
Συγγραφέας:
Θανάσης Τζιούμπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου