Οι πρώην δημοσιογράφοι και η δημοκρατία

ποστ νο. 209 (δεν έχω τίτλο)

Παρακολουθώντας τα πράγματα από μια απόσταση τις τελευταίες μέρες, έμαθα ένα σωρό πράγματα. 

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε μάχη με τις απειράριθμες ελληνικές συντεχνίες, που αντιδρούν λυσσωδώς στην πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της χώρας. 

Αυτός έχει φορέσει το κοστουμάκι της κοινής λογικής που θα εξυγιάνει την αγορά και θα επαναφέρει το ομολογουμένως χαμένο μέτρο. 

Η αριστερά τρέχει πανικόβλητη υποστηρίζοντας τη μία συντεχνία μετά την άλλη, τον ένα προνομιούχο μετά τον άλλο. 

Τα Μέσα εξηγούν στο κοινό και τους καταναλωτές της δημοκρατίας, την αναγκαιότητα και το ορθόν των αλλαγών. Απ’ τη μεριά τους, οι πολίτες στέλνουν sms στους ραδιοφωνικούς ...

σταθμούς, βρίζοντας ανάλογα την εβδομάδα και την απεργία, τους λιμενεργάτες, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και τους ιδιοκτήτες φορτηγών.

Οι απεργίες όλων αυτών των συμπαθών τάξεων, δεν έχουν ως υπόβαθρο κάποια δίκαια ή κοινώς αποδεκτά αιτήματα, αλλά ζητούν να συνεχίσουν στην προηγούμενη κατάσταση, άσχετα ποιά ήταν αυτή. Οι υπόλοιποι, περιμένουν τη σειρά τους να απεργήσουν, τη σειρά τους να βγάλουν τα κομπιουτεράκια, τη σειρά τους να επιβιώσουν. Περιμένουν στη στάση ιδρώνοντας. Το μετρό συνεχίζει να κινείται χωρίς a/c και με αραιωμένα δρομολόγια. Τα μελτέμια αναβλήθηκαν μέχρι νεωτέρας. Η υγρασία κολλάει πάνω στα πουκάμισα.

***

Όλο το νόημα βρίσκεται στον θερινό παρουσιαστή ειδήσεων του MEGA. Ο τρόπος που μιλάει, ειρωνεύεται, απευθύνεται στους εκάστοτε συνομιλητές του είναι ενδεικτικός. Ο Λιάρος δεν είναι παρουσιαστής ειδήσεων. Υπάρχει στα σαλόνια μας, για να μιλήσει εξ ονόματος όλων. Υπάρχει κάτω απ’ το άσπρο σεμεδάκι της θείας μου, για να επισημάνει σε αυστηρούς τόνους στους απεργούς τα προβλήματα που δημιουργούν στον τουρισμό.

Υπάρχει στο πλάι του βόμβου του a/c για να βάλει επιτέλους στη θέση τους, τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τον αναποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό. Υπάρχει στις οθόνες μας, για να μας μαλώσει που δεν προχωράμε όσο γρήγορα πρέπει στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Οι παρουσιαστές γεννήθηκαν και ήρθαν εδώ τον Αύγουστο του 2010 για να πουν στους δικηγόρους, τους συμβολαιογράφους και τους φορτηγατζήδες, ότι από δω και πέρα θα πρέπει να τελειώνουμε με τις στρεβλώσεις.

***

Οι παρουσιαστές και τα παραθυρένια πλάσματα δεξιά κι αριστερά τους όμως, δεν είναι οι ομιλούσες κεφαλές της κυβέρνησης ή κάποιου καναλάρχη. Δεν κάνουν τη δουλειά κάποιου εθνικού εργολάβου, δεν προσπαθούν να υπερασπιστούν τον εργοδότη τους. Αυτό θα ήταν ένα απλό φαινόμενο. Θα το κατανοούσαμε, θα το εξηγούσαμε και θα αντιμετωπίζαμε (αν και όπως μπορούσαμε τέλος πάντων). Διαβάζω και βρίσκω εξαιρετικό τον τρόπο που το θέτει η R. Adler: “Journalists see themselves as a class apart”. (Ειδικά αφού μιλάμε για την τηλεόραση μάλιστα, θα άλλαζα λίγο τη φράση, χρησιμοποιώντας την πρόταση του M. Deuze και θα έλεγα οι media workers). 

Στο ελληνικό χάος, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει μια νέα και εντελώς ξεχωριστή τάξη. Όλοι αυτοί, που παλιά αποκαλούνταν δημοσιογράφοι, δεν στηρίζουν κάποια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη ή κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα. Αντίθετα έχουν αναλάβει το ρόλο του εγγυητή της τάξης και της κανονικότητας. Παρέχουν το ιδεολογικό υπόβαθρο για την εμπέδωση και προώθηση ορισμένων συνθηκών. 

Οι πρώην δημοσιογράφοι, μοιάζει να μην ταυτίζονται ούτε με τις ελίτ για τις οποίες εργάζονται, ούτε με τον μεσοαστό που βλέπει στις ειδήσεις το μακρινό κακό που χτυπάει τον κόσμο κάπου σε κάποιο σημείο με δύσκολη προφορά και θολά σύνορα (πχ. Κυψέλη). Μοιάζει να θεωρούν τους εαυτούς τους, α class apart, τα πιο αγαπημένα παιδιά ενός πολύπλοκου οικονομικού συστήματος, που βρίσκεται σε αναβρασμό, αναζητώντας τρόπους περαιτέρω εξέλιξης. Με άλλα λόγια αυτό που παρακολουθούμε εμβρόντητοι κάθε βράδυ στις 8, δεν είναι βλέμματα και ρεπορτάζ, αλλά γενναία δείγματα της πιο ωμής δύναμης. Είναι η εξουσία στην πιο καθαρή της μορφή.

***

Μία απ’ τις κυρίαρχες επιτυχίες της τάξης αυτής είναι ότι αλλάζει τον κόσμο, αλλάζοντας τις λέξεις (δικαιώνοντας έτσι με ένα διαστροφικό τρόπο τον Μαλαρμέ). Ήδη η λέξη δημοκρατία έχει ένα εντελώς καινούριο νόημα. Ένα νόημα που συναντούν οι πολίτες μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Στο μεταξύ διάστημα, τα Μέσα δεν θα πληροφορήσουν μόνο, αλλά θα λύσουν και τα προβλήματα. Δε θα ενημερώσουν, αλλά θα δημιουργήσουν και συμμαχίες κατά της ακρίβειας. Θα επικοινωνήσουν live με τον υπεύθυνο της δημόσιας υπηρεσίας. Θα παίξουν το ρόλο του δικτύου κοινωνικής προστασίας. 

Δημοκρατία αποκαλείται το πολίτευμα στο οποίο ο πολίτης συμμετέχει στα κοινά με τη μεσολάβηση του τηλεφωνικού κέντρου του σκάι. 

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα, στο οποίο επαναπροσδιορίστηκε η έννοια της συμμετοχής και, είμαστε τυχεροί, στοιχίζει μόνο 1,10€/ λεπτό.

Στείλε σκατά, κενό και το όνομα σου στο 14870 και δε θα χρειαστεί να αποφασίσεις για τίποτα πια.

http://tovytio.wordpress.com/2010/08/05/209/