Οκτώ μήνες χρειάστηκαν για να αυτοκτονήσει η Κυβέρνηση Καραμανλή και εννέα για να γίνει η Ελλάδα απολύτως εξαρτημένη από τον ξένο παράγοντα, με Κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου.
Όσο και να ψάξουμε δεν πρόκειται να βρούμε ανάλογο ιστορικό κονιορτοποίησης πολιτικού συστήματος... .... παρόμοιο με αυτό που συνέβη στην Ελλάδα.
Ένα σύστημα που μετά την μεταπολίτευση έμοιαζε ατσάλινο φρούριο.
Ξαφνικά καταλάβαμε όλοι ότι ο γρανιτένιος ογκόλιθος κρατιόταν με σάλιο, ενώ τα σκάνδαλα, τα ψέματα και οι καθημερινά αποκαλυπτόμενοι παραλογισμοί, είναι σίγουρα περισσότερο οδυνηροί από όσα έχουν καταγγελθεί.
Οι ελπίδες για δήθεν καλύτερες μέρες εξανεμίστηκαν.
Τα λόγια για αναβάθμιση της καθημερινότητας έγιναν «αξεπέραστη φιλοσοφία». Και όλα αυτά γιατί τα δυο μεγάλα κόμματα εμφανίζονται σαν συνεχιστής το ένα του άλλου ως να θέλουν να επικυρώσουν την οριακή ολοκλήρωση του δημοκρατικού αλλά ήδη χειραφετημένου συστήματος.
Η απόλυτη εξουσία του όποιου κόμματος δεν εξυπηρετεί πλέον τον υπέρτατο σκοπό της κοινωνίας μας. Γιατί απλά ουδείς μπορεί να αποδεχτεί τον απόλυτο κυνισμό και την βλακεία των ξεθωριασμένων κομματικών στελεχών.
Η κοινωνία χρειάζεται νέα, φρέσκα, διαφορετικά νοήματα.
Θέλει η πολιτική να είναι διαυγής και η οποία να προβληματίζεται πάνω στους θεσμούς και να έχει ενδεχομένως βασικό στόχο τον ουσιαστικό μετασχηματισμό τους.
Τελικά μόνο ένα τέτοιο κόμμα θα μπορέσει πλέον να είναι πειστικό. Ο θάνατος των δυο μονομάχων ήταν αναμενόμενος αλλά ταυτόχρονα και αναγκαίος όπως άλλωστε και στην ρωμαϊκή αρένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου