Σαν τρελό φορτηγό σε τρελή χώρα

Σ’ αυτή τη χώρα ή από εξαγγελία μέτρων θα βρεθείς να κοιτάς τα ραδίκια ανάποδα ή από απεργία των φορτηγατζήδων.
Και δεν αναφέρομαι στις στάσεις εργασίας διαφόρων κλάδων, γιατί εκεί ο θάνατος δεν είναι αιφνίδιος.
Είναι αργός και βασανιστικός που μέχρι και ο Άγιος Πέτρος σκέφτεται να παρέμβει λόγω των καθυστερήσεων στις αφίξεις.
Τέλος πάντων η ζωή στην Ελλάδα έχει εδώ και πολλά χρόνια κριθεί ‘παράνομη και καταχρηστική’, αλλά όπως συμβαίνει και με τις απεργίες, καμία κυβέρνηση δεν αποφασίζει να εφαρμόσει το νόμο.
Κοιτάξτε τι συνέβη με τους οδηγούς των...
φορτηγών.
Δικαίως ή αδίκως, σχετική σημασία έχει για τους υπόλοιπους που δεν είναι ιδιοκτήτες φορτηγών, αποφάσισαν να τραβήξουν χειρόφρενο.
Και όμως είναι φυσικό επέλεξαν τη χρονική περίοδο που όλοι έφευγαν για διακοπές.

Το κράτος που είναι σε διακοπές διαρκείας παρακολουθούσε, κι εμείς πανικόβλητοι τρέχαμε να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ.

Και σ’ αυτό το σημείο η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Δεν πρόλαβαν οι οδηγοί να μας εξιστορήσουν την ηρωική τους απόφαση, και αμέσως άρχισαν να σχηματίζονται ουρές εκατοντάδων μέτρων στα βενζινάδικα.
Εδώ έχουμε την απόλυτη επιβεβαίωση της θεωρίας του μακαρίτη του Παβλόφ.
Μακάρι να επιδεικνύαμε τα ίδια αντανακλαστικά και σε άλλες περιπτώσεις.

Για παράδειγμα δεν είδα ποτέ να βγούμε στους δρόμους με τα ΙΧ για να διαμαρτυρηθούμε για τα θύματα της τρομοκρατίας. 

Για τη βενζίνη όμως βγαίνουμε. 

Όπως είμαι σίγουρος ότι αν το Πίρι Ρέις φτάσει να κάνει έρευνες ανοιχτά του Πειραιά, τότε αλλοίμονο στα ράφια των σούπερ μάρκετ…

ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ,