Τελικά, πτωχεύει ή όχι η Ελλάδα;

Απαντήσεις και ερωτήσεις για το πολυσυζητημένο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης χρέους της ελληνική οικονομίας 

Έχουν περάσει λιγότερο από πέντε μήνες από την ανακοίνωση ότι η χώρα μας θα δεχθεί την οικονομική βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους της και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και επίσης δεν έχει κλείσει ούτε εξάμηνο από το μπαράζ των διεθνών δημοσιευμάτων που επικαλούνταν έγκυρες αναλύσεις και οικονομικές μελέτες ότι η Ελλάδα οδεύει προς την πτώχευση.

Μέσα σε λίγο λοιπόν χρονικό διάστημα και ενώ ακόμα μεγάλες και... ισχυρές οικονομίες παλεύουν να βγουν από την παρατεταμένη κρίση έρχεται το ΔΝΤ, αλλά και οι Γερμανοί εταίροι μας να καθησυχάσουν τις αγορές και να ισχυριστούν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Ελλάδα με κάποιες μικρομεταρρυθμίσεις που μέχρι πριν από λίγο καιρό φάνταζαν απίθανες να συμβούν τα έχει καταφέρει και μπορεί να δέχεται και τα εύσημα.

Το μεν Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θεωρεί απίθανο το ενδεχόμενο πτώχευσης της χώρας μας σε πείσμα όλων αυτών που προέβλεπαν το ακριβώς αντίθετο πανικοβάλλοντας πολίτες και αγορές και δημιουργώντας σοβαρή κρίση εμπιστοσύνης σε καταναλωτικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Τη στιγμή, μάλιστα, που η εγχώρια αγορά είχε ανάγκη από τόνωση του ηθικού της. Όπως και να χει η ζημιά έχει ήδη γίνει το θέμα είναι τι μεσολάβησε και τελικά πόσο δίκιο είχαν όλοι αυτοί που έσπευσαν να σπείρουν τον πανικό.  Το δε Βερολίνο μάς έδωσε τα εύσημα αλλά μόνο που δεν μας  είπε για ποιο λόγο άλλαξε στάση μέσα σε τόσους λίγους μήνες.

Η απάντηση, βέβαια, είναι πολύ απλή για να είναι πιστευτή: οι μεταρρυθμίσεις και η επίδειξη συνεργασίας και διάθεσης για επιτάχυνση πολιτικών που θα οδηγήσουν τη χώρα στα ευρωπαϊκά στάνταρντ. 

Καμία αντίρρηση σαφώς και έγιναν βήματα, φυσικά και η χώρα – πολιτική ηγεσία επέδειξε με υπερβάλλοντα μάλιστα ζήλο τις προθέσεις της να συμμορφωθεί με τις επιταγές της τρόικα αγνοώντας συχνά τις επιπτώσεις. 

Απλά αυτό που αναρωτιέται κανείς είναι το εξής: θα έπρεπε το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες να επιτρέψουν πρώτα τον διασυρμό μίας χώρας μέλους λίγους μήνες μάλιστα πριν από την έναρξη της τουριστικής περιόδου προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους, δηλαδή την επαναφορά της Ελλάδας στον ίσιο δρόμο; 

 Ήταν τόσο αναγκαίο ή απλά θα ήταν πιο πιστευτό τόσο για τους πολίτες όσο και για όλους αυτούς που κερδοσκοπούσαν ή που είχαν διάθεση να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των ευρωπαϊκών οικονομιών ότι οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν βασική προτεραιότητα και δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω καθυστερήσεις και ολιγωρία;

Όποια και να ήταν η αιτία που η χώρα διασύρθηκε λίγους μήνες πριν της δώσουν τα εύσημα το βέβαιο είναι ότι η κρίση εμπιστοσύνης έχει έρθει και θα μείνει από ότι φαίνεται επί μακρόν εκτός και αν κάποιος ή κάποιοι Ευρωπαίοι εταίροι ή εγχώριοι  συνειδητοποιήσουν ότι έσοδα από μία αγορά στεγνή δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ, τουλάχιστον με βάση αυτά που ανακοινώνονται και τις μέχρι σήμερα γνωστές και αποδεδειγμένες θεωρίες οικονομικής επιστήμης. 

Άλλωστε ακόμα και στην Ισπανία τα έσοδα μπορεί να ενισχύθηκαν λόγω του αυξημένου ΦΠΑ, αλλά αναρωτιέται κανείς με ανεργία σε υψηλά επίπεδα ρεκόρ ποιος θα συνεχίσει να καταναλώνει να πληρώνει το ΦΠΑ και εν συνεχεία να αποδίδεται στο διψασμένο δημοσιονομικό προϋπολογισμό.

Το γεγονός πάντως ότι το ΔΝΤ παραδέχεται ότι οι επενδυτές έχουν υπερεκτιμήσει τον κίνδυνο χρεοκοπίας ανεπτυγμένων οικονομιών που επιβαρύνονται με χρέη σημαίνει ότι το πρόβλημα μπορεί να υπήρχε και να υφίσταται και σήμερα, αλλά μπορούσε να έχει επιλυθεί χωρίς να χρειαστεί όλη αυτή η «διαφημιστική» καμπάνια για τα κακά «παιδιά» της ευρωζώνης. 

Επομένως, συνδυαστικά πάντα μπορούμε να καταλήξουμε στο ιστορικό συμπέρασμα ότι χωρίς να χυθεί αίμα επανάσταση δεν γίνεται.  

Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το αίμα των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων ανά την Ευρώπη είναι απολύτως πολύτιμο αν επιθυμούν πραγματικά οι ιθύνοντες να σταματήσουν την αιμορραγία των οικονομιών τους προς όφελος ολόκληρης της Ευρώπης και όχι μίας μερίδας αυτής.

Της Κωνσταντίνας Δημητρούλη

VORIA.GR