Τα θαύματα μόλις τελείωσαν… ζήτω τα θαύματα!

Όταν η πολιτική εξαφανίζεται από τον κοινωνικό ορίζοντα. 

Όταν ο λαός υποβαθμίζεται ως έννοια και δημοκρατική πραγματικότητα. 

Όταν το εθνικό συμφέρον υποχωρεί μπροστά στο συμφέρον του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. 

Όταν η εξελισσόμενη διαδικασία πτώχευσης της Ελλάδας βαπτίζεται σωτηρία από την πτώχευση. 

Όταν ο τέταρτος δρόμος χαράσσεται με οδοστρωτήρα για να καταλήξει στο πολιτικό κενό. 

Τότε είναι βέβαιο ότι η χώρα ολόκληρη βιώνει την περιδίνηση εντός μιας χυδαίας πολιτικής κουλτούρας που καταλήγει στην μοιρολατρία, με τεχνοκρατικό όμως προσωπείο. 
Είναι η στιγμή που ζητείται και προπαγανδίζεται το «θαύμα», για την έξοδο μας από την κρίση, από αυτούς που πέτυχαν το απόλυτο …
θαύμα: την καταστροφή μιας χώρας και μιας κοινωνίας που είχε όλες τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στη Νέα Ευρώπη, μετά το 1990.

Τα θαύματα μας τελείωσαν! Για την ακρίβεια μόλις τελείωσαν, μαζί με τους καραγκιόζηδες θαυματοποιούς. «Θαύμα» θα μπορούσε να θεωρηθεί η μετεξέλιξη ενός κράτους της ευρωζώνης σε προβληματική, διεθνώς, επιχείρηση, με εξευτελισμένα ομόλογα και ανύπαρκτο κύρος, την οποία μάλιστα το καθεστώς κατεδαφίζει αυτή την περίοδο για να δομηθούν στη θέση της…άλλες μπίζνες. Ως «θαύμα» φαντάζει η ηρωοποίηση των θυμάτων (Ελλήνων) που εμφανίζονται ως μαζοχιστές, ή μύστες αποκρουστικών δογμάτων, που πρέπει να «πονέσουν» για να κερδίσουν την σωτηρία των …αγορών. Αυτά τα «θαύματα» πέτυχε το καθεστώς μέχρι τώρα. Από εδώ μάλιστα και εμπρός, μας καλεί να συνεχίσουμε τα θαύματα, ακολουθώντας πειθήνια τους θαυματοποιούς που το ίδιο κατασκεύασε. Τώρα το προσδοκώμενο θαύμα λαμβάνει την μορφή ανατροπής του προηγούμενου «θαύματος», μέσω της μετάνοιας και της αποδοχής της τιμωρίας, ώστε λυτρωμένοι από τις αμαρτίες μας να εκκινήσουμε για άλλες πολιτείες…τεταρτοκοσμικές!

Ενώ ζούμε το «θαύμα» της φτωχοποίησης της μέχρι χθες «ισχυρής Ελλάδας», τα όργανα του καθεστώτος ζητούν να κάνουμε ένα νέο έπος. Να αιμοδοτήσουμε την προβληματική επιχείρησή τους, Ελλάς, ώστε να «κοινωνικοποιηθούν» τα ελλείμματα και τα χρέη της και μόλις αυτό επισυμβεί να την παραδώσουμε υγιή στους πρώην και παντοτινούς ιδιοκτήτες και διευθυντές της: Στους μετόχους της, δανειστές. Στους νταβάδες της. Στο πολιτικό προσωπικό της.

Το νέο θαύμα, δηλαδή, το οποίο αυτή τη φορά καλείται να πραγματοποιήσει ο ελληνικός λαός, δίνει έμφαση στην εξυγίανση της προβληματικής επιχείρησης-Ελλάς. Τώρα που το «θαύμα» της «ισχυρής Ελλάδας» ολοκληρώθηκε, με την φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, ζήτω το νέο θαύμα: το θαύμα της αναγέννησης της επιχείρησης-Ελλάς! Μόνον που σε αυτή την επιχείρηση μέτοχος στα κέρδη δεν θα είναι ο λαός, αλλά αυτοί που πτώχευσαν την «επιχείρηση»: πολιτικοί, μεταπράτες, νταβάδες και κυρίως όσοι υπεξαιρούν καθημερινά ελληνικό πλούτο μέσω της διαχείρισης του χρέους της χώρας.

Μας ζητούν λοιπόν να …κάνουμε το θαύμα μας και να τους σώσουμε, τώρα που το δικό τους «θαύμα» ολοκληρώθηκε. Τώρα που έβγαλαν από την πραγματική οικονομία ένα τεράστιο ποσό - πλουτίζοντας με προκαπιταλιστικό μάλιστα τρόπο - για να συντηρηθεί το σύστημα του μονεταρισμού μέσω αντιπληθωριστικών πολιτικών, καλούμαστε να εξευτελίσουμε το επίπεδο της ζωής μας. Όχι το επίπεδο κατανάλωσης απλώς, αλλά το επίπεδο ευημερίας που είναι άλλο πράγμα. Πολύ σημαντικότερο και απολύτως κρίσιμο για την εξέλιξη των κοινωνιών.

Το νέο θαύμα λοιπόν έγκειται στην διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, για την επανασύσταση της επιχείρησης-ελληνικό κράτος, σε μια λειτουργικότερη βάση, με νεοφιλελεύθερους όρους, ασφαλώς. Οδηγούμαστε δηλαδή στην «επανίδρυση του κράτους» που επαγγέλθηκε ο Καραμανλής και πραγματοποιεί ο Παπανδρέου με όρους προβληματικής επιχείρησης. Σαν τις «προβληματικές» που επέτρεψαν (δηλαδή συνέβαλαν) να δημιουργηθούν, ενώ αργότερα χρηματοδότησαν αδρά με πόρους του ελληνικού λαού για να εξυγιανθούν δήθεν, ο θείος-Καραμανλής και κυρίως ο μπαμπάς του Γιώργου Παπανδρέου. Αν ο ελληνικός λαός γνώριζε πόσο πληρώνει …ένα κομμάτι ψωμί που τρώει και τα τούβλα που στεγάζουν την ύπαρξή του, θα είχε φρικάρει! Μα, δεν αισθάνθηκε ποτέ το πραγματικό κόστος, ίσως αντιτάξεις. Τώρα θα το αισθανθεί σωρευτικά - μαζεμένα!

Η ευημερία του ελληνικού λαού στοίχισε περισσότερο στις παραγωγικές τάξεις της χώρας σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη χώρα της λεγόμενης παλαιάς Ευρώπης. Το δημόσιο χρέος σε συνάρτηση με την διάρθρωση των εισοδημάτων και του κράτους πρόνοιας, αποτυπώνει παραστατικά μέρος μόνον αυτής της αλήθειας: ένα επιμέρους ποσοτικό τμήμα του συνολικού κόστους, στο οποίο αν πρόσθετες το ποιοτικό τμήμα θα έφριττες! Πληρώσαμε ακριβότερα από όλους τους άλλους την (στρεβλή) ανάπτυξη της χώρας, και τώρα καλούμαστε από την ηγεσία (μας) να εξοφλήσουμε τον λογαριασμό δια της φτωχοποίησης. Αυτή είναι σχηματικά η απόλυτη αλήθεια και όχι το δίλημμα «ή φτωχαίνετε ή πτωχεύουμε», που παιδαριωδώς και εκχυδαϊσμένα έθεσε ο πρωθυπουργός και προπαγανδίζει το καθεστώς, που ενθυλάκωσε το 25-30% του δημόσιου πλούτου, θέτοντας το μάλιστα έξω από τις ροές της πραγματικής οικονομίας της χώρας.

Αυτό το 25-30% καλείται σήμερα, αμέσως, να συμπληρώσει ο ελληνικός λαός, με αντίστοιχη υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου. Μόνον που συνέπεσε (σχεδιάστηκε και δεν έτυχε) η «συμπλήρωση» αυτή να γίνει σε μια άκρως προβληματική διεθνώς οικονομική περίοδο, με το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας. Οπότε σε αυτό το 25-30% προσθέστε άλλο 10% περίπου - το οποίο ούτως ή άλλως θα επωμιζόμαστε ως εσωτερική συνέπεια της διεθνούς κρίσης - για να φτάσουμε στο 35-40% μέσης πραγματικής μείωσης συνολικά των δαπανών (αξιών) που ορίζουν τους συντελεστές του κράτους ευημερίας.

Αυτό θα έχει ως συνέπεια την αντίστοιχη ποσοστιαία αύξηση (τουλάχιστον κατά 25-30%) του λεγόμενου συντελεστή Gini, στη χώρα μας. Ο συντελεστής Gini δείχνει την ανισότητα στην διανομή του πλούτου. Δείχνει την στατιστική διασπορά της οικονομικής ανισότητας σε μια χώρα κυμαινόμενος μεταξύ 0 και 1. Ε, μέσου του σύγχρονου θαύματος, που καλείται από το καθεστώς και τους ξένους να πραγματοποιήσει ο ελληνικός λαός, εκτός από την φτωχοποίηση θα πετύχουμε την αύξηση της ανισότητας κατά 25-30% περίπου, πλησιάζοντας ή και υπερβαίνοντας, ως προς τον δείκτη Gini, χώρες της Λατινικής Αμερικής και κάποιες της κεντρικής και νοτιο-ανατολικής Ασίας, αποκλίνοντας ταυτόχρονα σημαντικά από την ΕΕ. Κάπως έτσι θα δούμε και την …έξοδο από την ευρωζώνη όταν το αποφασίσει, και με τους όρους που θα το αποφασίσει, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ.

Ιδού λοιπόν, η φύση του νέου θαύματος, του νέου μύθου, τον οποίο με παιδαριώδη και αφελή τρόπο διηγούνται τα ΜΜΕ! Το ΔΝΤ, και το καθεστώς που το έφερε στα πράγματα, γνωρίζουν ότι η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας θα επιφέρει αύξηση της ανισότητας στη χώρα, από την οποία, όπως προσδοκούν, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για νέα συσσώρευση επικουρούμενη από φτηνό εργατικό δυναμικό, ώστε να εκκινήσει η ανάπτυξη, σε μια διαφορετική, πολύ χαμηλότερη βάση, φυσικά.

Τούτο είναι το μοντέλο του θαύματος, το οποίο ακόμη και στη γενικότητά του θα έπρεπε να…εξοργίζει τα δύο-τρίτα της κοινωνίας. Άσε που δεν έχει και σοβαρή εμπειρική βάση για να αναπτυχθεί, αυτή την εποχή!

Είδατε λοιπόν, που οδηγεί η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας; Στην αναδημιουργία της εθνικής αστικής τάξης της χώρας, η οποία, αν και ποτέ δεν ήταν ακριβώς «εθνική», τώρα θα είναι απολύτως… ξένη με το όποιο εθνικό και όχι απλώς λαϊκό συμφέρον. Καταλαβαίνετε τώρα τον λόγο που με οδηγεί στην συγκεκριμένη πρόταση που διακονώ για την έξοδο από την κρίση; Για μια νέα ηγεσία δομημένη σε ένα μπλοκ αντικαθεστωτικών δυνάμεων που θα αναπτύξει πολιτικές άρνησης του χρέους κλπ, κλπ…

Μην ζητήσετε να την επαναλάβω. Βαρέθηκα! Οι προτάσεις απαιτούν λόγο, ενώ τα διλήμματα απλώς συνθήματα. Αν δεν καταλαβαίνετε από… λόγο τότε θα ζήσουμε, δυστυχώς όλοι μας, οδυνηρά τις συνέπειες της διαλεκτικής των συνθημάτων που παράγει το καθεστώς, το οποίο ζητεί να πραγματοποιήσουμε οι Έλληνες ένα ακόμη…θαύμα, για να σωθεί το ίδιο.
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου