Ανεξιχνίαστοι αι βουλαί το κυρίου Παπανδρέου, ο οποίος έχει ξεσαλώσει τώρα τελευταία μεταρρυθμιστικά, ακόμα και σοσιαλιστικά, με τις δηλώσεις του.
Πάνε αυτά που ξέραμε για τα σκληρά και άδικα μέτρα, για τη συμπόνια προς τα θύματα του Μνημονίου και την αλληλεγγύη προς τους απεργούς, για τον Τιτανικό και τη μειωμένη εθνική κυριαρχία.
Τώρα νέος άνεμος πνέει στα πανιά του πρωθυπουργού. Την έχει δει μέγας μεταρρυθμιστής;
Του είπαν οι κοινωνούντες τον λόγο της τρόικας ότι δεν μπορεί να κρύβεται συνεχώς πίσω της;
Αποφάνθηκαν οι επικοινωνιολόγοι της συμφοράς μας ότι καλό είναι να καλλιεργήσει την αισιοδοξία στον λαό Του, που καταγράφεται ως καταθλιπτικά απαισιόδοξος στις δημοσκοπήσεις -ακόμα πιο απαισιόδοξος και από τους...
Λετονούς;Η απάντηση θα δοθεί από την Ιστορία, αν και η πιο συμπαθής εκδοχή είναι η πρώτη: ο Παπανδρέου φαντασιώνεται τον Λούθηρο της καθ’ ημάς κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής μεταρρύθμισης, η οποία θα φέρει….
εφεξής το δικό του όνομα και όχι το όνομα οποιουδήποτε γραφειοκράτη του ΔΝΤ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΠΑΝΤΩΣ ότι ξεσάλωσε, ξεσάλωσε.
ΠΑΝΤΩΣ ότι ξεσάλωσε, ξεσάλωσε.
Είπε προχτές στο υπουργικό συμβούλιο όχι μόνο ότι κατάφερε να σώσει τη χώρα, αλλά κι ότι τώρα συνεχίζει ένα έργο αλλαγών και ανατροπών. Όχι μόνο ότι κατόρθωσε αυτό το ακατόρθωτο, αλλά κι ότι ταυτόχρονα μ’ αυτό το ακατόρθωτο κατόρθωσε και το άλλο ακατόρθωτο, να αρχίσει να αλλάζει την Ελλάδα.
Ότι διέπραξε την επανάσταση του αυτονόητου, που είχε ανάγκη η χώρα. Ότι ανακτούμε και πάλι, και αυτό ήταν και μέριμνά μας από το 1974 ως Κίνημα, την ανεξαρτησία μας ως χώρα. Και ότι -προσέξτε παρακαλώ το ξεσάλωμα που λέγαμε- αυτά τα οποία κάνει δεν είναι λόγω Μνημονίου. Ναι, ναι, έτσι είπε.
Το έτριψε κανονικά μάλιστα στα μούτρα όλων, αλλά κυρίως των δημοσιογράφων και των υπουργών του: Μπορεί το Μνημόνιο να έχει πτυχές που περιόρισαν τις κινήσεις μας, αλλά οι μεγάλες αλλαγές που κάνουμε δεν είναι λόγω του Μνημονίου. Θέλω να το τονίσω αυτό, γιατί πολλές φορές είναι εύκολο είτε κι εμείς να συρθούμε, είτε και η δημοσιογραφία να σύρεται σε αυτή τη λογική και να μπούμε σε μια παθητική στάση, που συνοψίζεται στην έκφραση «εφόσον το λέει το Μνημόνιο, αυτό κάνουμε».
