Τα μπάνια της κρίσης

της Calpicon Ltd

Η Calpicon Ltd. έχει σα βάση της μια παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη. «Και ποιον ενδιαφέρει αυτό;» θα ρωτήσεις καλέ μου αναγνώστη. Μα εσένα, για να σε βάλει στο πνεύμα του σημερινού κειμένου μου.

Η ζωή στην επαρχία έχει τις ιδιαιτερότητές της. Πολλές. Μια απ αυτές είναι ότι ακόμα και μικρές διαφοροποιήσεις στην καθημερινότητα γίνονται εύκολα αντιληπτές. Μπορεί να μην προσδιορίζονται άμεσα, μπορεί να μην είναι μονοσήμαντα καθορισμένες, αλλά είναι ...
αντιληπτές.

Δεκαετία του '70. Όλη η πόλη το μεσημέρι στην παραλία. Μόλις κλείνανε τα μαγαζιά και πριν το μεσημεριανό φαγητό, όλοι στην παραλία. Χωρίς πολλές προετοιμασίες, χωρίς στρώματα, χωρίς περιοδικά, αντηλιακά, φορητά ψυγεία με κουτάκια αναψυκτικά, καθίσματα θαλάσσης. Μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, κάτι σαν τα ρούχα της δουλειάς. Παντόφλα και πετσέτα. Για τους νεώτερους ούτε η πετσέτα ήταν απαραίτητη. Οι μαμάδες όμως με καπέλο. Και η μεταφορά, μόνο με τα πόδια! Λίγα και πανάκριβα τα αυτοκίνητα, μικρές οι αποστάσεις, δυο βήματα η θάλασσα.

Όσοι ζούσανε σε χωριά κοντά στην πόλη, ερχόντουσαν για μπάνιο καθημερινά με σχεδόν οργανωμένη εκδρομή. Κι έβλεπες και το κομμάτι που κολυμπούσε σταθερά το κάθε χωριό σα να οριοθετούσε την περιοχή του. Κάτω από το Δημαρχείο κολυμπούσε το Πέρα χωριό, δίπλα από την εκκλησία το Δώθε χωριό… Οι παραλίες τότε ήταν απλές και κατανοητές. Ούτε ξαπλώστρες, ούτε καντίνες, ούτε κοροϊδίες με «γαλάζιες σημαίες». Θάλασσα και άμμος.Τα μπάνια του λαού ήταν ένα κομμάτι της καθημερινότητας, ήταν τρόπος ζωής! Ήταν ένα διάλειμμα αναψυχής και ξεκούρασης.

Και κάπου το απομεσήμερο, όλοι πίσω στα σπίτια. Ξέπλυμα από την αλμύρα με το λάστιχο στην αυλή του σπιτιού, φαγητό και το απόγευμα πάλι δουλειά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν την πολυτέλεια και για δεύτερο μπάνιο, απογευματινό!!!

 Και περάσανε τα χρόνια και άλλαξε η καθημερινότητά μας με το συνεχές ωράριο, τα θερινά ωράρια και όλες τις άλλες συνήθειες της δυτικής Ευρώπης που μας επιβλήθηκαν αφού ως γνωστόν «ανήκωμεν εις την δύσην», μαζί με ότι «μοντέρνο» επέβαλλε η πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης και δει της ιδιωτικής. Το μπάνιο σταμάτησε να είναι ουσιαστικά του «λαού». Απέκτησε μια ελιτίστικη σύμφωνα με το λάιφ-στάιλ λογική. Το αυτοκίνητο μπήκε στη ζωή και στο μπάνιο μας. Τώρα πια έπρεπε να πηγαίνεις σε παραλίες μακριά από την πόλη για μπάνιο. Εκεί ήταν το «must». Για το μπάνιο της οικογένειας χρειαζόταν τουλάχιστον μισή ώρα προετοιμασία. Προετοιμασία και γέμισμα ψυγείου, σάντουιτς, ντύσιμο, καπέλα, αντηλιακά με διάφορους βαθμούς προστασίας, ξαπλώστρες, πετσέτες και κόντρα πετσέτες, περιοδικά, βιβλία για τους πιο σοφιστικέ, κουβαδάκια, φορητή παιχνιδομηχανή, ομπρέλα… Και αφού ψηνόσουν με τις ώρες στον ήλιο, επιστροφή στο σπίτι. Κατάκοπος…

Μέχρι που το μπάνιο έγινε αγγαρεία. Όσο είχες μικρά παιδιά πήγαινες, από υποχρέωση, για τα παιδιά και μόνο. Μετά, στη χάση και τη φέξη. Και οι παραλίες μέσα στην πόλη; Έρημες! Ελάχιστοι έως καθόλου. Μόνο κάποιο γέροι που έτσι έμαθαν και οι οικονομικοί μετανάστες μέχρι να αποκτήσουν μεταφορικό μέσο για να αρχίσουν κι αυτοί τα μπάνια τους στις must παραλίες.

Ε, λοιπόν αυτό το καλοκαίρι παρατηρώ ότι σιγά σιγά οι παραλίες μέσα στην πόλη ξαναγεμίζουν. Βλέπω την οικογένεια να ξεκινά όπως τον παλιό καλό καιρό για μπάνιο. Όχι για μετακόμιση, για μπάνιο. Βλέπω πιτσιρικάδες με μαγιό και παντόφλα, βλέπω πολλά από το παρελθόν. Φυσικά όλα είναι προσαρμοσμένα στη σημερινή εποχή, έχουν «εκσυγχρονιστεί». Λογικό. Η βασική ιδέα όμως για το μπάνιο του λαού ξαναγυρνά στις ρίζες της. Το μπάνιο ξαναγίνεται δειλά δειλά μέρος της καθημερινής ζωής του επαρχιώτη…

Αυτή την εντύπωση σχηματίζω τελευταία. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Δεν ξέρω αν αυτή η αναγκαστική επιστροφή, λόγω κρίσης και ΔΝΤ, σε παλιότερες ξεχασμένες καθημερινές αξίες είναι δείγμα προσαρμογής ή κατάντιας… Οι έρευνες μας έδειξαν ότι το 60% των Ελλήνων δεν έκανε διακοπές όπως τις εννοούσε παλαιότερα. Αυτό ακόμα δεν ξέρω αν είναι προσγείωση στην πραγματικότητα ή επιστροφή σε μία εποχή που είχαμε αφήσει πίσω μας. Ισως φταίει που έχουν αρχίσει να ατονούν και τα χρώματα γύρω μας και βλέπουμε τα πάντα σαν παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Για την ώρα πάντως εμένα μου αρέσει. Μου αρέσει γιατί βλέπω αχνά να ξαναζωντανεύει ο τρόπος ζωής των παιδικών μου αναμνήσεων και αισθάνομαι την αύρα από τη μαγεία εκείνης της εποχής. Μου αρέσει αν και μπορεί εσκεμμένα να εθελοτυφλώ. Μπορεί να θέλω να φέρω πίσω όχι τον τρόπο ζωής, αλλά την ξεχασμένη μου νιότη. Μπορεί και όχι...

Σταματώ το γράψιμο και φεύγω για μια βουτιά. Έτσι απλά.