Η αριστερά οφείλει να μην αναγνωρίσει το χρέος ως δημόσιο
Όλο και συχνότερα, σχεδόν καθημερινά το τελευταίο διάστημα, οι ιθύνοντες κύκλοι σε Ε.Ε. και ΔΝΤ όχι μόνο αποκλείουν, αλλά και αναθεματίζουν την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους!
Με ποιους τα βάζουν, αφού (κάκιστα!) κανένα κόμμα (πλην μεμονωμένων φωνών) στην αντιπολίτευση δεν προτείνει ευθέως και καθαρά την αναδιάρθρωση του χρέους;
Προφανώς οι ιθύνοντες σε Ε.Ε. και ΔΝΤ τα βάζουν με την πραγματικότητα! Ξορκίζουν την εφιαλτική οικονομικοκοινωνική πορεία της χώρας, η οποία εξελίσσεται στη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και εθνική τραγωδία, τουλάχιστον, από τον...
πόλεμο.
Κυβέρνηση και τρόικα προχώρησαν πραξικοπηματικά (καταλύοντας το σύνταγμα και τους ίδιους τους τύπους της αστικής δημοκρατίας) στη διαμόρφωση του γνωστού χρηματοδοτικού μηχανισμού Ε.Ε. - ΔΝΤ και του Μνημονίου – καλύτερα των συνεχών, όλο και χειρότερων, εναλλασσόμενων Μνημονίων! Το επίπλαστο δίλημμα που ετέθη ήταν «Μνημόνιο ή πτώχευση».
Και Μνημόνιο και «πτώχευση»!
Αυτήν την ώρα τα έχουμε και τα δύο! Και Μνημόνιο και ουσιαστική πτώχευση και χρεωκοπία της χώρας, χωρίς όμως τις όποιες «ευεργετικές» συνέπειες της «πτώχευσης», αφού, παρ' ότι χρεωκοπημένοι, πληρώνουμε κανονικότατα απίστευτα τοκοχρεωλύσια!
Και όμως, παρ' ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ελεύθερη οικονομικοκοινωνική πτώση (τα spread έχουν ξεπεράσει κάθε όριο!), οι ιθύνοντες, όπως ο αρμόδιος κοινοτικός επίτροπος Όλι Ρεν και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε όχι μόνο αποκλείουν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους αλλά και εξωραΐζουν την πορεία των οικονομικών εξελίξεων, καθησυχάζοντας για την προοπτική τους!!!
Γιατί το κάνουν; Δεν βλέπουν την τραγωδία; Το κάνουν για τους εξής αλληλένδετους λόγους:
Πρώτον: Διότι είναι συνυπεύθυνοι του εκτρώματος χρηματοδοτικός μηχανισμός συν Μνημόνιο!
Δεύτερον: Διότι, αν αποδεχθούν την αποτυχία και επομένως μοιραία την «αναδιάρθρωση», τότε αναγνωρίζουν ως αναπότρεπτα αυτά που ο κ. Όλι Ρεν καταδεικνύει ως συνέπειες της αναδιάρθρωσης: την καταστροφή της «Ευρωζώνης», αν όχι και της παγκόσμιας οικονομίας! Άλλωστε το Μνημόνιο δεν επεβλήθη για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά για να βουλιάξει, «σώζοντας» έτσι, πάνω στα ελληνικά ερείπια, την Ευρωζώνη (όπερ αδύνατον)!
Τρίτον: Διότι οι κυρίαρχοι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ τρέμουν για τα χρήματά τους! Και αναφέρομαι τόσο στα τεράστια ποσά με τα οποία έχουν δανείσει οι ευρωπαϊκές τράπεζες την Ελλάδα αλλά και στα χρήματα των κυβερνήσεων των κρατών της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ, στις οποίες, σιγά - σιγά, μεταβιβάζονται από τις τράπεζες τα ομόλογα - «σκουπίδια» του ελληνικού Δημοσίου.
Όλοι αυτοί θα «έχαναν» χρήματα από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και γι' αυτό ο κ. Σόιμπλε σπεύδει να διαβεβαιώσει αγωνιωδώς (και αφελώς) ότι οι «Έλληνες θα ξεπληρώσουν μέχρι κεραίας τα δάνειά τους»!!! Η Ελλάδα προφανώς και δεν μπορεί να αποπληρώσει κανονικά το χρέος της χωρίς να «εξοντωθεί» ο ελληνικός λαός! Μόνοι οι τόκοι του 2010 προβλέπονται, μετριοπαθέστατα, στο 25% περίπου των καθαρών εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού, ενώ τα τοκοχρεωλύσια θα ξεπεράσουν το 65% αυτών των τακτικών εσόδων! Πλήρες αδιέξοδο! Η «αναδιάρθρωση» του χρέους είναι μάλλον απίθανο να αποφευχθεί, όσο κι αν την ξορκίζουν οι ένοχοι και συνένοχοι της «νεοαποικιοκρατικής» λεηλασίας της χώρας και του ελληνικού «προτεκτοράτου»!
Το θέμα είναι για ποια αναδιάρθρωση του χρέους μιλάμε, με ποια χαρακτηριστικά, υπό την αιγίδα ποιανού θα γίνει και σε ποια προοπτική θα εντάσσεται. Γιατί μια αναγκαστική, ανώδυνη για τους πιστωτές, αναδιάρθρωση του χρέους, που θα γίνει υπό την αιγίδα και τον έλεγχο των «ληστών νεοαποικιοκρατών» της τρόικας και με την επιβολή νέων ακόμα πιο επαχθών όρων (πολύ πιο επαχθών από αυτούς του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, ο οποίος λεηλάτησε τη χώρα για δεκαετίες), θα είναι απλώς η χαριστική βολή για τον τόπο και τον ελληνικό λαό.
Ή τα τοκοχρεωλύσια ή το μέλλον του ελληνικού λαού!
Αυτήν την ώρα, στο και πέντε, η αριστερά, συμπαραταγμένη, οφείλει να αντιτάξει χωρίς μισόλογα, τολμηρά, αποφασιστικά και επιθετικά, μια εναλλακτική πρόταση για το δημόσιο χρέος, ενταγμένη σε ένα συνολικό προοδευτικό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα διεξόδου και νέας ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτό η αριστερά οφείλει:
Πρώτον: Να αρνηθεί ευθέως κάθε νομιμότητα του δημοσίου χρέους, ως χρέους του ελληνικού λαού, το οποίο πρέπει να αποπληρώσει ο εργαζόμενος κόσμος. Να υπογραμμίσει ότι δεν αναγνωρίζει αυτό το χρέος ως δημόσιο, παρά μόνο ως χρέος μιας εξωνημένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ, από το οποίο επωφελήθηκε η ίδια και όχι η ανάπτυξη και η προοπτική της χώρας.
Δεύτερον: Να διεκδικήσει ως πρώτο ελάχιστο στόχο την άμεση απεμπλοκή από το Μνημόνιο, την ακύρωση των μέτρων που έχουν ληφθεί στο πλαίσιό του, την άμεση απεμπλοκή της χώρας από την κηδεμονία της τρόικας και την, χωρίς όρους, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο μια τέτοια ρύθμιση και αναδιάρθρωσή του που θα εξυπηρετεί στοιχειωδώς το δημόσιο συμφέρον και θα δίνει «ανάσα» στη χώρα!
Μια τέτοια ρύθμιση - αναδιάρθρωση πρέπει να προβλέπει τη διαγραφή σημαντικότατου μέρους του χρέους, τη δραστική μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη διαμόρφωση ικανής περιόδου χάριτος, την επιμήκυνση των χρονικών ορίων αποπληρωμής κ.λπ. Είναι δυνατή μια τέτοια επιδίωξη; Είναι πιθανή, αν και δύσκολη!