ΟΡΙΣΤΕ που τον είχαμε παρεξηγήσει. Δεν κάνει ό,τι κάνει επειδή το λέει το Μνημόνιο. Δικές του είναι οι μεγάλες αλλαγές ποιες δεν διευκρινίζει, αλλά δεν θα μαλώσουμε γι’ αυτό. Θέλει τις περικοπές στις συντάξεις, στους μισθούς, στα επιδόματα ανεργίας; Δικές του όλες. Θέλει τις μεγάλες αλλαγές στον δείκτη της ανεργίας, στον δείκτη της φτώχειας, στον δείκτη του πληθωρισμού, στο εργασιακό καθεστώς, στο ασφαλιστικό καθεστώς; Δικές του κι αυτές. Αφού το λέει, εμείς θα κάνουμε τον καμπόσο και θα τις φορτώσουμε στο ΔΝΤ, όπως παρασύρονται και κάνουν ορισμένοι;
ΑΝ ΕΙΝΑΙ όμως έτσι, τότε πραγματικά έχουν γίνει μεγάλα, σχεδόν αξιοθαύμαστα, βήματα προς την ανεξαρτησία μας ως χώρα. Και πρέπει ταχύτατα να αποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ την αλήθεια, διότι δεν μπορεί τη μια μέρα να κλαίει ο κάθε Λοβέρδος, ο κάθε Παπουτσής, ο κάθε Ρέππας και η κάθε Αθηνά Δρέττα -άσε τους δημοσιογράφους- υποστηρίζοντας ψευδώς ότι η τρόικα λύνει και δένει στα υπουργεία και μόνο σε βασανιστήρια δεν τους υποβάλλει και την άλλη να διακηρύσσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ότι αυτά είναι παραμύθια. Κι ότι είναι δικές Του κι όχι της τρόικας οι σχετικές μεταρρυθμίσεις! Κι όποιος θέλει να κλάψει, ας κλάψει.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ βέβαια και να γελάσει κανείς με όλα αυτά, όπως και με τον ύμνο του στην επικαιρότητα του σοσιαλισμού, τον οποίο επέλεξε να εκφωνήσει εκτός Ελλάδος. Θα μπορούσε κάποιος, καθώς μπήκε από σήμερα κι ο Αύγουστος κι αρχίζουν τα μπάνια του λαού -άλλο ανέκδοτο κι αυτό εν μέσω παπανδρεϊκών μεταρρυθμίσεων-, να τον πάρει στην πλάκα. Είναι για τέτοια όμως η εποχή; Τέλος πάντων, αφού και πολύ σοβαρά δεν μπορεί να τον πάρει κανείς, ας αρκεστούμε σε κάτι ενδιάμεσο. Μια και την έχει δει Λούθηρος, δεν πρέπει να προβληματιστούν και οι δικοί του μαζί με όλους τους άλλους, μήπως τα καταφέρει ακόμα καλύτερα από τον μακαρίτη; Μήπως δηλαδή μετατρέψει όλους τους Έλληνες σε διαμαρτυρόμενους; Φαίνεται ικανός πάντως…
ΟΡΙΣΤΕ που τον είχαμε παρεξηγήσει. Δεν κάνει ό,τι κάνει επειδή το λέει το Μνημόνιο. Δικές του είναι οι μεγάλες αλλαγές ποιες δεν διευκρινίζει, αλλά δεν θα μαλώσουμε γι’ αυτό. Θέλει τις περικοπές στις συντάξεις, στους μισθούς, στα επιδόματα ανεργίας; Δικές του όλες. Θέλει τις μεγάλες αλλαγές στον δείκτη της ανεργίας, στον δείκτη της φτώχειας, στον δείκτη του πληθωρισμού, στο εργασιακό καθεστώς, στο ασφαλιστικό καθεστώς; Δικές του κι αυτές. Αφού το λέει, εμείς θα κάνουμε τον καμπόσο και θα τις φορτώσουμε στο ΔΝΤ, όπως παρασύρονται και κάνουν ορισμένοι;
ΑΝ ΕΙΝΑΙ όμως έτσι, τότε πραγματικά έχουν γίνει μεγάλα, σχεδόν αξιοθαύμαστα, βήματα προς την ανεξαρτησία μας ως χώρα. Και πρέπει ταχύτατα να αποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ την αλήθεια, διότι δεν μπορεί τη μια μέρα να κλαίει ο κάθε Λοβέρδος, ο κάθε Παπουτσής, ο κάθε Ρέππας και η κάθε Αθηνά Δρέττα -άσε τους δημοσιογράφους- υποστηρίζοντας ψευδώς ότι η τρόικα λύνει και δένει στα υπουργεία και μόνο σε βασανιστήρια δεν τους υποβάλλει και την άλλη να διακηρύσσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ότι αυτά είναι παραμύθια. Κι ότι είναι δικές Του κι όχι της τρόικας οι σχετικές μεταρρυθμίσεις! Κι όποιος θέλει να κλάψει, ας κλάψει.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ βέβαια και να γελάσει κανείς με όλα αυτά, όπως και με τον ύμνο του στην επικαιρότητα του σοσιαλισμού, τον οποίο επέλεξε να εκφωνήσει εκτός Ελλάδος. Θα μπορούσε κάποιος, καθώς μπήκε από σήμερα κι ο Αύγουστος κι αρχίζουν τα μπάνια του λαού -άλλο ανέκδοτο κι αυτό εν μέσω παπανδρεϊκών μεταρρυθμίσεων-, να τον πάρει στην πλάκα. Είναι για τέτοια όμως η εποχή; Τέλος πάντων, αφού και πολύ σοβαρά δεν μπορεί να τον πάρει κανείς, ας αρκεστούμε σε κάτι ενδιάμεσο. Μια και την έχει δει Λούθηρος, δεν πρέπει να προβληματιστούν και οι δικοί του μαζί με όλους τους άλλους, μήπως τα καταφέρει ακόμα καλύτερα από τον μακαρίτη; Μήπως δηλαδή μετατρέψει όλους τους Έλληνες σε διαμαρτυρόμενους; Φαίνεται ικανός πάντως…
Του Θανάση Καρτερού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου