Το ερώτημα για τον Καραμανλή

Το  ερώτημα  έρχεται και επανέρχεται - ο τελευταίος που το έθεσε είναι ο Βαγγέλης Μειμαράκης.   

Γιατί δεν μιλάει ο Κώστας Καραμανλής; 

Γιατί εννιά μήνες τώρα αποφεύγει να  καταθέσει δημοσίως -αλλά και κατ' ιδίαν- τη  γνώμη του για όσα συνέβησαν από τότε που παρέδωσε την εξουσία; 

Γιατί δεν δίνει τη δική του εκδοχή σε όσα του καταλογίζουν; 

Φυσικά μόνο ο ίδιος μπορεί να δώσει απάντηση. 

Οι υπόλοιποι μπορούμε όμως να πιθανολογήσουμε τους λόγους της σιωπής του πρώην Πρωθυπουργού.

Πρώτον: δεν έχει να πει κάτι και απλώς θα δυσκολέψει τα πράγματα.

Δεύτερον: έχει να πει κάτι, αλλά δεν υπάρχει  ακροατήριο να τον ακούσει.

Τρίτον: έχει να πει, αλλά δεν ήλθε η  στιγμή να το πει.

Τέταρτο: δεν  πρέπει να μιλήσει γιατί  ο θόρυβος που θα επακολουθήσει θα  βλάψει τη χώρα.

Πέμπτο:
αυτό που έχει να πει είναι  το ισχυρό χαρτί του και το κρατάει για το τέλος.

Μπορεί να βρει κανείς μια δυο εξηγήσεις ακόμη.   

Διαλέγετε και παίρνετε.   

Πάντως  το  βέβαιο είναι ότι   έχει   λόγους  και  δεν ακολουθεί τη συνταγή των προκατόχων του  που έβγαζαν βιβλία, αγόρευαν στη Βουλή, έδιναν συνεντεύξεις και  έγραφαν άρθρα.

Ο Καραμανλής δεν είναι ερημίτης. 

Είναι εν ενεργεία βουλευτής, πηγαίνει τακτικά στο γραφείο του, συζητάει με βουλευτές, δέχεται δημοσιογράφους,  μιλάει με φίλους του. Αλλά  σε κανέναν δεν ανοίγει τα χαρτιά του. Είναι ένα αίνιγμα της πολιτικής. 

Το μόνο που αφήνει να εννοηθεί  είναι ότι  η σιωπή του είναι πολιτική στάση - όχι αδυναμία.   

Ο πρώην πρωθυπουργός  είχε καλές προθέσεις  και ήταν ειλικρινής  σ' αυτά που έλεγε.   

Αλλά  υπέκυψε στο σύνδρομο του Αννίβα. 

Η Ρώμη ήταν έτοιμη να του παραδοθεί κι αυτός έκανε πίσω. 

Αντιμετώπισε με καλή πίστη συμπεριφορές  συνεργατών του που τον εξέθεσαν. 

Ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός που του αποδόθηκε στη διακυβέρνησή του προέρχεται από τον   πολιτικό αναλυτή Λευτέρη Κουσούλη: «Ευπρεπής αδράνεια».

Έχει στο πρωθυπουργικό βιογραφικό του μεγάλα λάθη. Ανεξάρτητα από την αρχική  αφασία  των διαδόχων του που επιδείνωσε  τα  πράγματα  το ελληνικό δράμα  προέκυψε από τις αστοχίες των κυβερνήσεων της ΝΔ.   

Δισταγμοί  και παλινδρομήσεις ακύρωσαν τις  δεσμεύσεις, του   ιδίως στα θέματα της διαφθοράς και της ανασυγκρότησης του κράτους.   

Δεν ερεύνησε τις υποθέσεις  που κατήγγειλε ως αντιπολίτευση. 

Δεν έστειλε εγκαίρως στο  σπίτι τους υπουργούς που προκαλούσαν με τη στάση τους  και τις δικές τους υποθέσεις.

Αλλά για τον ίδιο δεν διατυπώνεται ούτε  καν υπόνοια ηθικού στίγματος. Πλήρωσε κυρίως  την «κιμπάρικη» ανοχή  του απέναντι σε υπουργούς του.  Έπεσαν και τον πλάκωσαν σκάνδαλα και χειρισμοί  που  ξέφυγαν από το περισκόπιο του την κρίσιμη στιγμή και στη συνέχεια δεν  συμμαζεύονταν. Το κόστος για όλα αυτά το κατέλαβε στην κάλπη. Τα υπόλοιπα θα τα βρει η Ιστορία.

Μένουμε στη διαπίστωση ότι  ένας ταλαντούχος πολιτικός, έντιμος και απολύτως χειραφετημένος απέναντι στα υπόλοιπα  συστήματα εξουσίας, δεν τα κατάφερε.   

Ίσως αυτό συνειδητοποίησε τέτοια εποχή πέρυσι και ζήτησε μια νέα ευκαιρία για να επανορθώσει. 

Δεν την πήρε και έκτοτε αποσύρθηκε στην σιωπή του. 

Αυτή η σιωπή έχει και την έννοια της προσωπικής αξιοπρεπείας. 

Ένας πρώην πρωθυπουργός μιλάει τελευταίος, όχι όσο διαρκεί η οχλαγωγία.

Αυτό  όμως που δεν εξετάστηκε ως τώρα είναι άλλο  ερώτημα  γύρω από αυτό το θέμα. Είναι  σίγουρο  ότι θέλουν όλοι  να μιλήσει ο Καραμανλής; 

 Μήπως η πίεση που του ασκείται  αποσκοπεί στην παράταση της σιωπής του; Ώστε να μη  βγουν από το μπουκάλι τζίνια, που καλό είναι μένουν εκεί- για όσο  τουλάχιστον διαρκεί η προσπάθεια απομάκρυνσης της χώρας απ το χείλος του γκρεμού; 

Υπήρχε η  Σφίγγα–αλλά υπήρχε και  το μυστικό της.

Συμπέρασμα. Η δημοσιογραφική επιμονή  και η συνακόλουθη σπουδή με την οποία κάποιοι πολιτικοί ζητούν από τον Καραμανλή να σπάσει τη σιωπή του, μπορεί να κρύβει επιπολαιότητα και   βιασύνη. 
Η  στάση  ενός  πρώην Πρωθυπουργού δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως ατραξιόν της τρέχουσας  επικαιρότητας.    
Όπως ξέρουμε από το  παρελθόν είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε  στην κρεατομηχανή  των ΜΜΕ και τα παιχνίδια εντυπώσεων της πολιτικής

του Γιώργου Λακόπουλου