Και η πιθανότητα να προχωρήσει γίνεται μεγαλύτερη, αν μια κυβέρνηση (της αριστεράς!), που θα την επιδιώξει, δείξει διατεθειμένη και αποφασισμένη να προχωρήσει, αν ναυαγήσει η επιδιωκόμενη αναδιαπραγμάτευση, σε χρεωστάσιο, με δυο λόγια σε αναστολή πληρωμών τοκοχρεωλυσίων ή και οριστική διακοπή πληρωμής τους! Οι τελευταίες επιλογές ασφαλώς θα είναι επώδυνες, αλλά χίλιες φορές καλύτερες και πιο ελπιδοφόρες από τη σημερινή κατάσταση!
Τρίτον: Να προωθήσει τη ριζοσπαστική ρύθμιση - αναδιάρθρωση και του υπέρογκου - ασήκωτου ιδιωτικού χρέους (400 δισ.) όσον αφορά τις πιο ευάλωτες κατηγορίες των πολιτών, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, τους πολύ μικρούς επαγγελματίες και τη μικρομεσαία αγροτιά!
Τέταρτον: Να αγωνιστεί για την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος ως θεμελιώδη προϋπόθεση προώθησης των τριών πρώτων και σχεδιασμού μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικής.
Πέμπτον: Να διεκδικήσει, με ένα πακέτο φορολογικών και ελεγκτικών μέτρων, δίκαιη και ριζοσπαστική αναδιανομή του πλούτου.
Αυτοί οι άξονες προτάσεων - διεκδικήσεων, ως μέρος και αφετηρία ενός συνολικού προγράμματος αναπτυξιακής, παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης του τόπου, μπορούν να γίνουν πεδίο συμπαράταξης όλων των αριστερών δυνάμεων, ανάπτυξης μιας μεγάλης αγωνιστικής συμμαχίας λαϊκών δυνάμεων και σημαία - ομπρέλα των προγραμματικών διεκδικήσεων και του αγώνα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.
Αυτήν την ώρα, πέρα από επιμέρους διαφορές και άγονες διαιρέσεις, η σύνολη αριστερά χρειάζεται μεγάλη τόλμη, ισχυρή αποφασιστικότητα, ειδική αίσθηση ευθύνης, βαθύτατο ριζοσπαστισμό και ανιδιοτελές ενωτικό πνεύμα! Δύσκολα; Ναι, αλλά εφικτά!!!
Από την Αυγή της Κυριακής 29.8.2010
Του Παναγιώτη Λαφαζάνη
κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ
Προφανώς οι ιθύνοντες σε Ε.Ε. και ΔΝΤ τα βάζουν με την πραγματικότητα! Ξορκίζουν την εφιαλτική οικονομικοκοινωνική πορεία της χώρας, η οποία εξελίσσεται στη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και εθνική τραγωδία, τουλάχιστον, από τον...
πόλεμο.
Κυβέρνηση και τρόικα προχώρησαν πραξικοπηματικά (καταλύοντας το σύνταγμα και τους ίδιους τους τύπους της αστικής δημοκρατίας) στη διαμόρφωση του γνωστού χρηματοδοτικού μηχανισμού Ε.Ε. - ΔΝΤ και του Μνημονίου – καλύτερα των συνεχών, όλο και χειρότερων, εναλλασσόμενων Μνημονίων! Το επίπλαστο δίλημμα που ετέθη ήταν «Μνημόνιο ή πτώχευση».
Και Μνημόνιο και «πτώχευση»!
Αυτήν την ώρα τα έχουμε και τα δύο! Και Μνημόνιο και ουσιαστική πτώχευση και χρεωκοπία της χώρας, χωρίς όμως τις όποιες «ευεργετικές» συνέπειες της «πτώχευσης», αφού, παρ' ότι χρεωκοπημένοι, πληρώνουμε κανονικότατα απίστευτα τοκοχρεωλύσια!
Και όμως, παρ' ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ελεύθερη οικονομικοκοινωνική πτώση (τα spread έχουν ξεπεράσει κάθε όριο!), οι ιθύνοντες, όπως ο αρμόδιος κοινοτικός επίτροπος Όλι Ρεν και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε όχι μόνο αποκλείουν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους αλλά και εξωραΐζουν την πορεία των οικονομικών εξελίξεων, καθησυχάζοντας για την προοπτική τους!!!
