Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος και λουφάρει, πατέρα;

Κάτι δεν πάει καλά. Δεν μου κάθεται. Και προσπαθώ να το ερμηνεύσω, τουλάχιστον στον εαυτό μου.

Σε μια χώρα όπου 300 νεαροί «μπαχαλάκηδες» διαλύουν το σύμπαν, και κρατάνε όμηρο ολόκληρη πρωτεύουσα κράτους της ΕΕ, για δυο συνεχείς εβδομάδες.

Σε μια χώρα όπου 100 πειραγμένοι χούλιγκαν καταστρέφουν πόλεις και χωριά, διότι δεν δόθηκε πέναλτι στην… Α.Ε.Λ., ε, λοιπόν, σε αυτή την ίδια χώρα, επελαύνει σαν στρατός κατοχής το ΔΝΤ και άλλοι διεθνείς εκτελεστές, και όμως δεν ανοίγει μύτη.

Συγνώμη δηλαδή, αλλά αν με αφορμή την άδικη και άνανδρη δολοφονία ενός αθώου 16χρονου κάηκε η Αθήνα, τότε με αφορμή την οικονομική  «δολοφονία» ενός ολόκληρου λαού, δεν θα έπρεπε να καεί και πάλι, έστω ο …
Λαγκαδάς;

Καταλαβαίνω το μούδιασμα του κόσμου, που εθισμένος επί δεκαετίες να καταπίνει αμάσητα αυτά που του προσφέρουν οι μεγαλοεργολάβοι των ΜΜΕ και συνδαιτυμόνες  της εξουσίας, άρχισε να πιστεύει πως «καλά μας κάνουν». Καταλαβαίνω την απογοήτευση των παλιών αγωνιστών, που έχοντας ζήσει δεκάδες μεγαλειώδεις πορείες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τα ΜΑΤ κλπ. αναρωτιούνται: «Άξιζε άραγε; Έγινε τίποτα; Αφού οι ίδιοι πάλι κυβερνάνε».

Καταλαβαίνω τα ιδιοτελή κομματόσκυλα, που προκειμένου να πιάσουν καρέκλα ή να φάνε από καμιά «γρηγοράδα», είναι έτοιμα να συμμαχήσουν και με τον Εωσφόρο.

Καταλαβαίνω τους νεαρούς εικοσάρηδες, που έχουν φτύσει παντελώς το όλο πολιτικό μας σύστημα, κρίνοντας πως όλοι ίδιοι είναι, και ασχολούμενοι με άλλα θέματα, δικά τους (π.χ. κατεβάζοντας μουσική στο iPod,  παρακολουθώντας βιντεάκια στο youTube, ακούγοντας Τσαλίκη, κλπ) στρέφουν τη πλάτη τους στα κοινά.

Καταλαβαίνω το παιχνίδι των δήθεν δημοσιογράφων, που μάλλον παράγοντες είναι ή θέλουν να γίνουν, και όχι ρεπόρτερ.

Καταλαβαίνω τον μέσο οικογενειάρχη, που παρόλο που στενάζει από τις περικοπές μισθών και τις αυξήσεις των πάντων, διστάζει να αναμετρηθεί με την εξουσία, φοβούμενος όχι μόνο για  τη δουλειά του, αλλά και για αυτή την ίδια την σωματική του ακεραιότητα, αλλά και  των παιδιών του.

Τα καταλαβαίνω όλα αυτά.

Αλλά ρε παιδιά, να μας δουλεύουν και από επάνω; Οι «αντιεξουσιαστές» της εξουσίας, με τα ρόλεξ και τη Μπλακγουότερ; Με τα ιδιόκτητα μέγαρα στη σκιά της Ακρόπολης; Μήπως μας έχουν υπνωτίσει; Και δεν μιλάω μόνο για τη Πετρούλα και τα μεσημεριανάδικα. Μήπως όντως μας ψεκάζουν τίποτα; Μήπως τα chemtrails δεν είναι παραμύθια του Λιακόπουλου, και είναι για το  καλό μας; Μήπως αυτός είναι τελικά ο σοσιαλισμός;

Δεν μπορεί. Έχω δει διαδηλώσεις με αφορμή παν το επιστητό. Έχω δει μαζική πορεία φοιτητών με αίτημα το «δικαίωμα στην αντιγραφή». Έχω δει συγκρούσεις πολεμικού τύπου, με βαριά τραυματίες, διότι ακυρώθηκε γκολ του Παρίδη. Έχω δει πολλά. Αυτό όμως που βλέπω σήμερα, με οδηγεί αλλού. Μήπως τελικά έχουν δίκιο οι σώφρονες που μας κυβερνούν; Μήπως έφταιγα εγώ για το χάλι των δημοσιονομικών μας; Μήπως ο μπαμπάς μου, που  στράγγιξε τα ταμεία με την σύνταξη του ΙΚΑ που εισπράττει; Μήπως ο λαός είναι αυτός που αποτελεί τον εχθρό του έθνους; Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι.

Αύριο θα πάω στο καπάνι να βρω κανένα στυλιάρι ή κανένα από εκείνα τα παλιά τα καμτσίκια. Μπορεί να πάω και σε κανένα sex shop να αγοράσω ροζ μαστίγιο. Όχι για τους κυβερνώντες. Ούτε για να αυτομαστιγωθώ. Όχι. Θα πάω να δείρω τον …μπαμπά μου. Και όχι γιατί φταίει που απομυζά το κράτος με τη σύνταξή του. Ούτε γιατί ακόμη (μα το Θεό) ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Αλλά επειδή με μεγάλωσε μαλάκα, και επειδή όταν έπρεπε, δεν μου έμαθε πώς να γίνω και εγώ λαμόγιο, ή έστω παράγοντας.

Αν το είχε κάνει, σήμερα Κυριακή μπορεί και να τον πήγαινα για ψάρι, με το ολοκαίνουργιο Καγιέν. Τώρα όμως, απλά θα του τις βρέξω.

Ας πρόσεχε.

Strange Attractor