Μάνατζερ ή μανδαρίνοι;

Το περιστατικό που ακολουθεί είναι πραγματικό.  

Αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη επιχείρηση την οποία θα χαρακτήριζε κανείς πρότυπο. 

Για δώδεκα χρόνια που δραστηριοποιείται στον κλάδο της δεν έχει παραβάσεις, είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της προς τις δημόσιες αρχές και προς το προσωπικό της. 

Ειδικά προς το ΙΚΑ καταβάλει κάθε μήνα ως ασφαλιστικές εισφορές, περίπου είκοσι χιλιάδων ευρώ. Χωρίς ποτέ να καθυστερήσει, ούτε για μια μέρα.

Υπό κανονικές συνθήκες η πολιτεία μια τέτοια επιχείρηση, θα έπρεπε να την επιβραβεύει, τουλάχιστον με την προθυμία των υπάλληλων της να διεκπεραιώσουν τις τρέχουσες υποθέσεις της. 

Συνέβη το αντίθετο.

Ένας υπάλληλος από το ...

λογιστήριο της επιχείρησης πήγε πρόσφατα στο ΙΚΑ της περιοχής για να ζητήσει ασφαλιστική ενημερότητα προκειμένου να διευθετήσει κάποια υπόθεση. Πήγε με την άνεση του συνεπούς στις υποχρεώσεις του. Αλλά με έκπληξη διαπίστωσε ότι η βεβαίωση που ζητούσε δεν μπορούσε να εκδοθεί. Γιατί «το κομπιούτερ έβγαλε» ότι οφείλει στο ΙΚΑ «ένα υπόλοιπο» σαράντα ένα ευρώ (αριθμός: 41).

Ήταν προφανές ότι επρόκειτο για κάποιους λογιστικούς συμψηφισμούς, άλλωστε το ποσό ήταν ασήμαντο. Φυσικά ο άνθρωπος δεν είχε καμιά αντίρρηση το καταβάλει. Αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να ακολουθήσει μια χρονοβόρα διαδικασία που τον έβγαζε από τις προθεσμίες του. Γι' αυτό πρότεινε να του δώσουν τη βεβαίωση και την επομένη να τακτοποιήσει την εκκρεμότητα των 41 ευρώ. 

Ήταν στη διακριτική ευχέρεια του διευθυντή του υποκαταστήματος να επιλύσει αυτό το «μέγα» πρόβλημα. 

Κι όμως δεν το έλυσε.

Με απόλυτο τρόπο επέμενε ότι δεν πρόκειται να χορηγήσει την ασφαλιστική ενημερότητα προτού τακτοποιηθεί η οφειλή, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για το πρόβλημα που συνεπάγονταν η καθυστέρηση. 

Μια επιχείρηση που έχει καταβάλει ως τώρα πάνω από τρία εκατομμύρια ευρώ, δεν είχε «πρόσωπο» για να πάρει το χαρτί που της χρειάζονταν, για 41 μόλις ευρώ, τα οποία ούτως η άλλως θα κατέβαλε. 

Ένας ανώτερος δημόσιος υπάλληλος δεν έπαιρνε την ευθύνη να «ρισκάρει» ένα ασήμαντο ποσό, προκειμένου να εξυπηρετήσει έναν μεγάλο και αξιόπιστο πελάτη, ενώ είχε τον τρόπο να το κάνει. Οχυρωμένος πίσω από τυπικότητες, υπέβαλε σε ταλαιπωρία μια υγιή επιχείρηση, με την υπεροψία του μανδαρίνου.

Το δίδαγμα από αυτή την ιστορία είναι ότι δεν αρκεί να ξέρουμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.  

Πρέπει να ξέρουμε και ποιοι είναι. 

Και πρέπει να αποφασίσουμε ότι αυτοί που αναλαμβάνουν διευθυντικές θέσεις πρέπει να επιλύουν απλά ζητήματα μάνατζμεντ. 

Υπάρχουν για να βρίσκουν λύσεις, όχι για ν διογκώνουν τα προβλήματα.

Τα διευθυντικά στελέχη σ’ ένα σύγχρονο κράτος, δεν αντιμετωπίζουν τους πολίτες με ευθυνοφοβία, ούτε επικαλούνται με το παραμικρό αραχνιασμένες εγκυκλίους. 

Για να κατέχουν διευθυντική θέση πρέπει να έχουν κρίση, να παίρνουν πρωτοβουλία και να διευθετούν εκκρεμότητες με νοοτροπία μάνατζερ. 

Αλλιώς είναι σπαστικοί γραφειοκράτες που έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

του Γιώργου Λακόπουλου