Γιατί το κάνουν; Δεν βλέπουν την τραγωδία; Το κάνουν για τους εξής αλληλένδετους λόγους:
Πρώτον: Διότι είναι συνυπεύθυνοι του εκτρώματος χρηματοδοτικός μηχανισμός συν Μνημόνιο!
Δεύτερον: Διότι, αν αποδεχθούν την αποτυχία και επομένως μοιραία την «αναδιάρθρωση», τότε αναγνωρίζουν ως αναπότρεπτα αυτά που ο κ. Όλι Ρεν καταδεικνύει ως συνέπειες της αναδιάρθρωσης: την καταστροφή της «Ευρωζώνης», αν όχι και της παγκόσμιας οικονομίας! Άλλωστε το Μνημόνιο δεν επεβλήθη για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά για να βουλιάξει, «σώζοντας» έτσι, πάνω στα ελληνικά ερείπια, την Ευρωζώνη (όπερ αδύνατον)!
Τρίτον: Διότι οι κυρίαρχοι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ τρέμουν για τα χρήματά τους! Και αναφέρομαι τόσο στα τεράστια ποσά με τα οποία έχουν δανείσει οι ευρωπαϊκές τράπεζες την Ελλάδα αλλά και στα χρήματα των κυβερνήσεων των κρατών της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ, στις οποίες, σιγά - σιγά, μεταβιβάζονται από τις τράπεζες τα ομόλογα - «σκουπίδια» του ελληνικού Δημοσίου.
Όλοι αυτοί θα «έχαναν» χρήματα από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και γι' αυτό ο κ. Σόιμπλε σπεύδει να διαβεβαιώσει αγωνιωδώς (και αφελώς) ότι οι «Έλληνες θα ξεπληρώσουν μέχρι κεραίας τα δάνειά τους»!!! Η Ελλάδα προφανώς και δεν μπορεί να αποπληρώσει κανονικά το χρέος της χωρίς να «εξοντωθεί» ο ελληνικός λαός! Μόνοι οι τόκοι του 2010 προβλέπονται, μετριοπαθέστατα, στο 25% περίπου των καθαρών εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού, ενώ τα τοκοχρεωλύσια θα ξεπεράσουν το 65% αυτών των τακτικών εσόδων! Πλήρες αδιέξοδο! Η «αναδιάρθρωση» του χρέους είναι μάλλον απίθανο να αποφευχθεί, όσο κι αν την ξορκίζουν οι ένοχοι και συνένοχοι της «νεοαποικιοκρατικής» λεηλασίας της χώρας και του ελληνικού «προτεκτοράτου»!
Το θέμα είναι για ποια αναδιάρθρωση του χρέους μιλάμε, με ποια χαρακτηριστικά, υπό την αιγίδα ποιανού θα γίνει και σε ποια προοπτική θα εντάσσεται. Γιατί μια αναγκαστική, ανώδυνη για τους πιστωτές, αναδιάρθρωση του χρέους, που θα γίνει υπό την αιγίδα και τον έλεγχο των «ληστών νεοαποικιοκρατών» της τρόικας και με την επιβολή νέων ακόμα πιο επαχθών όρων (πολύ πιο επαχθών από αυτούς του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, ο οποίος λεηλάτησε τη χώρα για δεκαετίες), θα είναι απλώς η χαριστική βολή για τον τόπο και τον ελληνικό λαό.
Ή τα τοκοχρεωλύσια ή το μέλλον του ελληνικού λαού!
Αυτήν την ώρα, στο και πέντε, η αριστερά, συμπαραταγμένη, οφείλει να αντιτάξει χωρίς μισόλογα, τολμηρά, αποφασιστικά και επιθετικά, μια εναλλακτική πρόταση για το δημόσιο χρέος, ενταγμένη σε ένα συνολικό προοδευτικό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα διεξόδου και νέας ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτό η αριστερά οφείλει:
Πρώτον: Να αρνηθεί ευθέως κάθε νομιμότητα του δημοσίου χρέους, ως χρέους του ελληνικού λαού, το οποίο πρέπει να αποπληρώσει ο εργαζόμενος κόσμος. Να υπογραμμίσει ότι δεν αναγνωρίζει αυτό το χρέος ως δημόσιο, παρά μόνο ως χρέος μιας εξωνημένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ, από το οποίο επωφελήθηκε η ίδια και όχι η ανάπτυξη και η προοπτική της χώρας.
Δεύτερον: Να διεκδικήσει ως πρώτο ελάχιστο στόχο την άμεση απεμπλοκή από το Μνημόνιο, την ακύρωση των μέτρων που έχουν ληφθεί στο πλαίσιό του, την άμεση απεμπλοκή της χώρας από την κηδεμονία της τρόικας και την, χωρίς όρους, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο μια τέτοια ρύθμιση και αναδιάρθρωσή του που θα εξυπηρετεί στοιχειωδώς το δημόσιο συμφέρον και θα δίνει «ανάσα» στη χώρα!
Μια τέτοια ρύθμιση - αναδιάρθρωση πρέπει να προβλέπει τη διαγραφή σημαντικότατου μέρους του χρέους, τη δραστική μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη διαμόρφωση ικανής περιόδου χάριτος, την επιμήκυνση των χρονικών ορίων αποπληρωμής κ.λπ. Είναι δυνατή μια τέτοια επιδίωξη; Είναι πιθανή, αν και δύσκολη!
Και η πιθανότητα να προχωρήσει γίνεται μεγαλύτερη, αν μια κυβέρνηση (της αριστεράς!), που θα την επιδιώξει, δείξει διατεθειμένη και αποφασισμένη να προχωρήσει, αν ναυαγήσει η επιδιωκόμενη αναδιαπραγμάτευση, σε χρεωστάσιο, με δυο λόγια σε αναστολή πληρωμών τοκοχρεωλυσίων ή και οριστική διακοπή πληρωμής τους! Οι τελευταίες επιλογές ασφαλώς θα είναι επώδυνες, αλλά χίλιες φορές καλύτερες και πιο ελπιδοφόρες από τη σημερινή κατάσταση!
Τρίτον: Να προωθήσει τη ριζοσπαστική ρύθμιση - αναδιάρθρωση και του υπέρογκου - ασήκωτου ιδιωτικού χρέους (400 δισ.) όσον αφορά τις πιο ευάλωτες κατηγορίες των πολιτών, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, τους πολύ μικρούς επαγγελματίες και τη μικρομεσαία αγροτιά!
Τέταρτον: Να αγωνιστεί για την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος ως θεμελιώδη προϋπόθεση προώθησης των τριών πρώτων και σχεδιασμού μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικής.
Πέμπτον: Να διεκδικήσει, με ένα πακέτο φορολογικών και ελεγκτικών μέτρων, δίκαιη και ριζοσπαστική αναδιανομή του πλούτου.
Αυτοί οι άξονες προτάσεων - διεκδικήσεων, ως μέρος και αφετηρία ενός συνολικού προγράμματος αναπτυξιακής, παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης του τόπου, μπορούν να γίνουν πεδίο συμπαράταξης όλων των αριστερών δυνάμεων, ανάπτυξης μιας μεγάλης αγωνιστικής συμμαχίας λαϊκών δυνάμεων και σημαία - ομπρέλα των προγραμματικών διεκδικήσεων και του αγώνα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.
Αυτήν την ώρα, πέρα από επιμέρους διαφορές και άγονες διαιρέσεις, η σύνολη αριστερά χρειάζεται μεγάλη τόλμη, ισχυρή αποφασιστικότητα, ειδική αίσθηση ευθύνης, βαθύτατο ριζοσπαστισμό και ανιδιοτελές ενωτικό πνεύμα! Δύσκολα; Ναι, αλλά εφικτά!!!
Από την Αυγή της Κυριακής 29.8.2010
Του Παναγιώτη Λαφαζάνη
κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου